Το παραμύθι της ανισότητας και οι βρυκόλακες της ιστορίας…

Γράφει ο Κώστας Στούπας… Η απόκτηση αυτοκινήτου και τηλεόρασης ενδεχομένως δεν αποτελούν τόσο σημαντικά βήματα οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας για μια χώρα σε σχέση με την ύπαρξη αποχετευτικού συστήματος και κυρίως την είσοδο του αποχωρητηρίου και της ύδρευσης μέσα στο σπίτι.

Ο εξηλεκτρισμός ακολουθεί σε σημασία…

Η ύπαρξη συστήματος ύδρευσης και αποχέτευσης μείωσε δραστικά τις ασθένειες, την παιδική θνησιμότητα και μαζί με τα αντιβιοτικά και την βελτίωση της διατροφής αύξησαν το προσδόκιμο ζωής, το ύψος και το βάρος.

Σήμερα στην Ελλάδα τα νοικοκυριά που δεν έχουν τουαλέτα και τρεχούμενο νερό μέσα στο σπίτι είναι ελάχιστα και αφορούν απομακρυσμένα οικήματα σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας.

Τη δεκαετία του ’60 συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Ελάχιστα από το σύνολο των οικημάτων της χώρας ήταν συνδεδεμένα σε αποχετευτικό δίκτυο ή δίκτυο ύδρευσης.

Κι όμως σύμφωνα με τα στοιχεία μιας πρόσφατης έρευνας της κοινής γνώμης το 52% των Ελλήνων θεωρεί πως το ’60 ζούσαμε καλύτερα από σήμερα.

Τούτο δεν φαίνεται άσχετο μιας γενικότερης προπαγάνδας σε όλον τον κόσμο για την αύξηση της οικονομικής ανισότητας.

Δεν υπάρχει μέρα που να μην ανοίξεις ελληνικό ή ξένο μέσο ενημέρωσης και να διαβάσεις βαθυστόχαστες αναλύσεις για το 1% που κατέχει πολλαπλάσιο ποσοστό πλούτου και πόσο πιο δίκαιος θα ήταν ο κόσμος αν ο πλούτος μοιραζόταν αναλογικά κατά το ρηθέν από τον Κάρολο Μαρξ από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Εν τω μεταξύ όπου στον κόσμο τον περασμένο αιώνα υπήρξαν καθεστώτα που προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια δίκαιη ουτοπία ο κόσμος λιμοκτόνησε και κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας εξολοθρεύτηκε.

Στην Αβάνα της Κούβας π.χ. που υπάρχει ένα από τα τελευταία κομμουνιστικά καθεστώτα πολλές συνοικίες δεν διαθέτουν τρεχούμενο νερό.

Σε κάθε γειτονιά υπάρχουν πλαστικές δεξαμενές στο δρόμο τις οποίες γεμίζουν οι υδροφόρες και ο κόσμος παίρνει νερό με τους κουβάδες για το σπίτι…

Η προπαγάνδα διεύρυνσης της ανισότητας βρίσκει έδαφος γιατί ποντάρει σε ένα πεδίο ανορθολογικής μνησικακίας της ανθρώπινης κατάστασης.

Στο ίδιο τυφλό σημείο ποντάρουν και οι δημαγωγοί που πωλούν στους αδαείς προσδοκίες για σοσιαλιστικές ουτοπίες.

Το ζήτημα της μνησικακίας από φιλοσοφικής προσέγγισης το έχουν πραγματευτεί αρκετά διεξοδικά ο Δανός Σάιρεν Κίρκεγκωρ και ο γερμανός Φρειδερίκος Νίτσε (Επειδή θα διαμαρτυρηθείτε κάποιοι, είναι βέβαιο πως και κάποιος αρχαίος Έλληνας που δεν θυμάμαι αυτήν τη στιγμή το έχει θίξει, αφού εν σπέρματι τουλάχιστον οι αρχαίοι Έλληνες έχουν αναφερθεί στα περισσότερα ζητήματα της φιλοσοφίας). Βλέπε: Η σημασία του φθόνου και της μνησικακίας στον Κίρκεγκωρ

