Όταν το 2000 παρουσιάστηκε η ιδέα του ηλεκτρομαγνητικού κινητήρα που μετατρέπει την ηλεκτρική ενέργεια σε ώθηση χωρίς την παρουσία κάποιου καυσίμου (EM Drive), οι περισσότεροι επιστήμονες την θεώρησαν αδύνατη και ενάντια στους νόμους του Νεύτωνα.
Ο εφευρέτης Ρότζερ Σόγιερ όμως πίστευε πως ένα τέτοιο σύστημα θα τριπλασίαζε την ταχύτητα για τα διαστημόπλια. Έτσι μετά από πολλά χρόνια, το 2014, κέντρισε το ενδιαφέρον της NASA, η οποία ξεκίνησε ερευνητικά προγράμματα για την ανάπτυξη της τεχνολογίας.
Πριν από μερικές ημέρες ο καθηγητής Διαστημικών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας της Δρέσδης, Μάρτιν Τάτζμαρ, παρουσίασε μια μελέτη στην οποία καταγράφονται οι έρευνες και τα πειράματα που πραγματοποίησαν αυτός και η ομάδα του πάνω στο καινοτόμο σύστημα.
Διαπίστωσαν ότι το σύστημα πράγματι παράγει την απαραίτητη ώθηση για να κινούνται διαστημικά σκάφη με εκπληκτικές ταχύτητες:
«Οι έρευνες και οι μετρήσεις που κάναμε δείχνουν ότι παράγεται η υποσχόμενη ώθηση και αν τελικά αυτό επιβεβαιωθεί από επόμενες μελέτες και πειράματα αυτό σίγουρα θα σημάνει μια πραγματική επανάσταση στην μετακίνηση στο Διάστημα»
Το σύστημα βασίζεται σε έναν ηλεκτρομαγνητικό κινητήρα που μετατρέπει την ηλεκτρική ενέργεια σε ώθηση χωρίς την παρουσία κάποιου καυσίμου. Ο «πυρήνας» του κινητήρα είναι ένα κλωβός μέσα στον οποίο αναπηδούν μικροκύματα. Η ηλιακή ενέργεια που μπορεί να συλλέγει ενα σκάφος μετατρέπεται σε ηλεκτρισμό που με τη σειρά του μετατρέπεται σε μικροκύματα.
Οι υποστηρικτές της τεχνολογίας αναφέρουν ότι από τις δοκιμές προκύπτει ότι με έναν τέτοιο κινητήρα το ταξίδι στη Σελήνη θα μειωθεί σε μόλις 4 ώρες ενώ το ταξίδι στον Αρη από έξι μήνες με τα σημερινά δεδομένα, σε μόλις 70 μέρες.
Ένα σκάφος με τέτοιο κινητήρα θα μπορούσε να φτάσει στο Αλφα του Κενταύρου σε περίπου εκατό χρόνια, ενώ με τη σημερινή τεχνολογία αυτό απαιτεί ταξίδι χιλιάδων ετών.
Αρκετοί ειδικοί όμως υποστήριζουν ότι αυτό το φαινόμενο δεν μπορεί να επιτευχθεί στις συνθήκες του διαστημικού κενού και αμφησβητούν τα αποτελέσματα της έρευνας του Τάτζμαρ.
Ο Έρικ Ντέηβις, ερευνητής και φυσικός στο Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών του Ώστιν στο Τέξας, πιστεύει πως οι Γερμανοί ερευνητές έχουν πέσει σε μια πειραματική παγίδα. Ισχυρίζονται ότι έχουν εντοπίσει όλες τις “προφανείς” πηγές συστημικού θωρύβου που θα μπορούσαν να παράγουν τα δεκάδες σημάτα ώθησης μικρο-Newton που καταγράφονται. Όμως:
“Ο κλωβός μικροκυμάτων του προωθητήρα του Τάτζμαρ συνεχίζει να παραβιάζει τους κανόνες διατήρησης της ορμής και έτσι δεν λειτουργεί όπως λέει.”
Σε προηγούμενα πειράματα, ο Ντέιβις παρατήρησε ότι η προβαλλόμενη ώθηση δημιουργήθηκε σιγά-σιγά, και όχι στιγμιαία, με την ενεργοποίηση της τροφοδοσίας ηλεκτρικής ενέργειας.
“Αυτή είναι μια άμεση ένδειξη ενός θερμικού αποτελέσματος σε αντιστροφή (θέρμανση έναντι ψύξης), η οποία παράγει ένα σαφώς ψευδές θετικό σήμα ώθησης.”
Ο μηχανικός αεροδιαστημικής της NASA Μάρκ Μίλλις λέει κάτι παρόμοιο. Το πείραμα, εξηγεί, φάνηκε να καταγράφει ώθηση ακόμη και μετά την απομάκρυνση της δύναμης, κάτι που είναι ενδεικτικό μιας θερμικής επίδρασης.
Μένει να πραγματοποιηθούν περισσότερα πειράματα, για φανεί αν είναι απλά ένα όνειρο ή αν οι νόμοι της φυσικής του Νεύτωνα είναι έτοιμοι να ανατραπούν.
Πάντως δεν ξέρω κάποιον που θα έλεγε όχι σε ένα απογευματινό καφεδάκι στη Σελήνη…
