Θα πρέπει να είναι αποτρόπαια άσχημο το συναίσθημα της πολιορκίας. Η αίσθηση του στραγγαλισμού, η απουσία κάθε ελπίδας διαφυγής από την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.
Το βίωναν οι κάτοικοι του Σαράγιεβο. Στα τρία και κάτι χρόνια της πολιορκίας η κατάσταση ξέφευγε από το ανθρωπίνως αποδεκτό πλαίσιο σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Όμως, την ώρα που οι όλμοι σφύριζαν εφιαλτικά πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων, κάποιοι από αυτούς διοργάνωναν καλλιστεία. Ήταν η ύστατη κραυγή τους. Να τους ακούσουν και να τους βοηθήσουν.
Κραυγές ακούγονται και στην δική μας “πολιορκία”. Άναρθρες όμως. Δεν φωνάζουμε για να μας βοηθήσουν. Φωνάζουμε για να επιβάλουμε την άποψή μας. Έκλεισαν οι τράπεζες και ενστικτωδώς αναζητάμε την τροφή μας στις σάρκες των διαφωνούντων με εμάς.
Κόρναρα σε προπορευόμενο όχημα γιατί ο προπορευόμενος οδηγός δεν έτρεχε όσο εγώ επιθυμούσα. Με κοίταξε με απορία στο φανάρι και με ρώτησε γιατί το έκανα. Αισθάνθηκα άσχημα, ζήτησα συγνώμη και έφυγα. Τι μου συμβαίνει; Τι μας συμβαίνει;
Διχασμένοι όσο ποτέ βαδίζουμε προς την μεγαλύτερη μάχη της γενιάς μας. Και το χειρότερο είναι ότι την επόμενη Δευτέρα οι μεν θα αναζητούν ευθύνες από τους δε. Και η σύγκρουση που έρχεται -και τροφοδοτείται εντέχνως από προπαγανδιστικούς μηχανισμούς- φαντάζει πιο βέβαιη και πιο τρομερή από ποτέ. Και καμία ιδεολογία ή πρόσωπο δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα.
Την ώρα που η ανοικοδόμηση θα πρέπει να ξεκινήσει με όποιο κόστος και τρόπο, η δύνη ενός ιδιόμορφου εμφυλίου δείχνει απειλητικά ανοιχτή. Και δυστυχώς έτοιμη να καταπιεί πρώτους εμάς, που απλώς δεν σκεφτόμαστε μέσω μηχανισμών και ιδεοληψιών και αντιστεκόμαστε στα “τρολλ”.
Που απλώς είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο.
Ψηφίστε ελεύθερα, απλώς don’t let them kill us.
