|
Βέρα I. Φραντζή…Όταν ήμουν 18 συν κάτι μέρες πήρα τα πρώτα μου λεφτά από την πρώτη μου δουλειά και μέσα σε όλες μου τις πρωτιές είπα να αγοράσω το πρώτο μου τζιν, που ήταν «μάρκα». Ήμουν ταμίας σε σούπερ μάρκετ. Ο πρώτος μισθός ήταν 260 ευρώ και το τζιν κόστιζε 210 ευρώ. Πήγα και τα έσκασα επιτόπου χωρίς δεύτερη σκέψη, με την καύλα της εφηβείας ακόμη και με το μπαϊλντισμα της δουλειάς μέσα στο κατακαλόκαιρο μετά από πανελλήνιες εξετάσεις με πολύ διάβασμα και άγχος και κούραση. «Δώρο στον εαυτό», αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα της δικαιολογίας και της ματαιοδοξίας και ό,τι θέλετε πέστε. Για εμένα εκείνη τη δεδομένη στιγμή ήταν θέσφατα και το τζιν και η απόφαση. Και θυμηθείτε, πριν με κρίνετε, πως γαλουχήθηκα στην φούσκα της κοσμοθεωρίας των ευτυχισμένων ’90. Ένα καθαρό υποπροϊόν του καπιταλισμού, λοιπόν.
Βλέποντας τα νεαρά παιδιά να κοιμούνται έξω από τα καταστήματα περιμένοντας να ακουμπήσουν το χαρτζιλίκι τους από το οχτάωρο στο μπεργκεράδικο ή από τις ζητιανιές στη γιαγιά για τα παπούτσια που σχεδίασε ο Κάνι ο Γουέστ, ένιωσα μια συμπάθεια για αυτήν την εντελώς φιλάρεσκη στάση. Η μόδα, το στιλ και η εμφάνιση είναι η πρώτη έκφραση της σεξουαλικότητας, της αντίδρασης με την ενηλικίωση, της επαφής με το ίδιο τους το σώμα και την κατανόηση του εαυτού τους. Πόσο ακατανόητο είναι για τους ενήλικες; Μάλλον πάρα πολύ για να μην δικαιολογούν τα ξεπεταρούδια που έχουν και τον νταλκά της οικονομικής κρίσης να τους πετσοκόβει όνειρα και ευχές και σπουδές και εξόδους και τη φάση να δειχτούν.
Φυσικά και θα τους σατιρίσουμε μέχρι δακρύων. Οι ουρές άνω των δύο ατόμων μου προκαλούν αναφυλαξία… τουμπανιάζω ολόκληρη με την αναμονή –φύσει αναβλητική και ετοιμοπόλεμη. Οι ουρές αγιοποιούνται μόνο για σουβλάκια και για αυτά τα φαλαφελάδικα που ξαναέγιναν του γευστικού συρμού και είναι και γαμώ και φθηνά και ζούπερ ερωτικά για ραντεβού, αφού δεν σου έρχεται και η τζατζιγκίλα στον ουρανίσκο – πέρφεκτ σιτσουάσιον, δηλαδή, με τιμή και γεύση στο πατακιούτα.
Και είναι και οι άλλοι που αναρωτιούνται… μα πού τα βρίσκουν τα λεφτά και τρέχουν να αγοράσουν το πατούμενο με το διακοσάευρο; Τι να κάνουμε που είμαστε λαός που είμαστε αυτο-ηδονιστές και ερωτευόμαστε τους εαυτούς μας από τα μικράτα μας και μας αρέσει να τους καλοπιάνουμε; Αυτά τα λίγα θα τα επενδύσει ο νέος ο εικοσάχρονος στο παπούτσι γιατί είναι πάνω στην τρέλα του και πάνω στην αφασία του. Τα ίδια ισχύουν και με τις ουρές στο yava (το γυμναστήριο που έκανε θραύση με την προσφορά και μάζεψε όλον τον τεκνόκοσμο να κάνει σιξ-πακ στο εντελώς φθηνό και στο συγχρωτισμένο, βέβαια).
Και παρακαλώ, αφήστε τις ηθικολογίες με τον Κιμ, τα κουμπιά και το βέτο ψήφου…. ο αναμάρτητος έφηβος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Και όσοι θέλουν να μας δουν καθημαγμένους από την οικονομική κρίση, κρίση να πάθουν αυτοί.
Τέλος συζήτησης
|
