Επικαλούνται την πατρίδα και τον πατριωτισμό, τα μετα-Κομιντερνικά κακέκτυπα, τα παιδιά του κομματικού σωλήνα -μαζί με την “νταϊλίδικη” δεξιά-, αυτοί που υπηρετούν το ήθος του πώς θα λιγδώσει το άντερο – μόνο.
Η καρδιά που φλογίζεται από ανιδιοτελή αγάπη για την πατρίδα δεν περιλαμβάνεται… παρά τα κροκοδεiλια δάκρυα.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή σύγχυσης, όπου οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους.
Η πιο χαρακτηριστική εικόνα της φθοράς, δεν είναι ο κυνικός εκμεταλλευτής αλλά ο κυνικός εκμεταλλευόμενος.
Ο κυνικός δυστυχής στο πλαίσιο της κοινωνικής και συλλογικής του ζωής, που αρνείται πεισματικά να αλλάξει τις βασικές συνθήκες της ζωής του, επιλέγοντας μια μακρόχρονη μικροαστική μιζέρια και την ύπνωση εντός αυτής, την έξοδο από την οποία μερικές φορές νοσταλγεί -“θα μπορούσε να γίνει αλλά…”- αλλά ποτέ δεν αποπειράται.
Το ψέμα στα μεγάλα -στα αισθήματα, στις ιδέες, στη στρατηγική, στις κομβικές επιλογές- είναι η άμυνα της φθοράς.
Είναι το ψέμα η αμυντική ψευδολογία, η αδυναμία αντιμετώπισης της πραγματικότητας, με φτηνούς τακτικισμούς και με εξυπνακίστικα κόλπα.
Ο κυνικός δυστυχής-εκμεταλλευόμενος καθίσταται ο ιδεώδης στυλοβάτης όσων τον περιορίζουν ασφυκτικά, ο πιο εμμονικός υπερασπιστής εκείνων που ληστεύουν τη ζωή του.
Η Ελλάδα της εργασίας και της προόδου και η Ελλάδα των βολεμένων, των κομπλεξικών και των ψεκασμένων.
Το αναγγελθέν δημοψήφισμα ήταν μια κίνηση απελπισίας, μια κίνηση τακτικής για να πείσουν τους δανειστές ότι είναι ικανοί αυτόχειρες.
Η ουσία είναι ότι οι πιστωτές αποσύρουν την πρόταση τους και οι εξελίξεις είναι πυκνές.
Το ερώτημα στο δημοψήφισμα πώς θα τεθεί; Αν “υπάρχει Ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο”;
Το σχέδιο για την κατάληψη της εξουσίας (όχι της κυβέρνησης, αυτή την έχουν) ήταν πολύ καλά οργανωμένο, και τίποτε άλλο δεν υπήρξε.
Ούτε διαπραγμάτευση, ούτε σχεδιασμός , ούτε ομάδα κρούσης, τίποτε.
Μόνον πρόθυμοι υπηρέτες αλλότριων σκοπών.
Τόλμησε ο Κοτζιάς ως ΥΠ.ΕΞ. προχθές, να πει μέσα στα Σκόπια ότι είναι δικαίωμα των Σκοπιανών να προσδιορίσουν το όνομά τους, “Μακεδονία”, και δεν κουνήθηκε φύλλο. Δεν ένοιαξε κανέναν μα κανέναν.
Βρισκόμαστε ενώπιον ενός μυθριδατισμού της κοινωνίας;
Και μάλλον έτσι είναι, γιατί σ` έναν τέτοιο λαό, ένας τέτοιος κυβερνήτης του πρέπει.
Εμείς όμως τί φταίμε;
