Aντιθέσεις, ευκαιριακές συμμαχίες και εσωτερικές αντιφάσεις χαρακτηρίζουν αυτή την εποχή το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στον κόσμο αλλά και στην πατρίδα μας
Παρά το γεγονός ότι στις μέρες μας οι πληροφορίες, η ενημέρωση για τα γεγονότα, λόγω της τεχνολογικής προόδου και του διαδικτύου είναι ταχύτατη, τόσο η πληθώρα τους όσο και η εισαγωγή νέων όρων (ειδικά αυτών που περιγράφουν την οικονομία) πολλές φορές περιπλέκει τα πράγματα για τον πολίτη αντί να του τα ξεκαθαρίζει.
Στο επίπεδο των 237 τρισ. δολαρίων ” σκαρφάλωσε” το παγκόσμιο χρέος το 2017, αυξημένο κατά 70 τρισ. δολάρια σε σχέση με το 2007, σύμφωνα με το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF).
Σε δημοσίευμα του Bloomberg ,στο τέταρτο τρίμηνο του 2017, η αναλογία του παγκόσμιου χρέους ως προς το ΑΕΠ, διαμορφώνεται στο 317,8% .
Κατά συνέπεια το χρήμα που κυκλοφορεί υπό μορφή τραπεζογραμματίου (δολάριο, ευρώ κλπ) είναι παραστατικό χρήμα ελλείψει αντικρίσματος,π.χ, σε χρυσό που η ονομαστική του αξία καθορίζεται από τον εκδότη και όσον αφορά τη ΕΕ από την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, η δε αξιοπιστία του, ως μέσον συναλλαγής, από τον βαθμό εμπιστοσύνης του καταναλωτή-πολίτη, και επενδυτών ιδιωτών η νομικών προσώπων σε αυτό .
Σε αυτό το περιβάλλον, λοιπόν, που όλοι χρωστούν σε όλους και τα χρέη ανάμεσα στα κράτη και οργανισμούς ανέρχονται σε τεράστια ποσά, είναι σχεδόν φυσικό οι οικονομικοί ανταγωνισμοί να οξυνθούν σε ανώτερο επίπεδο και να επαναπροσδιορίζονται παραδοσιακές οικονομικές και πολιτικές συμμαχίες.
Ενδεικτική αυτής της πορείας είναι μια σειρά μέτρων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ όπως ο δασμός στον χάλυβα και στο αλουμίνιο που εισάγεται από την ΕΕ κ.λ.π.
Με την χαλάρωση επίσης της εποπτείας στις επενδυτικές τράπεζες των ΗΠΑ (το όριο όπου μία τράπεζα υπάγεται σε αυστηρότερη εποπτεία,αυξάνεται στα $250 δισ. από $50 δισ.), “απελευθερώνονται”επί της ουσίας οι συναλλαγές, ο δανεισμός, αλλά και τα ίδια κεφάλαια για τράπεζες τα στοιχεία ενεργητικού των οποίων δεν υπερβαίνουν τα $10 δισ..
Η κίνηση αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα την εκ νέου γιγάντωση της παγκόσμιας αγοράς παραγώγων και των συνθέτων χρηματοοικονομικών προϊόντων.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι υπερπολλαπλασιάζεται η δυνατότητα των αμερικανικών τραπεζών να τοποθετούνται και κατά συνέπεια να “πιέζουν” σε θέσεις προεξόφλησης ανοδικά (long) η πτωτικά (short) κάποιου θεμελιώδους χρηματοοικονομικού για την Ευρωπαϊκή Ενωση προϊόντος όπως π.χ επι της τιμής του γερμανικού δεκαετούς ομολόγου ή ακόμη περισσότερο, επι της απεγνωσμένης προσπάθειας της Γερμανικης ελιτ για τιτλοποίηση των δημοσιονομικών και τραπεζικών χρεών της μέσω της ΕκΤ (“EUR-Lex – 52017DC0592 – EN 11/10/2017 που προβλέπει την πρόταση για μετατροπή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο”), η οποία και αναφέρει:
“Προκειμένου να επιτευχθεί απτή πρόοδος στο εν λόγω ζήτημα, οι αποκαλούμενοι εξασφαλισμένοι με κρατικά ομόλογα τίτλοι (SBBS) θα μπορούσαν ενδεχομένως να συμβάλουν ως πρώτο βήμα στην ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ένωσης και στην ενίσχυση της Ένωσης Κεφαλαιαγορών. Με τη συγκέντρωση και ενδεχομένως την τμηματοποίηση των κρατικών ομολόγων διαφόρων κρατών μελών, οι εξασφαλισμένοι με κρατικά ομόλογα τίτλοι θα μπορούσαν να στηρίξουν περαιτέρω τη διαφοροποίηση του χαρτοφυλακίου του τραπεζικού τομέα, δημιουργώντας παράλληλα νέα πηγή εγγυήσεων υψηλής ποιότητας, ιδιαίτερα κατάλληλων για χρήση σε διασυνοριακές χρηματοοικονομικές συναλλαγές.”
