ο Φετουλλάχ Γκιουλέν διαθέτει, ανά τον κόσμο, εκατοντάδες ισλαμικά σχολεία και λύκεια, όπου διδάσκονται τα παιδιά και σιτίζονται και φιλοξενούνται, δωρεάν. Σχολεία πουι λειτουργούν, περίπου, ως μεντρεσέδες, αλλά όχι τόσο αυστηροί…
Επίσης, στην ιδιοκτησία του κινήματος του Γκιουλέν βρίσκονται περισσότερα από 100 πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, επίσης ισλαμικής θεώρησης (για να απαλλαγεί η Ρωσία από τέτοια πανεπιστήμια ο Πούτιν χρειάστηκε αρκετά χρόνια , στην Ουκρανία όμως, π.χ., μεσουρανούν).
Ο Ερντογάν, είχε ζητήσει στην αρχή την υποστήριξη του ιμάμη Γκιουλέν, αλλά γρήγορα οι οπαδοί του Γκιουλέν αυτονομήθηκαν και κατέκτησαν πολύ μεγάλο μέρος του κρατικού μηχανισμού με καίριες θέσεις παντού: στην παιδεία, στην οικονομία, αλλά και στο τουρκικό Δημόσιο. Αποκτώντας ισχύ, δημιούργησαν και δικές τους επιχειρήσεις μεγαθήρια, δικά τους ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενώ είχαν διεισδύσει και στα σχολεία της χώρας.
Όταν ο Ερντογάν ένιωσε ότι του τραβούσαν το χαλί κάτω από τα πόδια, αλλά κυρίως όταν τα μίντια του Γκιουλέν άρχισαν να του βγάζουν τα σκάνδαλα στη φόρα, ξεκίνησε ο πόλεμος και η προσπάθεια να ξηλωθούν οι θύλακες ισχύος του ιμάμη. Μέσα σε μια νύχτα, π.χ., απολύθηκαν πάνω από 25 χιλιάδες διευθυντές σχολείων.
Η σύγκρουση επεκτάθηκε και στο οικονομικό πεδίο. Το σύστημα Ερντογάν κινήθηκε και κατά των επιχειρήσεων του κινήματος Γκιουλέν, πολλές από τις οποίες, βέβαια, είχαν στηριχθεί στον Ερντογάν για να ισχυροποιηθούν. Ο όμιλος ΙΠΕΚ, για παράδειγμα, που είχε μιντια, την Ιστικμπάλ που φτιάχνει τα φτηνά έπιπλα και το πανεπιστήμιο ΙΠΕΚ στην Άγκυρα, όλο του το οικοδόμημα το βάσισε στα χρήματα του τζεμαάτ και του καθεστώτος. Η περίφημη MUSIAD, το αντίπαλο δέος της TUSIAD, της φημισμένης δηλαδή Ένωσης Τούρκων Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών, ισχυροποιήθηκε τόσο πολύ, που άρχισε να προκαλεί πλέον, με την μονοπώληση του ανοίγματος στις ισλαμικές αγορές, ενισχυόμενη φυσικά από το κράτος.
Τα κεντρικά γραφεία του ΑΚΡ, στην Πόλη, είναι χτισμένα σε ένα ενιαίο οικόπεδο, με το κτίριο των γραφείων της MUSIAD και την κύρια βιομηχανία τσαγιού από τη Ριζέ, την πατρίδα του Ερντογάν.
Το κίνημα του Γκιουλέν είχε απήχηση και στο στρατό, κυρίως στα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Άρα δεν είναι εντελώς απίθανη η θέση ότι μπορεί και αυτοί να συμμετείχαν στην οργάνωση του πραξικοπήματος…
Τέλος να επισημάνουμε το εξής:
Όσο διαρκούσε η σύμπλευση του Γκιουλέν με τον Ερντογάν, το σκληρό ισλαμικό προφίλ το κρατούσε το κίνημα, που του ανήκει και του αρμόζει κιόλας, ενώ ο Ερντογάν, προχωρούσε σε κινήσεις πολύ πιο προχωρημένες και με πολύ πιο φιλελεύθερη προοπτική. Με το που Ερντογάν και Γκιουλέν συγκρούστηκαν, άρχισε και ο σημερινός πρόεδρος να σκληραίνει το ισλαμικό του προφίλ, σε αντιστάθμισμα, για τους ψηφοφόρους του, που πίστευαν στη συνύπαρξη κοσμικού κράτους και θρησκευτικής ταυτότητας.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ο Γκιουλέν αυτοπροσώπως βγήκε και κατέκρινε την επίθεση της αστυνομίας και τη βία, που οδήγησε στο θάνατο του πιτσιρικά διαδηλωτή, στο Γκεζί, ενώ γνώριζε ότι το κίνημα στηρίχτηκε στους αλεβίτες – κι όσοι γνωρίζουν τις διαφορές, θα καταλάβουν ότι όλα τα υπόλοιπα δεν είναι και τόσο αθώα…
Ας θυμίσουμε ακόμα την επίθεση του τζεμαάτ στον Νταβούτογλου, όταν αυτός προσπάθησε να κατοχυρώσει και συνταγματικά, τη θέση των αλεβιτών στην Τουρκία…
booksjournal.gr
