Πιο πρακτικά και μετρήσιμα…

Απαραίτητο είναι να επικρατήσει ένας πολιτικός ρεαλισμός.

Όλοι αυτοί οι “πολιτικά ενδιάμεσοι”, με την “ιδεολογική πλαστικότητα”, ώστε να “χωρούν” σε κάθε νέο κίνημα διατήρησης του βολέματος, μέσα στην συριζανελική ετερόκλητη συμμαχία βρήκαν τους εκπροσώπους που τους ταιριάζουν. Θα αντιδράσουν μόνο όταν αρχίσουν να τους θίγουν το μικροαστισμό.

Είναι ένας ψιλο-μεθυσμένος στο δρόμο ξημερώματα, και ο πρώτος φίλος που συναντά.. του αναλύει πόσο καλό είναι το πρωινό περπάτημα, τι κακό κάνει το ποτό κλπ.

Ο δεύτερος φίλος, η παρέα του, του λέει “Βρε δεν τον παρατάς να πάμε για ένα τελευταίο ποτάκι;”

Τί λέτε ότι έκανε; Ποιος από τους δυο του έλεγε το ωφέλιμο;

Επικρατεί ένας άκρατος “Νεο-Λουδισμός”, με σκοπό την απαξίωση οποιουδήποτε σύγχρονου μέσου και εξοπλισμού και της προώθησης ενος (απλού) τρόπου ζωής, απαλλαγμένου από τις «αρνητικές» επιπτώσεις  της τεχνολογικής επανάστασης που τάχατες επιφέρει στις κοινωνίες,

Το Νεο-Λουδιστικό κίνημα, έχει στενή σχέση με την αντι-παγκοσμιοποίηση, τον αναρχοπρωτογονισμό, την «ριζοσπαστική» οικολογία και την βαθιά οικολογία.

Προέρχονται από τους Λουδίτες, που έδρασαν στη Βρετανία μεταξύ 1811 και 1813 και έγιναν γνωστοί από τις μηχανές που κατέστρεφαν, κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης (κυρίως μηχανές ύφανσης-αργαλιούς).

Να αφυπνιστεί ο λαός, τα πρόσωπα, οι καταστάσεις, τα κόμματα και να γράψουμε Ιστορία.

Νομίζω πως θα έπρεπε να υπάρξει ένα πλαίσιο λιγότερο πολιτικό και περισσότερο πρακτικό.  -Προχώρησε παραδειγματιζοντας- (Rule by example) με περισσότερη πράξη.

Νομίζω μετά από όλα αυτά, θα μπορούσαν, ίσως, να αντιπαρατεθούν οι πολιτικές δυνάμεις καθαρά επί του αποτελέσματος (έτσι για αλλαγή).

Ποιος διασφαλίζει και προσφέρει καλύτερη διαβίωση και μέλλον στους πολίτες, το job description άλλωστε.

Πέραν του ότι η αριστερά μόλις τώρα έχασε κάθε εντύπωση κυβερνησιμότητας, να δούμε και την ευθύνη του μη αντικρύσματος στην κοινωνία και τους νέους, λόγω όχι μόνο του γερασμένου αφηγήματος,- το αφήνω στους ταλαντούχους επικοινωνιολόγους αυτό,- αλλά στη γερασμένη αποτελεσματικότητα.

Στους πραγματικούς όρους.

Εδώ προοδεύσαμε οικονομικά (προσωρινά) με δανεικά, όχι με κεντροδεξιές πολιτικές., όπως προόδευσαν άλλες χώρες. Και εκεί θεωρούνται αδιανόητες συζητήσεις που σε εμάς γίνονται, για πολιτικές του 1917.

Η κεντροδεξιά δεν έχασε -μόνο- την ιδεολογικο-θεωρητική μάχη. Έχασε την πρακτική μάχη, συνδέθηκε με νεποτισμό και όχι με αποτελέσματα.

Δηλαδή δεν πρόλαβε κανείς εδώ να δει όφελος από αποκρατικοποίηση, ώστε να υπάρχει ανάχωμα στο λαϊκισμό του… “ξεπουλάτε”, του κάθε Αυτιά.

Δεν πρόλαβε κανείς να δει όφελος από αξιοκρατία, για να καταδικάσει στην ουσία της την αναξιοκρατία και την ζημιά στην τσέπη που κάνει το πελατειακό κράτος.

Οι περισσότεροι Έλληνες στη μεταπολίτευση έβλεπαν ή προσδοκούσαν όφελος από το πελατειακό κράτος επομένως τι να καταδικάσουν, επικροτούσαν κιόλας.

Τώρα είναι η μόνη ευκαιρία, τώρα που βλέπουμε τη ζημιά συνολικά.

Ένα αφήγημα λοιπόν όχι στη βάση είσαι αριστερά-δεξιά-κέντρο, αλλά στο τι να κάνουμε.

Και ας προκύπτει τι είσαι από το τι κάνεις, όχι από το τι λες,

Δηλαδή αυτό που σε γενικές γραμμές θέλουμε εμείς. Όπως ελεύθερη οικονομία με σοβαρό επιτελικό κράτος, σοβαρή εξωτερική πολιτική, σεβασμό και αξιοκρατία στη δημόσια ζωή, σοβαρά πανεπιστήμια, σεβασμό στην ιστορία μας, και με το σοβαρό εννοούμε απλώς μετρήσιμα, όχι ότι κατεβαίνει στου καθενός το κεφάλι.

Θα υπάρχει πιστεύω ένα πρότυπο για κάθε τομέα, που μπορεί να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα του αύριο (του σήμερα δεν θέλουμε, ας το αφήσουμε).

Άλλο μιμητισμός (κακό) κι άλλο ένα υπόδειγμα (καλό), ας το λύσουμε κι αυτό το “διαφωτιστικό” πρόβλημα τέλος πάντων να πάμε παρακάτω.

Το λέω και για τη διαλεκτική Ευρώπη, δύση, ανατολή, λοιπά υπαρξιακά θέματα.

Ο τροχός δεν χρειάζεται να επανευρεθεί.

Απλά στην Ελλάδα του σήμερα, θα πρέπει να κοπούν “γόρδιοι δεσμοί”, για να τσουλήσει ο οποιοσδήποτε τροχός.