​Στη σύγχρονη εποχή τις τελευταίες δεκαετίες η επιστήμη της συμπεριφορικής έχει αποδείξει με μετρήσεις την πλευρά του φθόνου και της μνησικακίας στην ανθρώπινη φύση με πειράματα που κατέγραψαν πως η πλειοψηφία των ερωτώμενων ένιωθε πιο ευτυχισμένη με εισόδημα π.χ. 10.000 Ευρώ σε μια συνοικία που οι άλλοι έπαιρναν 5.000 Ευρώ, παρά σε μια συνοικία όπου οι ίδιοι έπαιρναν 20.000 Ευρώ αλλά οι άλλοι ελάμβαναν 40.000 Ευρώ.

Είναι φανερό λοιπόν γιατί η διεύρυνση της ανισότητας “πουλάει” τόσο πολύ σε μια εποχή αχαλίνωτης ευημερίας τις τελευταίες δεκαετίες, παρά το γεγονός πως όλοι οι δείκτες καταγράφουν μείωση της φτώχειας σε όλον τον πλανήτη, κάτι που άλλωστε επιβεβαιώνουν και η αύξηση του πληθυσμού, η μείωση της παιδικής θνησιμότητας και η αύξηση του προσδόκιμου ζωής.

Ο παραλογισμός είναι ενδεικτικός στις εικόνες από όλες τις πλούσιες πόλεις της Δύσης. “Επαναστάτες” με κουκούλες, με ακριβά αθλητικά παπούτσια και μπουφάν πολεμούν για την ανατροπή του συστήματος.

Ανάλογες εικόνες βλέπει κάποιος στις πορείες με καλοθρεμμένους και καλοπληρωμένους συνδικαλιστές. Στοιχεία για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τις τελευταίες δεκαετίες μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ: The short history of global living conditions and why it matters that we know it

O Walter Scheidel στο βιβλίο του The Great Leveler Violence and the History of Inequality from the Stone Age to the Twenty-First Century υποστηρίζει πως κατά τις περιόδους ειρήνης και ευημερίας η οικονομική ανισότητα μεγάλωνε καθώς οι ελίτ κατάφερναν να απορροφούν καλύτερα τα πλεονάσματα που δημιουργούσαν οι ειρηνικές οικονομικές δραστηριότητες.

Αυτό που μείωνε την οικονομική ανισότητα μετά από περιόδους ευημερίας ήταν οι πόλεμοι, οι επαναστάσεις, οι λιμοί ή οι επιδημίες.

Παρά το γεγονός πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Δύσης είναι η μαζική εισβολή μεταναστών από φτωχές περιοχές του πλανήτη προκειμένου να απολαύσουν τα προνόμια των φτωχότερων δυτικών, η άποψη που επικρατεί είναι πως η δημοκρατία στη Δύση κινδυνεύει από την ανισότητα…

Η αλήθεια είναι πως η δημοκρατία δοκιμάζεται αλλά όχι από την υλική ανέχεια. Περισσότερο φαίνεται να δοκιμάζεται από την αδυναμία διάκρισης του ρεαλιστικού με το επιθυμητό και τον μηδενισμό που συνεπάγεται η χωρίς προσπάθεια ανταμοιβή από το σύγχρονο κράτος πρόνοιας.

Όλα αυτά έχουν πολιτικές και γεωπολιτικές συνέπειες…

Παρατηρώντας την άνοδο των ακροδεξιών λαϊκιστών στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και του αριστερίστικου πλέον Εργατικού Κόμματος του Κόρμπιν στο Η.Β. είναι φανερό πως οι φιλελεύθερες δημοκρατίες έχουν εισέλθει σε μια περίοδο δοκιμασίας.

Παράλληλα ο μονοκομματικός ολιγαρχικός καπιταλισμός με αιχμές την Κίνα και τη Ρωσία κερδίζει έδαφος ιδίως μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008…

capital.gr