Και γιατί δεν τους χαρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας; Στο κάτω-κάτω, ένα συνονθύλευμα τάσεων ήταν, μια ευκαιριακή πλειοψηφία απέσπασε, ουδέποτε έπεισε ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ενιαίο σύνολο.
Δεν ήταν, ας πούμε, η ΝΔ του Κων. Καραμανλή, που εκμεταλλεύθηκε τη συγκυρία, βασίστηκε στο όνομα του ιδρυτή και μάλιστα είχε για σήμα τη φωτογραφία του!
Ο ΣΥΡΙΖΑ έμπνευση του Αλέκου Αλαβάνου, προσπάθησε να “μαντρώσει” τις διαφορετικές τάσεις της Αριστεράς, που βολόδερναν δώθε-κείθε, έπειτα από την παταγώδη αποτυχία του Νίκου Κωνσταντόπουλου και της Μαρίας Δαμανάκη να δημιουργήσουν τον κλώνο του επιτυχημένου πλην βραχύβιου Ενιαίου Συνασπισμού.
Δεν “μαντρώνονται”, όμως, οι τάσεις, κυρίως όταν συντίθενται από ανθρώπους που έχουν μάθει στην πολιτική της συνεχούς κριτικής, με την πεποίθηση ότι δεν θα μπορέσουν (και δεν θέλουν) να επωμισθούν ευθύνες διακυβέρνησης, πάσχοντες από το σύνδρομο της καφετέριας.
Το πείραμα “Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση” απέτυχε, διότι, πολύ απλά, κινήθηκε στη σφαίρα του αμερικανικού ρητού: “Too many chiefs but no Indians”.
Η Ψευδαίσθηση του “Πρώτη φορά Αριστερά” ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία από τη στιγμή που εκφωνήθηκαν εκείνες οι παρόλες στη Θεσσαλονίκη.
Αν είχε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του άλλους ανταγωνιστές και όχι τους καταματωμένους και κατάκοπους από τα μνημόνια κυβερνώντες, ουδέποτε θα μπορούσε να πείσει για όσα αφειδώς και χωρίς αντίκρισμα έταζε.
Το ερώτημα “Μα, πού θα βρείτε τα λεφτά”, σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο θα ήταν καταλυτικό. Ο αχός, όμως, από την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου, δεν άφηνε στους πολίτες περιθώρια για άλλες σκέψεις πλην μιας: “Να φύγουν αυτοί και βλέπουμε”. Και είδαμε!
Μέχρι να δούμε, όμως, οι πολίτες δεν έβλεπαν τους Τσουκαλάδες, τους Φωτόπουλους και όλη την πασοκική κομπανία η οποία, αίφνης, ανακάλυψε ότι ο Παπανδρέου, που τους έφερε το 44%, ήταν “για τα μπάζα”.
Δεν έβλεπαν, δεν ήθελαν να δουν την “πασοκαρία” την οποία οι “Πεφωτισμένοι” της Αριστεράς χλεύαζαν, να καταλαμβάνει τις πλαστικές καρέκλες των συγκεντρώσεων, σε αντίθεση με τις καθαρά “Συριζαίϊκες” συνάξεις, όπου πήγαιναν “οι ίδιοι και οι ίδιοι”.
Γιατί, λοιπόν, ο Αλ. Τσίπρας, που διέβη πλέον τον Ρουβίκωνα, αφού “είδε” και ο ίδιος ότι όσα του έλεγαν να λέει “δεν γίνονται”, επιμένει να σύρεται σε συνέδρια και κεντρικές επιτροπές, την ώρα που η χώρα βουλιάζει;
Ο Παν. Λαφαζάνης, μέσα στη νιρβάνα και την καπνιά της Iskra, είπε μια μεγάλη αλήθεια:
“Ο ΣΥΡΙΖΑ είμαστε εμείς”!
Ναι, εκείνοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τάσεις, απόψεις, γκρουπάκια και γκρουπούσκουλα, που ονειρεύονται καταλήψεις ανύπαρκτων ανακτόρων.
Δικαίωμά τους να κυνηγούν την ουτοπία, αλλά ο πρωθυπουργός της χώρας, που πήρε πάνω του την ευθύνη της βαριάς, οδυνηρής, πλην αναπόφευκτης συμφωνίας, γιατί επιμένει;
Ας τους χαρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και ας πάρει διαζύγιο από τους αγιάτρευτους.
Στο κάτω-κάτω, δεν έχουν κάνει ακόμη παιδιά.
Ένα, που κυοφορείτο επί έξι μήνες, απεβλήθη και μάλιστα χωρίς απόξεση!
Η αδιαφιλονίκητη δημοφιλία, αλλά και το υψηλό ένστικτο αυτοσυντήρησης που επέδειξε, δίνουν στον πρωθυπουργό μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποτινάξει τα βάρη.
Ο Φρόιντ έλεγε ότι ο νέος πρέπει να είναι καμήλα. Να φορτώνεται γνώσεις και εμπειρίες, να προσπαθεί και μόλις νιώσει δυνατός, να γίνει λιοντάρι, να πετάξει τα βάρη και να σταθεί στα πόδια του κυρίαρχος.
Οι ευκαιρίες είναι λίγες και η ιστορία διδάσκει ότι οι περισσότερες είναι χαμένες…
