Η μεγάλη αγωνία όλων μας είναι το μέλλον της Ελλάδας.
Η αλήθεια είναι οτι μη διαθέτοντες πλήρη συνείδηση των επιλογών, οι άνθρωποι δοξάζουν επιπολαίως ή καταριούνται τους Ηγεμόνες που προκρίνουν, αναλόγως της ευημερίας ή των δυσχεριών που αυτοί τους ”εξασφαλίζουν”.
Έχοντας υπόψη τη στάση και τις επιδιώξεις των δανειστών μέχρι σήμερα, δεν νομίζω ότι το οχι στο δημοψήφισμα μπορεί να τους οδηγήσει σε αλλαγή συμπεριφοράς, σε μεγάλη μείωση του χρέους και απεγκλωβισμού από τη λιτότητα, όπως ο πρωθυπουργός αναγγέλλει.
Η συμφωνία που θα επιτευχθεί με τους δανειστές -αν- θα είναι επώδυνη, θα διαιωνίσει τα μνημόνια, τη λιτότητα και τη φτώχεια και θα μετατρέψει το περήφανο ΟΧΙ της κάλπης σε ένα επώδυνο ΝΑΙ. Θεωρώ ότι υπάρχουν τεράστιες αυταπάτες στην καλύτερη περίπτωση.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα καταβρόχθισε τρεις πρωθυπουργούς, εξαφάνισε ουσιαστικά απ΄το χάρτη ένα κραταιό κυβερνητικό κόμμα -το ΠΑΣΟΚ- και αποδεκάτισε το παλιό πολιτικό προσωπικό.
O κ. Αντώνης Σαμαράς, βρέθηκε στο προσκήνιο σε μία κρισιμότατη για την Ελλάδα και τον Ελληνικό λαό χρονική συγκυρία.
Η Ιστορία τον κάλεσε το 2012 να ηγηθεί, να ενώσει ετερόκλητες και αντίρροπες δυνάμεις, να συγκρουστεί με το Ευρωπαϊκό κατεστημένο, να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια και το δίκιο μας, τότε που οι εκβιαστές ήταν ακόμα ανέτοιμοι και απολύτως απροετοίμαστοι να μας αντιμετωπίσουν.
Αν είχε τολμήσει τότε να ερμηνεύσει διαφορετικά τις προκλήσεις, ξεπερνώντας το συντηρητικό DNA του κι αν είχε επιλέξει στη σκακιέρα τις υπερβατικές κινήσεις που θα τον μετέτρεπαν από επί κεφαλής της ΝΔ σε Εθνικό Ηγέτη.
Αν είχε ρισκάρει ζητώντας τη συμπαράσταση, ενός λαού που τελικά δεν είναι αγνώμων, η Ιστορία θα είχε γραφτεί πολύ διαφορετικά.
Δυστυχώς, δεν αποδέχτηκε τον μόνο ρόλο που του ταίριαζε κι έτσι η αντίστροφη μέτρηση, ξεκίνησε όσο κι αν δεν ήταν ορατό, από την ώρα της παραδοχής του ”ουδείς αναμάρτητος”.
Πιστεύω ακράδαντα πως όταν κανείς αρνηθεί την ψυχή του, αυτομάτως παραδίδει και τα όπλα του.
Η Ιστορία επιλέγει τους ρόλους και όχι οι ταλαντούχοι ηθοποιοί.
