Γράφει η Maya Atlantis… Για τον Ντόναλτ Τραμπ μπορεί να πει κανείς πολλά.
Από το πόσο πολύ θα ήθελε να την πέφτει κανονικά στην ίδια του την κόρη εάν δεν ήταν πατέρας της όπως μας έχει ενημερώσει δημοσίως. Για τα ατέλειωτα ποσά που έδινε επί χρόνια στο ίδρυμα Κλίντον. Για τον μισογυνισμό του. Για τον ρατσισμό του. Για την μικρότητά του να κοροϊδεύει άτομα με αναπηρία.
Τα περισσότερα είναι γνωστά, μεταδίδονται και γράφονται καθημερινά σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει όμως κάτι που μόνο οι κάτοικοι αυτής της ωραίας χώρας που ζούμε έχουν το αποκλειστικό προνόμιο να γνωρίζουν και να μοιράζονται από κοινού μαζί του.
Ο Τραμπ είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ιδού γιατί:
-Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα χρέος
Μία από τις πρώτες εξαγγελίες του Τραμπ όταν ξεκίνησε αυτή η αλλόκοτη προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ ήταν ότι θα σβήσει το χρέος της Αμερικής μέσα σε 8 χρόνια, δηλαδή σε δύο θητείες.
Με ασάφειες, λάθος, μη κοστολογημένα ή κατά το δοκούν στοιχεία, με ένα πλάνο που όπως έχουν αποδείξει οικονομολόγοι τελικά θα διπλασιαζόταν, και με μπόλικα μαγικά, ο Τραμπ υποσχέθηκε ότι θα σβήσει 19 τρις χρέους. Έτσι απλά, διότι “heinous”, που θα ‘λεγε και η Ζωή. Ή απλά “ουάου!”
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ δεν έχει γίνει ακόμα κυβέρνηση να φέρνει ξυπόλυτους μέσα στην αμερικάνικη Βουλή για να πουλάει παραμύθια με θεσμικές κορδέλες, ούτε έχει Δραγασάκη για να πληροφορήσει τον κόσμο έναν χρόνο μετά πως τελικά ό,τι έλεγε ήταν μία (αυτ)απάτη.
Παρόλαυτα, και εκείνος παραδέχτηκε, αν και προς τιμήν του πριν τις εκλογές, ότι μας κορόιδευε. Χωρίς ντροπή.
-Πιστεύω σε ένα Κράτος, πατερούλη παντοκράτορα
Ακούγεται πρωτοφανές, και είναι. Μέχρι αυτές τις εκλογές ο αχαλίνωτος κρατισμός, ήταν αποκλειστικό προνόμιο των Δημοκρατικών. Να που βρέθηκε όμως κι ένας Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος που ονειρεύεται να γίνει ο στοργικός πατέρας που θα προστατέψει τους πάντες.
Θες αύξηση μισθού; Το κράτος θα ανεβάσει τον κατώτατο μισθό. Οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές; Το κράτος θα τους απελάσει. Οι μεγάλες εταιρίες πουλάνε πιο φθηνά; Το κράτος θα τους επιβάλει ταρίφες. Όποιο και αν είναι το πρόβλημα, το Κράτος θα σε προστατέψει.
Αυτό μπορεί να ακούγεται πάντα ρομαντικό στα αυτιά των σοσιαλδημοκρατών της Ευρώπης και των Δημοκρατικών, για τον ρεπουμπλικανισμό όμως και τον κλασικό φιλελευθερισμό δεν είναι τίποτα περισσότερο από σκέτος εφιάλτης αφού σηματοδοτεί ένα και μόνο πράγμα: παρεμβάσεις, παρεμβάσεις, παρεμβάσεις.
Το «είμαι από την κυβέρνηση και είμαι εδώ για να σε βοηθήσω», δεν είναι πια οι χειρότερες λέξεις που θα μπορούσε να ακούσει κανείς στη μητρική του, όπως είχε πει ο Ρέιγκαν όταν υποσχόταν μείωση της κρατικής παρέμβασης στους αγρότες. Για τον Τραμπ είναι ευαγγέλιο. Και γίνεται ακόμα πιο… ευλαβικό, γιατί στην πραγματικότητα δεν μένει μόνο σε αυτό. Λέει «εγώ είμαι εδώ για σας». Αμήν.
-Και ποιος θα την πληρώσει την νύφη;
Οι εύκολες παροχές όμως, τα μεγάλα λόγια και βέβαια οι κυβερνητικές παρεμβάσεις μεταφράζονται σε λυπητερή για το εύκολο θύμα: τον φορολογούμενο και την μεσαία τάξη.
