Με την επικράτηση του “όχι” στο δημοψήφισμα, ο κ. Τσίπρας εδραιώνεται ως ο κυρίαρχος εκπρόσωπος της Αριστεράς και των πολιτικών του αναδιανεμητικού κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα.
Έπειτα και από την παραίτηση του κ. Σαμαρά από την προεδρία της ΝΔ, δημιουργούνται, μετά από πολύ καιρό, οι προϋποθέσεις για να ξεκινήσει η συζήτηση της ανανέωσης στην οργανωμένη πολιτική έκφραση που θα ταυτοποιήσει την ηγετική ομάδα στους υποστηρικτές της ελεύθερης οικονομίας. Πρέπει να ανοίξει οπωσδήποτε ο διάλογος, χωρίς προκαταλήψεις και ιδεοληψίες.
Το ζητούμενο τώρα δεν είναι η αλλαγή προσώπων και το ανακάτεμα της τράπουλας των στελεχών, αλλά η ριζική αναθεώρηση των επιλογών που οδήγησαν στην ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς.
-H μόνη ελπίδα εκσυγχρονισμού της χώρας, περνά μέσα από τον εκσυγχρονισμό της Κεντροδεξιάς και τον ανταγωνισμό στο πεδίο των ιδεών με στόχο την επιρροή στην κοινωνία.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι η Κεντροδεξιά να μην έχει διδαχθεί τίποτα από τα λάθη της και να ξαναπροσπαθήσει “Μια από τα ίδια”, περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.
Η πολιτική της “Επανίδρυσης του κράτους” απέτυχε (το 2004) παταγωδώς και το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει (όπως συνέβη και το 1990) ένα κακέκτυπο της αντίπαλης παράταξης, με αποτέλεσμα να συμβάλει τελικά στην επανίδρυση της κεντροαριστεράς. Πρώτα με τον ρεβανσισμό της Παπανδρεϊκής επαναφοράς του ΓΑΠ και αργότερα με την πιο γνήσια και ριζοσπαστικοποιημένη εκδοχή της στον “πραγματικό γιο του Ανδρέα”, Αλέξη Τσίπρα.
Εάν η πολιτική που θα επιλεγεί ως αντίπαλο δέος στον “Νεοφυή τσάρο”, θα περιλαμβάνει πάλι προσπάθειες αντικατάστασης του αριστερού λαϊκίστικου αυταρχισμού από έναν (όμοιο) δεξιό και του γραφειοκρατικού κρατικοδίαιτου στρατού με “τα δικά μας παιδιά” μέσω υποσχέσεων για νέους διορισμούς στο δημόσιο, το παιχνίδι είναι χαμένο εκ προοιμίου.
Η μόνη ελπίδα εκσυγχρονισμού της χώρας, περνάει από τον εκσυγχρονισμό της Κεντροδεξιάς και τον ανταγωνισμό στο πεδίο των ιδεών με στόχο την επιρροή στην κοινωνία.
Αυτό απαιτεί να βγουν οι παρωπίδες της άρνησης αναγνώρισης της προοπτικής που προσφέρει η ελευθερία επιλογών ως κεντρική ιδέα ζωής και προόδου.
Απαιτεί την απενοχοποίηση της ανεκτικότητας στο διαφορετικό στις συνειδήσεις του κόσμου και την ειλικρινή αποδοχή της ελεύθερης οικονομίας, ως της βέλτιστης οδού στην πολυπόθητη ανάπτυξη και αναγέννηση της χώρας.
Οφείλουμε επιτέλους να επικεντρωθούμε στο πως θα μεγαλώσουμε την πίτα και όχι στο πως θα την μοιράσουμε, κάτι που μέχρι στιγμής έχει οικειοποιηθεί η αριστερά.
Να αναδείξουμε τις αρετές της παραγωγικής εργασίας και της αυτοεκπλήρωσης του ανθρώπου μέσα από αυτήν. Την σύνεση της αποταμίευσης, σε αντιδιαστολή με την άμετρη κατανάλωση και το επιδεικτικό λαϊφστάιλ.
Να αγκαλιάσουμε την επιχειρηματικότητα ως δίαυλο ανταπόκρισης στη ζήτηση και ως πηγή προσέλκυσης επενδύσεων, αντί για τρόπο βολέματος μέσα από τις επιδοτήσεις και την κρατικοδίαιτη μεταποίηση.
Να μετατρέψουμε την Παιδεία και την Έρευνα σε μοχλούς προόδου και ανάπτυξης για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και να ανοίξουμε καινούριους μορφωτικούς ορίζοντες, για τα καλύτερα μυαλά που διαθέτουμε και στα οποία σήμερα δεν εξασφαλίζουμε παρά τη συμμετοχή σε έναν κόσμο ιδρυματοποίησης και επανάπαυσης.
Να επαναφέρουμε την ελληνική οικογένεια ως υπόδειγμα για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής με βάση την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό, αντί να τη μετατρέπουμε σε εκκολαπτήριο προστριβών και αντιδράσεων που οδηγούν στο αδιέξοδο της αντιπαράθεσης των γενεών.
Μαζί με το τέλος της Μεταπολίτευσης, έρχεται και το τέλος της πρακτικής της.
Η κεντροδεξιά του 21ου αιώνα οφείλει να έχει όχι μόνο νέα πρόσωπα, αλλά και νέες ιδέες. Αλλιώς θα έχει θέση μόνο ως δεκανίκι της αριστεράς, μέχρι να ξεπεραστεί οριστικά από την ιστορία.
