“Το κακό με όλους μας είναι ότι “απολαύσαμε” το μύθο και τα στερεότυπα της μεταπολίτευσης, λιθοβολούμε τα “πεπραγμένα” της και νοσταλγούμε τα “κεκτημένα” της, απαιτώντας πάραυτα τον “εξοβελισμό” της και τη “νεκρανάστασή” της… Η εξίσωση είναι προφανώς άλυτη. Εξ ου και τα διαρκώς αναπαραγόμενα αδιέξοδα και τα κακέκτυπα που επαγγέλλονται το “νέο”, ριζωμένα στο “παλιό”…” – Κατρίνης Γιάννης
Το μεγαλύτερο ελάττωμα που έχει η καλοσύνη είναι ότι συγχωρεί.
Κάνουν ορισμένοι ότι δεν καταλαβαίνουν και μιλούν για εκλογές άμεσα.
Μόνο που αν γίνουν πάλι εκλογές χρεοκοπούμε, όχι ότι τους νοιάζει να διαλυθεί η χώρα αρκεί να μην φορτωθούν την καταστροφή οι ίδιοι..
Είναι δημοκρατία το καθεστώς όπου ζαλισμένοι πολίτες ψηφίζουν για το μέλλον τους, πάνω σε ψευτοδιλήμματα και πλάνες υποσχέσεις, με αποτέλεσμα η ετυμηγορία τους να είναι τόσο αντιφατική, άρα και ερμηνεύσιμη κατά το δοκούν από τον κάθε πολιτικάντη;
Ζητήματα πού αφορούν στον μακροχρόνιο εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό (πού ανάθεμα με κι αν υπάρχει), θα ‘πρεπε να μένουν μακριά από κομματικούς ανταγωνισμούς και να μην αμφισβητούνται κάθε τρείς καί λίγο από ταν κάθε “λαοπρόβλητο”, υπάρχουν άλλα θέματα για κομματικές κόντρες.
Είναι ή δεν είναι εθνική στρατηγική επιλογή η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και το ευρώ;
Μέχρι πότε ο κάθε γραφικός, πικραμένος, ιδεοληπτικός, εμπαθής, άσχετος, παλαβός, θαυματοποιός, ο όποιος τέλος πάντων μαθητευόμενος Μεσσίας, θα μπορεί να αμφισβητεί την πορεία τής χώρας, να παίζει με το μέλλον της και να τη γυρνάει δεκαετίες πίσω, μπλέκοντάς την σε αχρείαστες αλλά οδυνηρές περιπέτειες;
Από δω και πέρα, όποιος έχει να προτείνει οτιδήποτε για το μέλλον της χώρας, να το κάνει μέσα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής της πορείας.
Αν όχι καλύτερα να το καταπίνει, αλλιώς μια ζωή θα συζητάμε τα ίδια και τα ίδια βλέποντας τα τραίνα να περνούν. Η παραμονή μας ή όχι στο ευρώ και την ευρωζώνη, έχει να κάνει με την οικονομία πολύ λιγότερο, απ’ ότι με την ίδια μας την ύπαρξη.
Γιατί το πεδίο δράσης της το περιόρισε δραστικά και την κατέστησε θεατή των τεκταινομένων η πολιτική εξουσία με τους νόμους της, που έτσι ανενόχλητη όπως είναι γίνεται και ασύδοτη.
Η εσωτερική πληροφόρηση σε ξένο κράτος αποτελεί μορφή προσβολής του δημοκρατικού πολιτεύματος και εγγίζει τα όρια της εσχάτης προδοσίας.
Εδώ ούτε καν κανόνα εφαρμογής των διατάξεων που παραβιάζονται δεν βρίσκουν… Η δημοκρατικότητα των θεσμών θέλει παγίωση με διαρκή, σταθερή άσκηση αμερόληπτης και ακριβοδίκαιης Διοίκησης, αίσθημα νομιμότητας των πολιτών και εδραίωση σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ Διοίκησης και διοικούμενου, αλλά και χρονική διάρκεια αφομοίωσης για την κοινωνικοποίηση των πολιτών.
Στην χώρα μας η πυκνότητα και η συχνότητα των γεγονότων, με την πολιτική αστάθεια, χωρίς αταλάντευτη κεντρική διοίκηση, που να υπηρετεί το εθνικό συμφέρον και να επεμβαίνει αποτελεσματικά, μετατρέπουν την κάθε είδους άσκηση πολιτικής και διοικητικής εξουσίας, εστία εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων και διαπλοκής.
Αυτό είναι αποτέλεσμα της έλλειψης εθνικής και αστικής συνείδησης των φορέων δημόσιας εξουσίας, που χρησιμοποιούν την παρεχόμενη σ’ αυτούς εξουσία με ιδιοτελή και μόνο κριτήρια και σαν να είναι στο τσιφλίκι τους, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο, που ετάχθησαν να υπηρετούν.
Η Ελλάδα δεν έχει ένα αποκούμπι, δεν έχει μια ελπίδα να επενδύσει ή έναν άνθρωπο που θα πάρει στα χέρια του τη χώρα, θα την νοικοκυρέψει, θα πει αλήθειες όσο σκληρές κι αν είναι, θα την πάει ένα βήμα μπροστά.
