Η Ιστορία διδάσκει ότι τίποτα δεν διδασκόμαστε από αυτήν.
Πήγα να σηκώσω αυτά τα 60 ολόκληρα ευρώ από το ΑΤΜ στην πλατεία του χωριού.
Όπου ένα ζευγάρι νέων, περιμένοντας κι αυτοί έχουν πιάσει την κουβέντα και δεν προχωρούν.
Έρωτας στην ουρά του ΑΤΜ… στο δελτίο για τα μετρητά.
-Αυτό που υπολόγιζαν και υπολογίζουν, είναι να διατηρηθεί το αποτυχημένο μεταπολιτευτικό “κοινωνικό συμβόλαιο” στην Ελλάδα, του πελατειακού κράτους των “εξασφαλισμένων”.
Με συγκίνηση συλλογίζομαι ότι δεν φέρνουν μόνο αξιοπρέπεια τούτοι δώ που κυβερνούν, μα λύνουν και το δημογραφικό!
Λυπούμαι πάρα πολύ για όσα σάς έχω καταλογίσει…”τυφλός ην και ανέβλεψα”.
Η νεόκοπη πολιτική νομεκλατούρα επιδεικνύει με περίσσιο θράσος στοιχεία ανορθολογικής συμπεριφοράς.
Κουμπούρια και ελληνικές σημαίες επιδεικνύονται και κοσμούν τον διαδικτυακό τσαμπουκοπατριωτισμό.
Ένα μείγμα κατσαπλιά -που ετοιμάζεται να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βόρειο Κορέα- και τζιχαντιστή οπλισμένου με εκρηκτικά, που είναι έτοιμος να πεθάνει “μετά των αλλοφύλων”. Λέμινγκς που είναι έτοιμα να αυτοκτονήσουν ομαδικά βουτώντας στον γκρεμό.
Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι υπάρχουν και αυτοί που πραγματικά επιθυμούν και ηδονίζονται με την ιδέα ενός Grexit που θα καταστρέψει τη χώρα.
Οποιαδήποτε αντίθετη πρόβλεψη χαλάει τη φαντασίωση τους.
Τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα για τη χώρα και πηγάζουν από την επικίνδυνη απειρία και τις θολό ιδεοληψίες πού κυριαρχούν.
Υπάρχει κίνδυνος για διχασμό και οι ευθύνες ανήκουν στη κυβερνητική πλευρά και οφείλει ως κυβέρνηση όλων να περιορίσει τις διχαστικές συμπεριφορές τους.
Ακόμα και ορισμένοι θεσμικοί παράγοντες που η θέση τους πρέπει να τους καθιστά πρωταγωνιστές της εθνικής συμφιλίωσης, έχουν μετατρέψει το αξίωμά τους σε εργαλείο διχασμού.
Αυτός ο τσαμπουκο-ψευτοπατριωτισμός, θα μπορούσε να ορίζεται ως η παράπλευρη ψυχεδελική ωφέλεια ενός υπαρκτού Αρμαγεδδώνα.
Αν πάλι ήθελε να ερμηνεύσει κανείς με βάση τις ψυχολογικές θεωρίες, αυτήν την έξαρση τσαμπουκο-ψευτοπατριωτισμού, θα την κατέτασσε ίσως στην πρώτη φάση αντίδρασης σε μια μεγάλη απώλεια, που δεν είναι άλλη από την άρνηση της οδυνηρής πραγματικότητας, της ατομικής χρεωκοπίας του καθένα μας και της χώρας μας αθροιστικά.
Αρνούνται να δεχτούν την πραγματικότητα του οικονομικού κραχ και εμφανίζουν τους τελευταίους σπασμούς ενός οχαδερφικού ψευτοπατριωτισμού.
Οι επόμενες τρεις φάσεις ψυχεδέλειας στη μεγάλη απώλεια-σοκ, ο θυμός, η απογοήτευση, και τελικώς η αποδοχή, έπονται συνήθως χρονικά.
Με αυτή την κυβερνητική σύνθεση, με αυτό το κομματικό υπηρεσιακό προσωπικό, οι δημιουργικές πολιτικές και η διακυβέρνηση για την όποια επανεκκίνηση και για κοινωνική συνοχή είναι αδύνατες.
Σε μια μακρά διαπραγμάτευση-οπερέτα, είδαμε το κακό πολιτικό μείγμα, την πολιτική απειρία και ανεπάρκεια των νεοφώτιστων, με αιθεροβάμονες φαντασιώσεις και αδυναμία να εκτιμηθεί η συγκεκριμένη κατάσταση.
Αυτό που υπολόγιζαν και υπολογίζουν, είναι να διατηρηθεί το αποτυχημένο μεταπολιτευτικό “κοινωνικό συμβόλαιο” στην Ελλάδα, του πελατειακού κράτους των “εξασφαλισμένων”.
Όμως το βασικό ερώτημα είναι “Ποια Ελλάδα θέλουμε”;
Να συνεχίσουμε, έστω “με δάκρυα και ιδρώτα” (oπως λέει κι ο κ. Βαρουφάκης), την επίπονη κοινή πορεία με την κοινή συντροφιά, αλλάζοντας όμως ως κοινωνία τον κρατικό “κακό εαυτό μας”, απορρίπτοντας επιτέλους τις κληρονομιές του μακροχρόνιου Οθωμανισμού και φροντίζοντας για κοινωνική συνοχή αντί για εγωισμό και λάιφ-στάιλ;
Ή ν’ ανοίξουμε πανιά για άγνωστες θάλασσες, μοναχικοί, αδιόρθωτοι και φτωχαλαζονικοί;
Η ζαριά των ζαλισμένων από τους καπνούς τζογαδόρων, έρχεται σαν μια νεροποντή που ταράζει όλο τον βάλτο, ελληνικό και ευρωπαϊκό, τον πλημμυρίζει και μετατρέπει τα στάσιμα νερά του σε κινούμενα.
Όσοι πολίτες έχουμε βιώσει την σκληρή πραγματικότητα της ελεύθερης αγοράς γνωρίζουμε τον τόπο μας και που ανήκει, τη θέση μας μέσα στη σκληρότατη ελληνική κοινωνία του όψιμου καπιταλισμού, όπως και την διαδρομή μας.
Αυτή η γνώση μας οδηγεί να επιλέξουμε να συνεχίσουμε “με δάκρυα και ιδρώτα” την επίπονη κοινή πορεία. (αυτό άλλωστε υποστήριζαν μέχρι τώρα και οι κυβερνώντες)
Αγωνιζόμενοι μαζί με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης, (μέσα από την κρίση αφού έτσι το θέλει η ιστορία), για άλλη μια φορά.
Είμαστε σώφρονες και βασικά δεν είμαστε αυτόχειρες.
