Γράφω πρωί Κυριακής, προτού γίνουν τα συλλαλητήρια, χωρίς να με έχει κάτι απ’ όλα αυτά επηρεάσει.
Γράφω γιατί πιστεύω ότι εκείνοι που έχουν την ευθύνη για τις συνομιλίες περί του “Μακεδονικού”, δεν έχουν ασχοληθεί με το τί συμβαίνει στον κόσμο.
Γράφω γιατί φοβάμαι ότι εκείνοι που ίσως (που δεν το πιστεύω, που δεν θέλω να το πιστέψω) λάβουν τελικά απόφαση με γνώμονα το “δεν βαριέσαι, σε λίγο καιρό θα το έχουμε ξεχάσει”, θα αποφασίσουν για τη μισή μας καρδιά χωρίς να ξέρουν.
Γράφω γιατί ανησυχώ, επειδή αυτά τα δύσκολα χρόνια, η Ελλάδα δεν είναι χώρα, αλλά “ριάλιτι” από τα πιο σκληρά.
Και γι αυτό δεν ησυχάζω.
Γράφω, γιατί ξύπνησα ένα πρωί και κάποιος μου είχε πάρει το όνομα.
Και με το δικό μου όνομα, πήγε στο Ληξιαρχείο και ζήτησε πιστοποιητικό.
Και με το πιστοποιητικό αυτό, πήγε στο Κτηματολόγιο και ζήτησε να μάθει ποιά είναι η περιουσία μου, αν έχω πόσα και αν δεν έχω.
Κι ύστερα άρχισε να γράφει δώθε κείθε ότι αφού έχουμε το ίδιο όνομα, αυτά που εγώ νόμιζα ότι έχω, είναι και δικά του!
Και τώρα τα ζητάει και φωνάζει.
Με το όνομά μου!
Γράφω γιατί ποτέ μέχρι τώρα οι “κοσμοπολίτες” και οι “υπεράνω” που σήμερα διαπραγματεύονται με τους κλέφτες, δεν είχαν σε προτεραιότητα το “Μακεδονικό”.
Και γι αυτό τρέμω…
Γράφω γιατί -όχι πως πιστεύω στις μίτρες και τα χρυσά λιλιά ,δηλαδή, αλλά κάπου σέβομαι- φοβάμαι πως κάποιοι, που έμαθαν από παλιά να ασχολούνται με την “περιουσία”, ξέχασαν τί θα πει “περιούσιος”…
Γράφω γιατί με έχουν στριμώξει, δέκα χρόνια τώρα, στα σχοινιά και δέχομαι τα χτυπήματα χωρίς να μπορώ να τα ανταποδώσω, καθώς μου κρατάνε τα χέρια.
Γράφω γιατί δεν έχω τρόπο άλλο να φωνάξω.
Λερώνω το χαρτί με μελάνη κι εκείνη, επίμονα, γίνεται από γαλάζια, κόκκινη!
Λες κι είναι αίμα.
Μήπως είναι;
Διαβάζω.
Διαβάζω πολύ και δεν ξέρω πια αν κάνω καλά.
Ίσως να ήταν όλα πιο εύκολα αν δεν διάβαζα, αν μιλούσα μόνο, αν αντί για βιβλία διάλεγα οθόνες και λόγια που φεύγουν.
Αλλά διαβάζω…
Ακούω.
Ακούω κάθε τί που μπορεί ν’ ακουστεί.
Γιατί αν δεν ακούω, δεν θα σκέφτομαι σωστά.
Ίσως να ήταν καλύτερα αν άκουγα μόνο εκείνα που λέει το κουτί και αυτά που λένε εκείνοι που το γεμίζουν.
Αλλά ακούω τα πάντα.
Και σκέφτομαι.
Και κρίνω.
Γράφω γιατί (πού τον θυμήθηκα τώρα;) το έχει πει καλά ο Παπακωνσταντίνου:
“Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα”