Η αντίληψη αυτή προβλέπει «πακετάρισμα» προβληματικών κρατικών ,τραπεζικών ομολόγων και δανείων μαζί με διάφορους χρηματοοικονομικούς δείκτες σε ένα κατά περίπτωση νέο σύνθετο προϊόν εγγυημένου από τη ΕκΤ κεφαλαίου και απομένει να βρεθούν οι επενδυτές .
Παρά ταύτα υπάρχει η επιλογή να αναλάβουν οι κεντρικές τράπεζες της κάθε χώρας στην ΕΕ να “πουλήσουν” σε κάποια μορφή στις υπό εποπτεία τράπεζες τους τα ίδια τους τα χρέη ,ούτως ώστε με την συγκεκριμένη ενέργεια να παραχθούν τα νέα κεφάλαια που θα επιτρέψουν την “εκτύπωση” της αντίστοιχης ποσότητας τραπεζογραμματίων (ευρώ) από την ΕκΤ .
Η επιθυμία των γερμανικών βιομηχανιών και τραπεζών από την μια να έχουν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια αγορά και αφ’ ετέρου να μην υποβληθούν σε περαιτέρω απώλειες, τις οδήγησε στην δημιουργία ευρωπαϊκού πολιτικού «λόμπινγκ» και μέσω αυτού στην οικειοποίηση του ευρώ σε συνδυασμό με την λογική του «επικυρίαρχου» στις οικονομίες του Ευρωπαϊκού Νότου, στην Ισπανία και πρόσφατα στην Ιταλία εξασθενίζοντας, στα όρια της δημοσιονομικής εξαθλίωσης αντικειμενικά εύθραυστες οικονομίες όπως η δική μας.
Όταν αναφερόμαστε στο ευρώ χρησιμοποιούμε συνήθως την λέξη «ένταξη». Όμως και εμείς και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες της ευρωζώνης θα έπρεπε να είμαστε | «συνδημιουργοί» του ευρώ και όσον αφορά την διεθνή ισοτιμία του αλλά και όσον αφορά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την χρήση του.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια από τις αρμοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος είναι και να εκδίδει ευρώ! Στην πραγματικότητα όμως όλος ο Νότος είναι ένας απλός παρατηρητης στην χρήση του κοινού νομίσματος από την κυρίαρχη Γερμανική ελίτ η οποία το αντιλαμβάνεται ως συνέχεια του μάρκου και τους εταίρους ως οικονομικά αντικείμενα προς εξυπηρέτηση των δικών της οικονομικών και πολιτικών στόχων.
Εν τέλει η πλειοψηφία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στοιχηματίζει από τη μια ανάμεσα στην επιθυμία των ευρωπαϊκών εθνών για μια Ευρώπη χωρίς σύνορα εμπορικά η πολιτισμικά και από την άλλη στην αρπαγή ,τεχνηέντως, του πλούτου αυτών των χωρών που θεωρεί ως πιο αδύναμες .
Δεν θα το κερδίσει αυτό το στοίχημα σε κανένα επίπεδο ούτε στο οικονομικό, διότι υπάρχουν πανίσχυροι ανταγωνιστές ΗΠΑ , Κίνα , Ρωσία, ούτε στο πολιτικό διότι δεν θα ανεχθούν άλλο τα έθνη την φτωχοποίηση και την λεηλασία στην οποία υποβάλλονται.
Η όποια πολιτική επιρροή πιστεύουν ότι έχουν αυτές οι δυνάμεις στην χώρα μας, μέσω των πιστών εκφραστών των οικονομικών τους συμφερόντων, οι οποίοι λίγο ως πολύ προσπαθούν να μας πείσουν ότι «οι πολίτες φταίμε για την φτώχεια» χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τον καθυστερημένο εκσυγχρονισμό του δημοσίου τομέα των άκριτων δανείων και της κρατικίστικης αντίληψης, την οποία άλλωστε οι ίδιοι επί δεκαετίες εξέθρεψαν ,δεν θα έχει το αναμενόμενο γι αυτούς αποτέλεσμα.
Αυτό που επικαλούνται ως “αγορά” αυτό το ίδιο θα επιβάλει και το κούρεμα των δανείων και νέες οικονομικές πολιτικές. Για τον απλό λόγο ότι το χρήμα “θέλει” να αναπαραχθεί και με αυτές τις πολιτικές που εκβιαστικά εφαρμόζουν εις βάρος της πραγματικής αγοράς σε συνδυασμό με την οικονομική εξάντληση μορφωμένων πλέον ευρωπαϊκών εθνών, θα αμυνθεί μέσα από την ισχυροποίηση νέων οικονομικών συμμαχιών και σύγχρονων παραγωγικών διαδικασιών.
Το Γερμανικό κατεστημένο ελπίζει, ως έσχατο χαράκωμα, στον “προστατευτισμό” δηλαδή στο να περιορίσει εν τέλει το ευρώ σε κάποιες χώρες του βορά και οι υπόλοιπες, με άλλο “νόμισμα” αλλά πάντα υπό τον έλεγχο της ΕκΤ, να λειτουργούν ως τροφοδότες των προνομιούχων. Περιττή η αναγωγή στην ιστορία και τις συνέπειες αυτής της λογικής για το μεγάλο γερμανικό έθνος.
Δ. Ε. Παστελακος
εφημεριδα δημοκρατια 11 ιουνιου 2018
