Ως λαός γεννήσαμε έναν Αίσωπο και κάναμε επιστήμη τη Μυθολογία. Είναι δυνατόν να μη μας αρέσουν τα παραμύθια; Τό παλτό πού ψωνίσαμε τήν περίοδο του Γεναρη, ούτε δανεικό στα Σούρμενα δέν τό θέλουν.
Μετά από εφτα μήνες όπου νοιώσαμε “εθνικά υπερήφανοι” για τις διαπραγματεύσεις… όλοι μείναν με το στόμα ανοιχτό με αυτό που συμφώνησε ο Τσίπρας και οι “Ανελλήνιστοι”.
Η κυβέρνηση έπεσε από μέσα, λέει ο φωστήρας μας, τα …ματάκια του τα έβγαλε μόνος του όταν υπέγραψε το μνημόνιο ΙΙΙ, το …καλύτερο. Αυτά που θα επακολουθήσουν, είναι απλά οι αναπόφευκτες συνέπειες της πρακτικής ενός γερασμένου πρόωρα μέτριου ανθρώπου, τον οποίο επιχειρούν αποτυχημένα να ”μεγενθύνουν” οι κόλακες -αυλικοί, ΜΜΕ, και λοιποί ευνοούμενοι.
Ο καθένας τελικά θα κριθεί από τις πράξεις, τις αδυναμίες, τις τραγικές του ασυνέπειες και όχι από την κίβδηλη ρητορική του που παραχαράσσει αισχρά την Ιστορία και προσβάλει την Αριστερά.
Θα λάβουν αυτό ακριβώς που τους αξίζει και που θα είναι το ακριβές τίμημα, της προσβολής που εισέπραξε ο Ελληνικός λαός, από την συμπεριφορά τους. Μάλιστα έθεσαν σε κυκλοφορία και το “παράλληλο πρόγραμμα”, πώ πώ φοβερή έμπνευση!
Αν λάβουμε υπόψη ότι “σκληρή διαπραγμάτευση-σκληρό τρίτο μνημόνιο” τότε μήπως “παράλληλο πρόγραμμα-παράλληλο νόμισμα”; Αλλά από “μπακάληδες της πολιτικής” τί να περιμένεις; Ο μπακάλης της γειτονιάς πουλάει με το κιλό και το ευρώ ή το ρούβλι, το εσκούδο, τη λίρα. Οι “μπακάληδες της πολιτικής” πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ανερυθρίαστα και με αέρα κοπανιστό!
Όσο για τή Λαϊκή Ενότητα, τι τέλος πάντων είναι με βάση όσα έχουν δημοσιοποιήσει μέχρι τώρα, ποιες δυνάμεις αντικειμενικά εκφράζουν; Είναι κόμμα επαναστατικό που θέλει να καταργήσει τον καπιταλισμό με επανάσταση, είναι κόμμα της δραχμής, ή τίποτα περισσότερο από ένα ανάχωμα χρήσιμο σε μιά πιθανή κυβέρνηση Σύριζα;
Χωρίς αφορισμούς και θετικές είτε αρνητικές κρίσεις για μια πολιτική δύναμη, οι οποίες ξεφεύγουν από το επίπεδο της πολιτικής και της ιδεολογίας, από την αντικειμενική πραγματικότητα και περνούν στη μεταφυσική, σ’ ένα άλλο κόσμο.
Η αντίληψη που διατυπώνεται ότι η ΛΑ.Ε. πρόκειται για κατασκευασμένο ανάχωμα, έχει τη βάση της στην αντίληψη ότι στην πολιτική σκηνή αφενός μεν υπάρχει ένας αριθμός κομμάτων που μπορούν να χαρακτηρισθούν ως “το απόλυτο κακό” και αφετέρου στην εντελώς αντίθετη πλευρά ένα κόμμα που ενσαρκώνει το “απόλυτο καλό”.
Ενδιάμεσα υπάρχει ένα ολοκληρωτικό κενό και κάποιοι βυσσοδομούν, και κατασκευάζουν κόμματα- αναχώματα, για εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών..
Τα κόμματα μόνο αν εκφράζουν κοινωνικές δυνάμεις, αν εκφράζουν κοινωνικά- ταξικά συμφέροντα στη γενική μορφή τους και όχι σε απόλυτη αντιστοίχιση κοινωνικού και πολιτικού, αν καλύπτουν κάποιο υπαρκτό κενό στην πολιτική ζωή και οι θέσεις που διατυπώνουν εκφράζουν τις διεκδικήσεις τμημάτων του λαού, μόνο τότε υπάρχει πιθανότητα να ευδοκιμήσουν.
Τά μυαλά με σταματημένο το χρόνο στο 1917, έχοντας προίκα έναν κομματικό μηχανισμό και κυρίως γνώση για το τί ακριβώς σχεδίαζε και έπραττε τόσους μήνες στις πλάτες μας ο Τσίπρας και η στενή του ομάδα, καλούνται να δώσουν τον υπερ πάντων αγώνα για να μην εξαφανισθούν σαν τα μαμούθ.
Με ένα σταθερό 3,5% στα χέρια τους πού παλεύουν να το διπλασιάσουν τουλάχιστον, απευθυνόμενοι σε ένα εκλογικό σώμα που έχει αποπολιτικοποιηθεί προ πολλών ετών και κυρίως έχει εθιστεί στην ιδέα άλλου νομίσματος και της πιθανότατης επίλυσης όλων των προβλημάτων ρευστότητας, δια του μαγικού τρόπου της κοπής άφθονης δραχμής.
Όσο για τους Ανελλίνηστους πολλοί νησιώτες που τους “εξασφάλιζαν” μειωμένη φορολογία και ΦΠΑ, νοιώθουν στο πετσί τους την αγανάκτηση που σήκωσαν με την “στάση στα τέσσερα”… που επέλεξαν τελικά, παρά τους όρκους πίστης που έδωσαν όλους αυτούς τους ταραχώδης μήνες.
Στις προηγούμενες εκλογές κρίσιμος παράγοντας για τη νίκη του Αλεξάκου, ήταν οι ροές ψηφοφόρων της ΝΔ προς τον σύριζα, διότι πονηρά σκεφτόμενοι πολλοί είπαν μέσα τους “ρε ας τον ψηφίσω, γιατί αυτός λέει ότι ΕΝΦΙΑ και κάτι άλλους φόρους που πλήρωσα όλα αυτά τα “δίσεκτα χρόνια” θα τα καταργήσει, θα αλλάξει και τις αντικειμενικές σύμφωνα με τις εμπορικές και βλέπω να παίρνω και επιστροφές φόρου”.
Όμως μόνο σε αμιγώς σοβιετικά καθεστώτα τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος παραμένουν ίδια ή και αυξάνονται.
Μειώνονται μόνο από την αντίδραση των ψηφοφόρων, προς τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα μιά κυβέρνηση χάνει, ιδίως από ένα απολίτικο κοινό που γυρνάει σαν το παγιδευμένο ποντίκι από την παράκρουση φτώχειας που δέρνει ένα σεβαστό κομμάτι του ελληνικού λαού.
Ο κ.Μειμαράκης αποδεικνύεται πολύ καλός αντίπαλος του Τσίπρα, φέρνει πίσω κόσμο, όχι μόνο σαν ψηφοφόρους αλλά κυρίως πρόθυμους να βάλουν πλάτη στον προεκλογικό αγώνα. Κι ένα κόμμα με τόσο βαθιές ρίζες στην ελληνικά κοινωνία πάντα μπορεί να φέρει τα πράγματα ανάποδα,για να οδηγήσει τη χώρα στο ξέφωτο.
