Γράφει ο Νίκος Κατσουρίδης Ορισμένοι λένε: Τι το κακό αν μείνουν και λίγα στρατεύματα του Αττίλα, κατοχικά δηλαδή και μετά τη λύση. Οι ίδιοι διερωτούνται και τι το κακό αν βρεθεί φόρμουλα να είναι η Τουρκία ανάμεσα στους εγγυητές. Άλλοι πάλιν θα αποδέχονταν μια τουρκική στρατιωτική βάση στην Κύπρο. Τους ίδιους δεν τους ενοχλεί αν επιστρέψουν υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση 100 χιλιάδες πρόσφυγες ή 65 χιλιάδες πρόσφυγες.
Και με την ίδια λογική τοποθετούνται και για άλλα θέματα αρκεί το Κυπριακό να λυθεί. Άρα μια όποια λύση βρε αδελφέ να ησυχάσουμε (;) και να πάρουμε όσοι πάρουμε πίσω τις περιουσίες μας. Μια τοποθέτηση χωρίς προοπτική. Μια τοποθέτηση που εγείρει το ερώτημα αν η συναίνεση σε ένα σχέδιο λύσης, καθορίζεται από τα ποια εδάφη θα επιστραφούν και μόνο. Αν δηλαδή επιστραφούν Μόρφου και Κερύνεια τα πράγματα αλλάζουν; Kαι αν επιστραφεί η Αμμόχωστος είναι κάτι άλλο; Kαι βέβαια έχει τεράστια σημασία πόσες και ποιες περιοχές επιστρέφονται. Και όταν λέμε επιστρέφονται εννοούμε υπο ελληνοκυπριακή διοίκηση. Γιατί έτσι και αλλιώς όλα είναι δικά μας, των Κυπρίων και για την Τουρκία όλα είναι ξένα και κατακτημένα.
Πέραν όμως από την τεράστια σημασία του εδαφικού-περιουσιακού, της διακυβέρνησης κ.λπ., που όλα μαζί συνθέτουν το Κυπριακό και έχουν την πολύ μεγάλη σημασία τους και χωριστά και όλα μαζί, υπάρχει και ένα κεφάλαιο που υπερτερεί: Ο τερματισμός της κατοχής. Η απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει το όποιο σχέδιο. Και όταν λέμε τερματισμό της κατοχής τι άλλο μπορεί να σημαίνει εκτός από την απόσυρση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και την κατάργηση των εγγυήσεων. Πώς μπορεί να υπάρχουν κατοχικά στρατεύματα μετά τη λύση και να έχει τερματιστεί η κατοχή; Πώς μπορεί να βρίσκονται εδώ μετά και να υπάρχει ασφάλεια; Αν οι εξτρεμιστές και στις δύο κοινότητες συνιστούν κίνδυνο για την εφαρμογή και λειτουργικότητα της λύσης, δεν θα συνιστούν κίνδυνο τα στρατεύματα του θύτη, της Τουρκίας, που μάλιστα εκπροσωπούν αυτή τη στιγμή συγκεκριμένο καθεστώς. Το καθεστώς Ερντογάν! Η άρνηση αποδοχής τουρκικών στρατευμάτων μετά τη λύση εδράζεται ακριβώς στην επιθυμία να πετύχει η λύση.
Να φέρει τις δύο κοινότητες όλο και πιο κοντά, χωρίς την παρουσία και τη συνακόλουθη παρέμβαση τρίτων. Πόσο ελεύθερη θα είναι η μία ή άλλη κοινότητα αν εδώ σταθμεύουν αγήματα των δύο χωρών, Τουρκίας και Ελλάδας; Όσο ήταν από το 1960 ως το 1974. Και όσο είναι η τουρκοκυπριακή κοινότητα τόσον συνεχίζει η τουρκική παρουσία. Εδώ στο Ιράκ, όπου η κυβέρνηση τυγχάνει της στήριξης ΗΠΑ, Ρωσίας και όλων σχεδόν των χωρών του κόσμου, η Τουρκία διατηρεί στρατιωτική βάση και ενώ η ιρακινή κυβέρνηση της ζητά να τη διαλύσει και να αποχωρήσει δεν το κάνει. Τι θα γίνει εδώ σε μας αν αρνείται να αποσύρει τα στρατεύματά της μετά τη λύση; Ή αν της δοθεί βάση να τη διαλύσει;
Kι ας μην τρέξουν κάποιοι να πουν, μα θα μας προστατέψει η Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί είναι οι ίδιοι που λένε ότι η Τουρκία θα προχωρήσει σε προσάρτηση των κατεχομένων έστω και αν είμαστε κράτος μέλος της Ε.Ε. Τι θα γίνει αν 2-3 χρόνια μετά τη λύση σκηνοθετήσει ένα επεισόδιο, μια π.χ. δολοφονία εν ψυχρώ Τουρκοκύπριου ή Ελληνοκύπριου και προκληθούν ταραχές και το τουρκικό άγημα παρέμβει για να προστατέψει τους Τουρκοκύπριους και την τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία ή το ανάποδο με ένα ελληνικό άγημα; H επιμονή για αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και κατάργηση των εγγυήσεων έχει μόνο ένα κίνητρο. Να απαλλαγεί η Κύπρος από την κατοχή, να επανενωθεί και να λειτουργήσει η λύση. Όσοι πραγματικά επιδιώκουν λύση λειτουργική, βιώσιμη και ασφαλή, οφείλουν να αγωνιστούν για την κατάργηση των εγγυήσεων και την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων. Κανένας δεν νομίζω να μπορεί να αμφισβητήσει τους αγώνες και τη θέληση του ΑΚΕΛ για λύση.
Και το ΑΚΕΛ δεν ζητά με τις συνεδριακές του αποφάσεις μόνο την κατάργηση των εγγυήσεων και την απόσυρση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων, αλλά ζητά και αποστρατικοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και προοπτικά της Κύπρου. Πώς συνάδει η παραμονή τουρκικών στρατευμάτων με την απόλυτα ορθή θέση για αποστρατικοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Δεν συνάδει. Αγώνας για λύση σημαίνει αγώνας για απαλλαγή από την κατοχή. Αγώνας για λύση σημαίνει απερίσπαστες οι δύο κοινότητες και όσοι άλλοι νόμιμα κατοικούν εδώ και συνιστούν τον ένα λαό της Κύπρου να μπορούν να δημιουργούν ελεύθερα χωρίς κηδεμόνες, προστάτες και εξαρτήσεις. Ο Νίκος Κατσουρίδης ήταν βουλευτής του ΑΚΕΛ για πολλά χρόνια
