Ο κόσμος δεν είναι ειδικός στην τραπεζική και στη χρηματοοικονομική μηχανική.
Ούτε στο “ινβεστμεντ μπανκινγκ”.
Ούτε στα “σπρεντ”.
Ούτε στα “ντεριβατιβς”.
Ούτε στα “αι ο γιου”.
Ούτε στα “σι ντι ο”.
Ούτε στα “μπιτ κοιν”.
Ούτε αν εν τέλει τον συμφέρει η δραχμή ή το ευρώ.
Διαβάζει βέβαια, παρακολουθεί, προσπαθεί να καταλάβει και να βγάλει συμπεράσματα όσο μπορεί από τις έντεχνα φιλτραρισμένες και προσανατολισμένες πληροφορίες που του διατίθενται.
Καταλαβαίνει ότι η χρηματαγορά είναι η αιχμή της παγκόσμιας αγοράς αγαθών και οι τάσεις και τα συμφέροντα που απεικονίζονται σ αυτήν επηρεάζουν πολιτικές και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και ηγέτες.
Διαισθάνεται ότι τα ανταγωνιστικά οικονομικά συμφέροντα απεικονίζονται δι άτυπων εκπροσώπων και εντός των κυβερνήσεων των χωρών μελών αλλά και στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.
-Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους πρέπει να διαγραφεί, διότι δεν είναι χρέος του λαού.
Εκείνο όμως που καταλαβαίνει ο κόσμος και ο καθένας μας, είναι την πραγματικότητα τη δική του και την γενικότερη. Με βάση αυτή παίρνει θέση και στο διάλογο και στην αντιπαράθεση και ψηφίζοντας.
Έχει αντιληφθεί ότι όλη αυτή την κατάσταση στη Ελλάδα, την προκάλεσε η πολιτική και τεχνοκρατική ανεπάρκεια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και των εκπροσώπων του κυρίως στο γερμανικό και γαλλικό κοινοβούλιο.
Το έχει αντιληφθεί πλήρως πλέον στην αναμονή για μερικά ευρώ στα ΑΤΜ και στον ορατό κίνδυνο να έχουν ευρώ τα ΑΤΜ, αλλά να μην έχει ο ίδιος.
Όσον αφορά τους ντόπιους τραπεζίτες, άργησαν πολύ να αντιληφθούν ότι δεν είναι και τόσο έξυπνο να δανείζεσαι με χαμηλό επιτόκιο από την ΕΚΤ και να χρεώνεις το κράτος μέσω των ομολογιακών του εκδόσεων με υψηλότερο.
Ότι δεν είναι τόσο έξυπνο να παρεμποδίζεις την διάθεση από το κράτος σύγχρονων επενδυτικών προϊόντων, όπως τα σύνθετα ομόλογα.
Ότι δεν είναι τόσο έξυπνο να συμμετέχεις ενεργά σε σκοτεινούς σχεδιασμούς, όπως αυτός στην πρώτη προσπάθεια παράνομης ανατροπής της κυβέρνησης το 2007.
Ότι δεν είναι τόσο έξυπνο να στηρίζεις μνημόνια, με τα αμφίβολα στοιχεία από την ΕΛΣΤΑΤ του κ. Γεωργίου.
Ότι δεν είναι τόσο έξυπνο να εξαερώνεις 211 δισεκατομμύρια ευρώ σε εγγυήσεις και ανακεφαλαιοποιήσεις και να φορτώνεις το φέσι σου στον κοσμάκη.
