του Κώστα Εφήμερου

Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα του ΒΗΜΑτος ο Σταύρος Ψυχάρης βρέθηκε 4 φορές με τον Αλέξη Τσίπρα ήδη πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, κάτι που δεν διαψεύδεται από το Μαξίμου… αλλά κάπου εδώ αρχίζουν τα περίεργα. Ο ελεγχόμενος από τη δικαιοσύνη εκδότης (σε βαθμό κακουργήματος για προσωπικά δάνεια που έλαβε από την Alpha Bank αξίας 57 εκατομμυρίων ευρώ) διατείνεται ότι οι συναντήσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν στο κλίμα «πατέρα και γιου» ενώ ο Πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι ο εκδότης του ζήτησε παρέμβαση για τα δάνεια του ΔΟΛ και δράσεις που θα τον βοηθούσε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του τηλεοπτικού σταθμού MEGA (η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά είχε περάσει το καλοκαίρι του 2014 τροπολογία προς αυτή την κατεύθυνση).

Το δημοσίευμα είναι προσεκτικό όσον αφορά τη νομική πλευρά αφού σε αυτό ο Ψυχάρης δεν φαίνεται να ζητάει ευθέως κάτι από τον Τσίπρα (ο εκδότης βαριέται προφανώς να δίνει συμπληρωματικές καταθέσεις για ενεργητική ή παθητική δωροδοκία) αλλά σε άλλο σημείο ο «ρεπόρτερ» μεταφέρει υποτιθέμενο διάλογο σύμφωνα με τον οποίο ο Πρωθυπουργός -μιλώντας σε στενό του συνεργάτη- αναρωτιόταν γιατί δεν κέρδιζε την στήριξη του ΔΟΛ παρόλο που πρότεινε να αναλάβει συγκεκριμένες δράσεις για να τον βοηθήσει

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι το «ρεπορτάζ» υπογράφει ο αρθογράφος και διευθυντής του ΒΗΜΑgazino, Παύλος Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν κάποτε «στενός συνεργάτης» του Τσίπρα, του έχει πάρει 3 συνεντεύξεις και στο πρόσφατο παρελθόν είχε γραφτεί ότι ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΔΟΛ (υπήρχαν και αναφορές ότι εργαζόταν ως λογογράφος του πρωθυπουργού).

Είναι προφανώς αδύνατο να βγάλουμε συμπεράσματα για το ποιος λέει την αλήθεια ή ακόμα και αν υπάρχει κανείς από τους δύο που λέει έστω και μέρος της αλήθειας. Προσωπικά δεν θα μου φαινόταν περίεργο να ισχύουν και τα δύο: και ο εκδότης να πρότεινε την στήριξη στον νέο πολιτικό με ανταλλάγματα και ο νέος πολιτικός να προσπάθησε να κερδίσει με κάποιο τρόπο την εύνοια του τσάρου της διαπλοκής. Αλλά, να με συμπαθάτε, εδώ υπάρχουν διάφορα ζητήματα που πρέπει να συζητήσουμε:

Καταρχάς να πούμε το αυτονόητο: Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε να δει τον Σταύρο Ψυχάρη χωρίς πρώτα να εκδώσει δελτίο Τύπου και να προσκαλέσει κάμερες; Τι δουλειά έχει ο νέος πολιτικός που ενδιαφέρεται να χτυπήσει τη διαπλοκή να συνδιαλέγεται μυστικά μαζί της;. Ο ίδιος είχε σχολιάσει καυστικά ένα παλαιότερο ανάλογο περιστατικό μεταξύ Ψυχάρη και Γιώργου Παπανδρέου, όταν ο πρώην πρωθυπουργός είχε μιλήσει για αθέμιτο πόλεμο του εκδότη επειδή αρνήθηκε να τον διευκολύνει για δάνειο 90 εκατομμυρίων ευρώ από την Εθνική Τράπεζα. Ο Τσίπρας θα έπρεπε να αρνηθεί όλους τους διαύλους επικοινωνίας με την συστημική διαπλοκή ακόμα και αν ισχύουν 100% αυτά που λέει -κατά το γνωστό τσιτάτο με τη γυναίκα του Καίσαρα. Έχει, δηλαδή, δικαίωμα να επικαλείται την πραγματικότητα, ότι ο Σταύρος Ψυχάρης περνάει δύσκολες ώρες και δεν φαίνεται να του χαρίστηκε η πολιτική ηγεσία ή η δικαιοσύνη, αλλά αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιον και ως ναυάγιο μιας σχέσης που επιχειρήθηκε. Άλλωστε υπήρξε κατά καιρούς και θεαματική στροφή στα πρωτοσέλιδα της θλιβερής εφημερίδας του ΔΟΛ η οποία είχε σχολιαστεί και από εμάς.

