Ένα άλλο ζήτημα που μας προέκυψε από το πρόσφατο δημοψήφισμα ελλείψει χρόνου και κλίματος για σοβαρό διάλογο, ήταν ο λαϊκισμός και η βασική επιχειρηματολογία του μετώπου του όχι που εξαντλήθηκε στα όρια του.
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα σε χώρες δημοκρατικές και με κοινοβουλευτισμό.
Την κινδυνολογία επίσης δεν απέφυγαν και οι δυνάμεις του παλαιοκομματισμού και της διαπλοκής που βρήκαν (τους δόθηκε;) καταφύγιο στο ναι.
Επιβαρύνοντας με την παρουσία τους το εκλογικό κλίμα, δημιουργώντας επιφυλάξεις -όχι άδικα- στους ψηφοφόρους, ότι με ψήφο στο ναι επικροτούν και συντηρούν την πολιτική ύπαρξη αυτών των αντιδραστικών και καταδικασμένων στην συνείδηση όλων πολιτικών προσώπων.
Είναι καθαρό ότι χωρίς την τελευταίας στιγμής παρέμβαση Καραμανλή η οποία επεσήμανε μόνο τους εθνικούς κινδύνους της άρνησης στην ΕΕ, τα ποσοστά του όχι θα ήταν ακόμα μεγαλύτερα.
Βασικά το δημοψήφισμα κατρακύλησε στην καθημερινότητα σε ένα βλακώδες επίπεδο αντιπαράθεσης, με αλληλοκατηγορίες και διαλόγους ύφους.
Γερμανοτσολιάδες και συνεργάτες από τη μια. (Κάτι σαν “Prodoten” και “today Άρτεμις Μάτσας”)
Και από την άλλη οι ανεξάρτητοι “greek patriots” μαζί με τους “capitalist red partizans”. (Κάτι σαν “συνταγματάρχης Βαρτάνης” και “today euroΑρης”) .
Επίσης υπήρξαν και οι κλασικοί κεντρώοι “Lavredi Dianelos centrals style” του “ρε παιδιά μην μαλώνετε όλοι Έλληνες είμαστε”, “από δευτέρα πάλι φίλοι” και λοιπά τέτοια.
Ο Λαβρέντι Μπέρια είναι συνωνυμία, κάπου όμως σε κάποια τραπεζική θυρίδα είναι και αυτός κρυμμένος .
Μαύρα κοράκια “black koraks” στα κλαδιά της ευρωσυνόδου (ελληνικά στο κείμενο) παραμονεύουν να καταπιούν τις ελάχιστες χάντρες που μας απέμειναν, τις οποίες σθεναρά φυλά για λογαριασμό μας ο “Ρενταλέξις” και ο νεοαφιχθείς στην εθνική αντίσταση από τη μέση ανατολή με υποβρύχιο “lt. Panos”.
Αχταρμάς βλακείας ξεφύτρωσε και αναρριχήθηκε σαν φαρμακερός κισσός στην κοινωνία με αφορμή το δημοψήφισμα ενθρόνισης του κ. Τσίπρα.
Δυστυχώς από την τελετή αναχώρησε ο οικονομικός μας Μέρλιν, καβάλα στην “red October” μοτοσυκλέτα για την νέα “latinoamericana”.
“Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία ως μοναδική στιγμή που ένας μικρός ευρωπαϊκός λαός όρθωσε το ανάστημά του εναντίον της Χρεοδουλοπαροικίας (!!)
Η Αριστερά λειτουργεί συλλογικά και οι αριστεροί δεν αγαπάμε τις καρέκλες.” (!!)
Ένα ανόητο ερώτημα “εγκρίνετε η δεν εγκρίνετε τα μέτρα” του οποίου η απάντηση είναι αυτονόητη, μετατράπηκε (βλακωδώς;) από τον κ Σουλτς σε ερώτημα παραμονής της χώρας στο ευρώ και την Ε.Ε.
(Και επειδή πάντα υπάρχουν κάποιοι που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, η απάντηση μας σε αυτό καθ’αυτό σαν ερώτημα, είναι το όχι.)
Δεν είναι γνωστό ακόμη πόσοι είναι οι αριστεροί σ’ αυτή τη χώρα.
Δεν είναι γνωστό πόσοι είναι οι αριστεροί στην κυβέρνηση.
Πόσοι δηλαδή πιστεύουν ότι είναι απαραίτητη η ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκατάσταση στη θέση του ενός άλλου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.
Αν υπάρχουν στην κυβέρνηση, τότε οφείλουν να το πουν καθαρά.
Όπως και το πως ονειρεύονται τη νέα Ελλάδα τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα σε χώρες δημοκρατικές και με κοινοβουλευτισμό.
Όπως όλοι σε όλους τους ζωντανούς δημοκρατικούς οργανισμούς οι πολιτικοί και οικονομικοί συσχετισμοί δεν μένουν στάσιμοι, αντιδρούν και εξελίσσονται κάτω από την πίεση της αμείλικτης οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας των χωρών μελών.
Σ’αυτά λέμε ανεπιφύλακτα ναι.
