Γράφει ο Μιχάλης Ροδόπουλος… Αυτή η κυβέρνηση παρουσιάζει μια έλξη προς τα assets, δηλαδή προσελκύει ιδιαίτερα έντονους χαρακτήρες, τους δίνει μια υπουργική καρέκλα και έπειτα αυτοί αλωνίζουν ξεδιπλώνοντας το ταμπεραμέντο τους. Χαρακτηριστικό δείγμα ήταν ασφαλώς ο Βαρουφάκης που μας είχε μαγέψει με τη φαντεζί διαπραγματευτική του δεινότητα. Η κυβέρνηση με τον assetομαγνήτη αναπλήρωσε την –ομολογουμένως δυσαναπλήρωτη– απουσία του με ένα νέο asset, asset εσωτερικού θα μπορούσαμε να πούμε, τον Νίκο Παππά.
Ο Παππάς ανέλαβε να διαπραγματευτεί με τους επιχειρηματίες την παραχώρηση τηλεοπτικών αδειών. Μην τα πολυλογούμε, το αποτέλεσμα της εγχώριας διαπραγμάτευσης είναι ανάλογο με την περιλάλητη (προτιμώ τον λόγιο τούτο όρο αντί του λαϊκού «ξεφωνημένη») διαπραγμάτευση στα Eurogroups. Το αξιοσημείωτο είναι όμως ότι όλα τα assets ξεκινάνε με φλάμπουρο τη διαφάνεια και καταλήγουν σε ιστορίες με δολοπλοκίες και δικαστικές περιπέτειες. Όπως ο Βαρουφάκης που διατυμπάνιζε ότι όλα θα γίνονται παρουσία του λαού και τελικά είχε και κανα δυό μυστικά σχέδια στο συρτάρι για στρατό στο Σύνταγμα, έτσι και ο Παππάς ξεκίνησε φιλόδοξα τον αγώνα του για διαφάνεια αλλά στου δρόμου τα μισά διεφάνη πληθώρα μηχανορραφιών.
Μετά από ένα διαγωνισμό, τον οποίο η συντριπτική πλειονότης των συνταγματολόγων θεωρεί αντιστυνταγματικό και μια διαδικασία big-brother για τζογαδόρους, ανακηρύχθηκαν οι τέσσερις υπερθεματιστές (όπως αποκλήθηκαν). Ελέγχθηκαν στο πόθεν έσχες τους, δηλαδή υποτίθεται ότι η επιτροπή έλεγξε αν έχουν τα λεφτά και από πού τα έχουν χωρίς να βρει πρόβλημα, αλλά τελικά ο Καλογρίτσας, μέσα σε μια βδομάδα από τότε που έλεγξαν τα λεφτά του, κάτι μεσολάβησε και δεν τα έχει πλέον. Έτσι επίδοξος αδειούχος κατέστη ο Ιβάν Σαββίδης που μετά τον διαγωνισμό δήλωσε ότι επίτηδες ανέβαζε το τίμημα στη δημοπρασία για να αναγκάσει τους άλλους να δώσουν πολλά λεφτά, ευχόμενος ταυτόχρονα τα λεφτά να πάνε σε Πόντιους. Και όλα αυτά σε ένα σκηνικό όπου όλη η ελληνική κοινωνία παρατηρεί πώς εξανεμίζονται τα λεφτά που πληρώνει σε φόρους. Πληρώνουμε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα μαζεύουν, τα κάνουν μασούρι και τα δίνουν δάνεια εκατομμυρίων σε φίλα προσκείμενους επιχειρηματίες με εγγύηση αέρα. Όχι «αέρα», με την έννοια της άυλης εμπορικής αξίας που έχει ένα κανάλι όπως το Mega, το οποίο περιλαμβάνει τα αποτιμητά εμπορικά στοιχεία του σήματος, της φήμης και της πελατείας (αγγλιστί equity), αλλά αέρα με την έννοια του ευάερου και ευήλιου βοσκότοπου.
Σαν να μην έφτανε τόση διαφάνεια, ο νόμος Παππά δεν προβλέπει ποιος θα παραστήσει ότι ελέγχει το πόθεν έσχες στις επόμενες δύο καταβλητέες δόσεις. Ο υπουργούς έχει δηλώσει με πάσα σοβαρότητα ότι επί του ζητήματος αυτού «θα δούμε». Δεν προβλέπει επίσης η Προκήρυξη ή ο Ν. 4339/2015 στους υποχρεωτικούς λόγους ανάκλησης της άδειας την τελεσίδικη ή αμετάκλητη καταδίκη των αδειούχων για σοβαρά ποινικά αδικήματα, όπως συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση ή ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Επίσης, δεν προβλέπεται τι θα γίνει με τους ήδη λειτουργούντες σταθμούς που δεν εξασφάλισαν άδεια. Ποιος είναι αρμόδιος να ανακαλέσει την άδεια λειτουργίας που έχουν; Το ΕΣΡ, η ΕΕΤΤ ή η Digea; Αυτά τα θέματα όφειλαν να είναι γνωστά από πριν. Διαφάνεια σημαίνει ότι γνωρίζει κάποιος εκ των προτέρων το θεσμικό πλαίσιο πάνω στο οποίο βαδίζει και δεν το διαμορφώνει καθ’ οδόν αναλόγως πως τον συμφέρει. Όλα συγκεχυμένα και αποσπασματικά, με λυπηρές διαρροές σε φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, λες και η διαφάνεια δεν είναι θέμα της Βουλής ή της κοινωνίας ολόκληρης αλλά ενός κόμματος ή μιας παρέας.
Και τι κέρδισε από την τόση διαφάνεια ο πρωθυπουργός; Τίποτα. Μόνο πόλεμο από όλους. Αν ο Παππάς είχε τάξει στον Τσίπρα ένα φιλικό τηλεοπτικό περιβάλλον, τότε πήρε το ακριβώς αντίθετο, παρά τους μυθικούς κανόνες πολυφωνίας που υποτίθεται ότι θέσπισε. Αντιθέτως, άνοιξε και την πληγή της Τράπεζας Αττικής που έριξε τη ρετσινιά της διαπλοκής στην Κουμουνδούρου. Ο Παππάς ισχυρίζεται πως απολαμβάνει την πλήρη κάλυψη του Μαξίμου. Και είναι ακριβώς έτσι. Την ίδια κάλυψη που είχε και ο Βαρουφάκης μέχρι που σταμάτησε να την έχει. Θα του μείνει όμως ο τίτλος. Καναλάρχης υπουργός, έστω και αν δεν θα ‘χει ούτε κανάλι ούτε υπουργείο. Όπως φωνάζουν Πρόεδρο περιπαικτικά στα καφενεία τον πιο καμπόσο της παρέας χωρίς να προεδρεύει πουθενά.
