Γραφει ο Θωμάς Ξωμερίτης… Είναι περίεργη η απαίτηση από τους εαυτούς μας να κάνουμε κάτι για το κλίμα. Όταν η ίδια η Γη δεν έχει πρόθεση ν’ αποφασίσει που θα καταλήξει.
Πριν 650 εκατομμύρια, όλη η επιφάνεια της παγωμένη, έμοιαζε χιονόμπαλα, σαν αυτούς του δορυφόρους που περιφέρονται γύρω από τους εξωτερικούς πλανήτες. Δεν πέρασαν 400 εκατομμύρια κι όλη η στεριά μια έρημος. Και ενδιάμεσα, και πριν, και μετά, τα «πάνω – κάτω» του κλίματος.
Κάτι η κλίση του άξονα, κάτι η απόστασή της από τον Ήλιο, κάτι ο ίδιος ο Ήλιος, κάτι η θέση ηπείρων και οροσειρών, κάτι οι ωκεανοί και τα ρεύματα, κάτι τα ηφαίστεια με τ’ αέρια, κάτι η ζωή με τ’ αέρια… Δεν πιάνεται, δεν βγάζεις άκρη, δεν σταματά.
Τι μου βγήκαν με παιδιά και με ταμπούρλα ν’ απαιτήσουν δράση και αλλαγή στάσης από τις κυβερνήσεις τους; Το κοντέρ της ζωής άλλοτε ψηλά, άλλοτε χαμηλά – πολύ χαμηλά (και γι’ αυτό δεν φταίει μόνο το κλίμα και σίγουρα όχι των ανθρώπων τα έργα και οι κυβερνήσεις). Αλλά ποτέ στο μηδέν. Πάντα το «νάτη πετιέται από ξαρχής» που γεννά θεριά.
Σωστά πράττουν. Που διαλαλούν με παιδιά και ταμπούρλα και μπαντάνα στην κεφάλα. Με τον τρόπο που πηγαίνουν στο γιατρό με κρυολόγημα ή με καρκίνο, ώστε ν’ αναβάλουν το αναπόφευκτο, τη μόνη σιγουριά της ζωής τους, για ν’ απαλύνουν τη ζωή, να την κάνουν πιο «βιώσιμη». Ελαφρύνοντας έτσι το βάρος της ύπαρξής τους κι όλων των υπολοίπων έμβιων, αφού είναι οι μόνοι που μπορούν ν’ αναγνωρίσουν την ύπαρξη ως το ανούσιο βάρος που είναι, να κάνουν κάτι γι’ αυτό και – επομένως – ν’ αρχίσουν τα πάντα ξανά και αλλιώς.
Για όσους πιστεύουν, το πράγμα είναι πιο εύκολο. Για τους υπόλοιπους, η μόνη πίστη που θα μπορέσουν να βρουν είναι το «όσο πατά η γάτα» για το πέρασμά τους. Ο καθένας για τον εαυτό του και συνεπώς για όλους τους υπόλοιπους. Η μόνη επιλογή ώστε να ελαφρύνει λίγο και συνολικά αυτό το πέρασμα. Να σταθούμε λίγο, ν’ αναπνεύσουμε, να πούμε «δεν είναι κι άσχημα!».
Για όσο μας αφήσει να κρατήσει.