Ότι δεν είναι τόσο έξυπνο ο κ Σουλτς να απειλεί με “αποβολή”, γιατί δεν τρόμαξε κανένα πλην των διαπλεκόμενων. Ο κόσμος που ψήφισε “ναι”, ψήφισε ναι στην Ευρώπη και ο κόσμος που ψήφισε “όχι”, ψήφισε όχι στις πολιτικές παλικαριές τύπου Σουλτς
Ότι δεν είναι τόσο έξυπνο να στέλνεις τους πολιτικούς σου συνεργάτες, να διαδηλώνουν μαζί με τον κόσμο που απλά έλεγε ναι στην Ευρωπαϊκό κεκτημένο, χωρίς βέβαια να συμφωνεί με τα μέτρα. Μαζί με ένα κόσμο που κυρίως με το “ναι” του εξέφραζε επιφυλάξεις στην πολιτική ηγεσία του “όχι” και που πριμοδότησε με βάση τις σημερινές εξελίξεις εν τέλει τον κ Τσιπρα με διαπραγματευτική ισχύ.
Αυτές οι ανεπάρκειες -σκόπιμες ή μη- είναι η γενεσιουργός δύναμη που έφερε “δικαίως” το ΣΥΡΙΖΑ στο 36% και το πολιτικό συνονθύλευμα του δημοψηφίσματος να προσπαθεί να οικειοποιηθεί το 61,3%. του “όχι”.
Από το οποίο συνονθύλευμα -για λόγους πολιτικής ακρίβειας και μόνο- πρέπει να εξαιρεθεί η ηγεσία της Χ.Α.
Όπως επίσης και το σιβυλλικό άκυρο του κ Κουτσούμπα.
Η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία του “όχι” που αντιστοιχεί και εκλογικά στο συντριπτικό ποσοστό των ψηφοφόρων, απαρτίζεται από ένα χωρίς πρόγραμμα και επιχειρήματα πολιτικό συνονθύλευμα που εμφανίστηκε ως λαϊκός αγωνιστής και προστάτης των φτωχών.
Αυτό το συνοθύλευμα περιλαμβάνει στην ηγεσία του ακραίους φιλελεύθερους, αναρχοκαπιταλιστές, επιχειρήσεις, πατριώτες καφενείου, σοσιαλδημοκράτες, ριζοσπάστες μαρξιστές, τροτσκιστές και σταλινικούς, λενινιστές και φυσικά τους παντός καιρού πολιτικούς τυχοδιώκτες.
Όλοι αυτοί τελικά -για καλό ή για κακό, θα δείξει- καθιέρωσαν τον κ Τσίπρα αναμφισβήτητο ηγέτη, δημιουργώντας του ένα πολιτικό προφίλ κοκτέηλ με ισχυρή δόση Περονισμού.
Πρέπει να τονίσουμε ότι σε διάφορες διοικητικές θέσεις στην Τράπεζα Ελλάδος διαθέτουμε συγχρόνους τραπεζικούς και διακεκριμένους επιστήμονες, αλλά δεν ήταν αρκετοί για να “εκπολιτίσουν” τις τράπεζες της διαπλοκής.
Όλοι καταλαβαίνουμε δυο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι ανήκουμε σε μια κοινότητα, την Ε.Ε. ελπίζοντας ότι μαζί με τις άλλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες και έθνη θα κατοχυρώσουμε και θα βελτιώσουμε τις συνθήκες και τους όρους που προστατεύουν τους πολίτες και σχετίζονται με θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Όπως η επίτευξη ενός υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης, η δημόσια υγεία, οι αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, η συνταξιοδότηση, η ελευθερία του τύπου και των ιδεών κλπ, εξασφαλίζοντας το γενικό συμφέρον του πληθυσμού.
Το δεύτερο, ότι τα όποια προβλήματα και αδικίες δημιουργούνται σε μια οργανωμένη και δημοκρατική κοινότητα λύνονται εκεί με αγώνα (όπως αντιλήφθηκε το όχι του ο ψηφοφόρος – βλέπε αλλαγή της στάσης του ΔΝΤ) και επιχειρήματα. και όχι φυσικά με αυτοεξορία.
Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους πρέπει να διαγραφεί, διότι δεν είναι χρέος του λαού.
Εκεί πρέπει να προσανατολίζεται η κυβέρνηση και το άτυπο εθνικό συμβούλιο των αρχηγών.