Όσο πιο πολύ παρεμβαίνει το κράτος στην οικονομία, τόσο το χειρότερο για την οικονομία. Για παράδειγμα, όταν ο Σκουρλέτης ή ο Τραμπ τάζουν αύξηση του κατώτατου μισθού, αυτό συνεπάγεται περισσότερη ανεργία και περισσότερα επιδόματα και λιγότερη ανάπτυξη και περισσότερη ύφεση και περισσότερο δανεισμό, και πάμε πάλι από την αρχή.
Το γιατί και πώς, το γνωρίζουν οι φιλελεύθεροι όλων των σχολών (Σικάγο και Αυστριακής), και το γνωρίζει και η κοινή λογική. Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, όπως έλεγε και ο θείος Μίλτον. Πόσο μάλλον δωρεάν γαμήλιο γεύμα.
-Βλαδίμηρος über alles
Ποιος θυμάται ποιο ήταν το πρώτο δελτίο τύπου που είχε στείλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μόλις ανέλαβε την εξουσία τον Ιανουάριο του 2015;
Αφορούσε την εξωτερική πολιτική και πιο συγκεκριμένα τις κυρώσεις της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας για την προσάρτηση της Κριμαίας. Για κάποιον λόγο η Ελλάδα επί ΣΥΡΙΖΑ (και η αριστερά γενικότερα) θεωρεί ότι μία στρατιωτική επέμβαση σε ξένη, κυρίαρχη χώρα, δεν είναι κακή αν γίνεται από τη Ρωσία.
Πρέπει να είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ο Τραμπ, αν και ήταν κατά της επέμβασης στο Ιράκ, θεωρεί ότι ο ισχυρός άντρας της Ρωσίας είναι πρότυπο ηγέτη. Ο ίδιος λόγος για τον οποίο οι Ρώσοι χάκαραν τα μέηλ των Δημοκρατικών.
Όσο για τους περίεργους θανάτους δημοσιογράφων ή πολιτικών που κατά σατανική σύμπτωση αντιπολιτεύονταν τον Πούτιν, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων δεν βλέπει τίποτα το περίεργο. Ούτε και η ελληνική κυβέρνηση.
(Πάντως το αμερικανικό ινστιτούτο Stratfor την προηγούμενη βδομάδα είδε και έγραψε ότι η Ρωσία είναι πια έτοιμη να δώσει “τη διπλωματική της μάχη στην Ευρώπη” προκειμένου να διαμελίσει την ευρωπαϊκή συνοχή και ενότητα σε ό,τι αφορά τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της.
Ως αιχμές του δόρατός της θεωρεί την Ελλάδα, την Ουγγαρία και τη Σλοβακία, όλες χώρες φιλικές προς τη Ρωσία, χώρες που έχουν πολύ δυνατούς οικονομικούς και ενεργειακούς δεσμούς με τη Μόσχα, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τον πρωθυπουργό της Ελλάδας μεταξύ των πιο φιλορώσων ηγετών.)
-Κι έλεγες, τι δεν έλεγες Χριστέ μου
Flip-flop θα πει «σαγιονάρα». Θα πει επίσης και «ξαφνική, αναπάντεχη αλλαγή πολιτικής θέσης».
Πώς είναι για παράδειγμα όταν λες από τη μία ότι θα επαναφέρεις την 13η σύνταξη αλλά από την άλλη κόβεις τελικά τις υπόλοιπες 12; Όταν λες από τη μία ότι θα σκίσεις τα μνημόνια αλλά από την άλλη υπογράφεις τελικά ένα 3ο και χειρότερο; Όταν λες από τη μία ότι είσαι κατά της διαπλοκής αλλά από την άλλη καταργείς τελικά το ασυμβίβαστο καναλάρχη-εργολάβου, και διηγείσαι ιστορίες με πλοία και βοσκοτόπια; Ε, αυτό.
Στα απλά ελληνικά λέγεται «κωλοτούμπα». Ο Τραμπ έχει κάνει πολλές. Είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς ακριβώς πόσες. Η πιο πρόσφατη ήταν μόλις χτες. Έχει αλλάξει γνώμη για τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, τις εκτρώσεις, τα όπλα, τους φόρους, το μεταναστευτικό, και οι πιθανότητες είναι πως θα αλλάξει γνώμη και για αυτά που άλλαξε γνώμη.
Δυστυχώς τίποτα από τα παραπάνω δεν καθιστούν την γυναίκα της Βεγγάζης κατάλληλη για την Προεδρία. Τίποτα από τα παραπάνω δεν καθιστούν κατάλληλο ούτε τον Γκάρι -τι είναι το Χαλέπι- Τζόνσον των λιμπερτάριανς.
Η Αμερική έχει μπλέξει άσχημα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ακριβώς ποιο θα είναι το αύριο αυτής της χώρας που χάρη στον Ντόναλτ Τραμπ βιώνει σήμερα τόσο πολύ και τόσο δραματικά τον λαϊκισμό. Είναι η δική της «πρώτη φορά».
