Το ερώτημα του επικείμενου δημοψηφίσματος –αν γίνει– θα είναι το ερώτημα “αποδοχή ή απόρριψη της πρότασης των θεσμών”.
Για να τοποθετηθεί ο κόσμος με τη ψήφο του σ` αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να ενημερωθεί πρωτίστως από την κυβέρνηση με σαφήνεια για δύο πράγματα:
-Αν θέλει η κυβέρνηση λαϊκή έγκριση και αποδοχή, ας κάνει εκλογές με σύνθημα την “διαγραφή του χρέους” και όχι υφαρπαγή με δημοψηφίσματα που θέτουν αυτονόητες απαντήσεις ως ερώτημα στο λαό.
Πρώτα, ποιοι είναι εν τέλει αυτοί οι φερόμενοι ως “θεσμοί”, όχι αορίστως, Σόϊμπλε, Μέρκελ, δανειστές, πιστωτές, τρόικες κλπ. Και δεύτερον, ποια είναι η πρότασή τους. Επειδή αυτή η πρόταση είναι απόφαση θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έστω και κατά πλειοψηφία, αυτό την καθιστά σοβαρό ζητούμενο έγκυρης πληροφόρησης.
Από την άλλη επειδή η πρόταση της κυβέρνησης στα Ευρωπαϊκά όργανα περιλαμβάνει παρόμοιου οικονομικού βάρους αν μη τι άλλο, επαχθή και σκληρά μέτρα και με αμφιλεγόμενες προϋποθέσεις μελλοντικής ανάπτυξης. Αυτό θα πρέπει να δημοσιοποιήσει επίσημα η κυβέρνηση και να εξηγήσει στον κόσμο και στους ψηφοφόρους.
Γιατί αν μπει σε δημοψήφισμα το ερώτημα από τη μια “αποδοχή ή απόρριψη της πρότασης των θεσμών” και από την άλλη “αποδοχή η απόρριψη της πρότασης της κυβέρνησης στους θεσμούς” θα ερημώσουν οι λαχανόκηποι.
Επειδή λοιπόν το πραγματικό ερώτημα στο όποιο καλούν το κόσμο να τοποθετηθεί, βασίζεται στο δίλημμα που από τη μια του πλευρά είναι η αποδοχή της συντήρησης του αέναου χρέους και της υπανάπτυξης και από την άλλη την επιθυμία μας να μείνουμε “Ευρωπαϊκή χώρα” -στη διάσταση του δημοκρατικού πολιτισμού που δίνει ο όρος “Ευρωπαϊκή χώρα”. Είναι φανερό ότι ο κάθε πολίτης από όποια ιδεολογία η κομματική άποψη προέρχεται, δεν συμφωνεί και δεν “ψηφίζει” φυσικά την ατέρμονη φτωχοποίηση.
Σ` αυτό το συλλογισμό πατάει και η πρωθυπουργική πρόταση για δημοψήφισμα.
Είναι επίσης διαπιστωμένο ότι αυτός ο ίδιος πολίτης ταυτόχρονα, δεν συμφωνεί και δεν “ψηφίζει” για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ.
Οι λόγοι;
– Είτε γιατί συμφωνεί με το ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο, είτε γιατί προβληματίζεται για τις οικονομικές συνέπειες της εξόδου, είτε γιατί υπολογίζει τον εξ ανατολών υπαρκτό κίνδυνο, είτε -για τους λιγότερο πολιτικοποιημένους- νοιώθει απλά “Ευρωπαίος”.
Στην ουσία λοιπόν η κυβέρνηση, αφαιρώντας τεχνητά από το “δημοψήφισμα” το σκέλος του ερωτήματος που αφορά την έγκριση από το εκλογικό σώμα της δικής της κυβερνητικής πρότασης στους θεσμούς, το μετατρέπει κουτοπόνηρα σε ερώτημα προς το λαό “ναι η όχι σε μέτρα”, ερώτημα για το οποίο η απάντηση είναι προφανής, υπερκομματική και πέρα από ιδεολογίες.
Επειδή όμως όλα έχουν εξήγηση, η οικονομική και κοινωνική ανωμαλία που δημιουργείται οφείλεται στη διένεξη και τον ανταγωνισμό της ΕΚΤ με άλλους διεθνείς οικονομικούς κολοσσούς, με τίμημα την οικονομική και πολιτική επικυριαρχία στη χώρα.
Το παιχνίδι αυτό που εμφανίστηκε και σαν “Ασημένια δραχμή”, είχε και έχει πολλούς χοντρά κερδισμένους -ανώνυμους προς το παρόν- τύπους. Ξεκίνησε το 2007 με την πρώτη επιχείρηση ανατροπής της κυβέρνησης Καραμανλή μέσω του υποτιθέμενου σκανδάλου των δομημένων ομολόγων. Που παρεπιπτόντως είναι και τα μοναδικά που αυτή τη στιγμή κερδίζουν.
Για πρώτη φορά δημοσιεύεται έγγραφο ΕΔΩ, του οποίου ο συντάκτης θα πρέπει να εξηγήσει στις δικαστικές αρχές γιατί έδωσε τέτοιου είδους πληροφορίες σε αξιωματικό ξένης χώρας και από πού ήξερε από τον Ιούνιο για τις εκλογές που εν τέλει η κυβέρνηση προκήρυξε τον Αύγουστο του 2007 από αυτό το θέμα. Η δικαιοσύνη σίγουρα θα ανακαλύψει έστω και καθυστερημένα τους αποδέκτες των “τριάκοντα ασημένιων εκλογικών δραχμών”.
Το σχέδιο δραχμοποίησης είναι παλιό, μόνο που τότε το 2007-8 οι “μαλαματένιοι” δεν κατάφεραν να τουμπάρουν την κυβέρνηση ούτε με τα ομόλογα, ούτε με τις φωτιές.
Και τώρα πάλι μπαίνουμε σε ένα δημοψήφισμα που δεν προστατεύει και δεν αφορά τον δικό μας κόσμο αλλά τους κερδοσκόπους.
Τα δε δημοψηφίσματα όπως και οι δημοσκοπήσεις, τη μια εβδομάδα μπορεί να βγάλουν “ΝΑΙ” και την άλλη εβδομάδα “ΟΧΙ” στο ίδιο ερώτημα, αδυνατώντας να αποτυπώσουν έγκυρη διαχρονική λαϊκή βούληση αλλά μόνο τη διάθεση που επικρατεί τη χρονική στιγμή της διεξαγωγής τους.
Αν θέλει η κυβέρνηση λαϊκή έγκριση και αποδοχή, ας κάνει εκλογές με σύνθημα την “διαγραφή του χρέους” και όχι υφαρπαγή με δημοψηφίσματα που θέτουν αυτονόητες απαντήσεις ως ερώτημα στο λαό.
Φτάνουν πια οι άφρονες επιλογες
