Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης… Οι μεταρρύθμισεις πρέπει να προχωρήσουν με τη σύμφωνη γνώμη του λαού
Τον Μάρτιο του 1987, φοιτητές Νομικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης ο υπογράφων και ο μετέπειτα υπουργός Ευριπίδης Στυλιανίδης, αποφασίσαμε να συντάξουμε μια μελέτη για την ανάγκη ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Δεν ήταν εύκολη εποχή για φιλελεύθερους. Στην Ελλάδα επικρατούσε βαθύς σοσιαλισμός, ενώ στη Ν.Δ., παρά την εκλογή Μητσοτάκη, ο κρατισμός ήταν βαθιά ριζωμένος. Κορυφαία στελέχη που πληροφορήθηκαν την πρωτοβουλία των άγνωστων νεαρών από την Κομοτηνή κάγχασαν.
Ποιοι ήταν αυτοί που ζητούσαν να αλλάξει θέση η Ν.Δ.; Τόσο κόπο έκαναν να χτίσουν τα ευυπόληπτα αθηναϊκά καθηγητικά κατεστημένα, που νέμονταν πανεπιστημιακές έδρες, επιρροή και δικηγορική ύλη… Παρ’ όλα αυτά, το αποτολμήσαμε – ακόμη έχω στο αρχείο μου την ευχαριστήρια επιστολή που μας έστειλε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Δεν καθίσαμε, όμως, στα αβγά μας: θέσαμε την πρόταση υπόψη της Γενικής Συνέλευσης Φοιτητών Νομικής και προκαλέσαμε ψηφοφορία – μαύρος σοσιαλισμός, σας λέω, τότε.
Παρά ταύτα, κερδίσαμε κόντρα σε όλους (ΠΑΣΠ, ΚΝΕ, Δημοκρατικός Αγώνας) με 83-75. Ζητήσαμε και πετύχαμε -εξαιρετικά δύσκολο επίσης- να δημοσιευτεί η πρότασή μας στον απαιτητικό «Οικονομικό Ταχυδρόμο» του Γιάννη Μαρίνου (20/04/2009). Το 2007, είκοσι χρόνια μετά, υφυπουργός Εξωτερικών ο Ευριπίδης, αρχισυντάκτης πολιτικού στην «Απογευματινή» εγώ, πήραμε θάρρος από το γεγονός ότι ο Καραμανλής είχε θέσει σε κίνηση τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος και από το ότι ο Παπανδρέου ήταν υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών ΑΕΙ. Εκδώσαμε το βιβλίο «Κόντρα στις δικτατορίες των μετριοτήτων», το οποίο περιείχε επικαιροποιημένη την πρότασή μας. Και αυτή η ευκαιρία, όμως, χάθηκε…
Ο «μεταρρυθμιστής» Γιώργος υποτάχθηκε στους σκληρούς του κόμματός του και υποχώρησε. Φθάνουμε σχεδόν στο 2017, ο κόσμος έχει αλλάξει δέκα φορές, οι γύρω μας (Κύπριοι, Τούρκοι, Ιταλοί, Βούλγαροι) έχουν προχωρήσει στην απελευθέρωση της εκπαίδευσης, αλλά για την αριστερόπληκτη Ελλάδα το θέμα εξακολουθεί να παραμένει ταμπού. Υπό την έννοια αυτή, με χαροποίησε το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης άνοιξε πάλι τη συζήτηση για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, με αφορμή τη συγγραφή βιβλίου ενός από την παρέα της Κομοτηνής, του συμφοιτητή μας και συναγωνιστή μας -επιτυχημένου δικηγόρου Πειραιώς σήμερα- Τάσου Αβραντίνη.
Γνωρίζοντας άριστα όμως από την εμπειρία τριάντα ετών ότι κάθε απόπειρα φιλελεύθερης μεταρρύθμισης στην Παιδεία είναι αποτυχημένη, όταν ο διάλογος περιορίζεται εντός των τειχών του συστήματος, θέλω να προτείνω στον πρόεδρο της Ν.Δ. να μην περιοριστεί στην επαναδιατύπωση της πρότασης. Πρέπει να τολμήσει να ζητήσει να τεθεί υπόψη των Ελλήνων με το συμβουλευτικό δημοψήφισμα που ετοιμάζει ο Τσίπρας για τη συνταγματική αναθεώρηση. Δεν νομίζω, άλλωστε, ότι η άλλη πλευρά έχει κανένα ταμπού να συμφωνήσει. Γνωρίζω, βεβαίως, άριστα τις αναστολές που έχει επί της αρχής για το ζήτημα του συνταγματικού δημοψηφίσματος ο κύριος Μητσοτάκης. Ωστόσο, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι μεταρρυθμίσεις αναγκαίες για τον εκσυγχρονισμό της πατρίδας είναι αδύνατον να γίνουν χωρίς την αποφασιστική εμπλοκή του λαού. Και η μεταρρύθμιση για την Παιδεία είναι μια τέτοια – όλες οι δημοσκοπήσεις το πιστοποιούν, άλλωστε. Αν η γενιά μας θέλει να αφήσει αποτύπωμα, πρέπει να το τολμήσουμε. Για χάρη των νεοτέρων.