Πάμε όμως στα λιγότερο προφανή: Η ανακοίνωση και το ρεπορτάζ θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να έχει προκαλέσει ήδη την εισαγγελική παρέμβαση. Είναι η δεύτερη φορά που καταγγέλλεται απόπειρα συναλλαγής μεταξύ εκδότη και πολιτικού συστήματος, αυτή τη φορά μάλιστα από τον εν ενεργεία Πρωθυπουργό. Αν ξεπεράσουμε ότι ο Ψυχάρης ζητάει όλη την ώρα διευκολύνσεις αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (που για να το ζητάει πάει να πει ότι κάποτε τα κατάφερνε) αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι το Μαξίμου απαντάει «είναι προφανές ότι δεν τον βοηθήσαμε» όταν το σωστό θα ήταν «πως θα ήταν άραγε δυνατό να τον βοηθήσουμε;». Αν δεν βάλεις αυτή την παράμετρο στην απάντησή σου αυτό αυτόματα σημαίνει ότι έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις αλλά δεν το κάνεις επειδή είσαι καθαρός. Ωστόσο το πολιτειακό μας σύστημα θεσπίζει νόμους και κανόνες ακριβώς για να μην χρειάζεται να επαφιόμαστε στην καθαρότητα του εκάστοτε αιρετού ηγέτη.

Επιπλέον η διαμάχη αυτή (που λέγεται ότι θα έχει συνέχεια αλλά το παρελθόν μας έχει δείξει ότι σπάνια μαθαίνουμε περισσότερα) αποδεικνύει ότι το σύστημα της διαπλοκής γίνεται αποδεκτό από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως φυσικό φαινόμενο. Σαν κάτι που υπάρχει και πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Ωστόσο το τρίγωνο της διαπλοκής βασίζεται στην θεωρία των αντίρροπων δυνάμεων. Δηλαδή πρέπει το εκδοτικό σύστημα να μπορεί να εκβιάζει τους πολιτικούς με την δύναμη της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, οι πολιτικοί να δύνανται να εκβιάζουν τους εκδότες κρατώντας το ρυθμιστικό πλαίσιο της λειτουργίας τους και οι τράπεζες να εκβιάζονται και από τους δύο και να εκβιάζουν και τους δύο στα πλαίσια της κυκλοφορίας του χρήματος εντός του κυκλώματος. Αν όμως η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να διακόψει τον ομφάλιο λώρο και να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον για την λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης αυτόματα διακόπτεται η ροή του κυκλώματος και το σύστημα αποτυγχάνει.

Είναι αυτό που βλέπουμε ο επιθανάτιος ρόγχος του τριγώνου της διαπλοκής; Βρυχάται το τέρας των εκδοτών-εργολάβων λίγο πριν ξεψυχήσει; Μακάρι, γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα μαντάτα θα είναι πολύ κακά για όλους μας.

Υ.Γ. Το φαινόμενο της διαπλοκής δεν είναι ελληνικό παρόλο που η έντασή του στην Ελλάδα προσομοιάζει αυτό των Βαλκανίων και όχι της Ευρώπης. Τις τελευταίες ημέρες η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με τις λεπτομέρειες ενός αηδιαστικού μεν, ανούσιου δε σκανδάλου με τον εκδότη μιας ανύπαρκτης (κυκλοφοριακά και στο πεδίο της επιρροής) εφημερίδας που λυμαινόταν δημόσιο χρήμα. Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουμε το δάσος κοιτώντας το δέντρο. Δεν είναι τα χίλια ή τα οκτώ χιλιάδες ευρώ που έπαιρνε η Ακρόπολη το πρόβλημα. Πέραν αυτής της διαπλοκής των «ψιλικατζήδων» να θυμίσουμε ότι επί της εποχής του Κώστα Καραμανλή (που τα έβαζε με τους «νταβατζίδες» της διαπλοκής) η εφημερίδα Βραδινή (μ.ο. κυκλοφορίας 2800 φύλλα) έλαβε 2,6 εκατομμύρια ευρώ κρατικής διαφήμισης, «το Άρθρο» (4200 φύλλα) 1,2 εκατομμύρια ευρώ, «Η χώρα» (1900 φύλλα) 3,2  εκατομμύρια και η Free Sunday (City Press) 5,9 εκατομμύρια ευρώ. Αυτή είναι η ενδιάμεση διαπλοκή στην Ελλάδα και απλά σκεφτείτε τα ποσά για την Α’ κατηγορία. Έχει έρθει η ώρα να δημιουργηθεί ένα απλό και υποχρεωτικό σύστημα διαφάνειας για την κρατική χρηματοδότηση (που να περιλαμβάνει και τις παράλληλες ημι-κρατικές χρηματοδοτήσεις των ομίλων των ΜΜΕ, όπως τα προγράμματα ΕΣΠΑ ή τις άλλες δουλειές που κάνει το δημόσιο με τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς (εκδόσεις, τουριστικά προγράμματα κ.α.). Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα για να χτυπηθεί στη ρίζα του το πρόβλημα και να δημιουργηθούν ΜΜΕ που θα χρειάζεται να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου για να επιβιώσουν. thepressproject.gr