Ένα μεγάλο “Ευχαριστώ”, σε ένα μεγάλο Έλληνα! Το είπαν οι χιλιάδες κόσμου την Κυριακή, 21 Ιουνίου, τη νύχτα της μεγαλύτερης ημέρας του χρόνου, καθώς υποδέχθηκαν-με την αθρόα τους προσέλευση- το δώρο που έκανε στην πατρίδα το Ίδρυμα “Σταύρος Νιάρχος”.
Έχοντας γνωρίσει τον μεγάλο Έλληνα εφοπλιστή, έχοντας γνώστη του τεράστιου έργου που επιτελεί το Ίδρυμα, ας μου επιτραπεί να εκφράσω και εγώ τις ευχαριστίες μου και να τονίσω ότι ο αείμνηστος Σταύρος Νιάρχος, διδάσκει και μετά θάνατον και δείχνει πώς λειτουργεί ένα Ίδρυμα το οποίο, πράγματι, θέλει να συνδράμει τη χώρα και να συμβάλει στην αναβάθμισή της.
Πήγα από νωρίς το Πάρκο, με την εγγονή μου και τη μητέρα της και περιδιαβήκαμε όλα του τα σημεία. Πρόκειται για έναν πολυχώρο-πρότυπο, για έναν χώρο που λίγοι παρόμοιοι υπάρχουν στην Ευρώπη.
Εκεί που μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχε ένα υποβαθμισμένο και περίεργο “Ιπποδρόμιο”, εκεί που η περιοχή ακροβατούσε μεταξύ υποβάθμισης και αδιαφορία, αίφνης, δημιουργήθηκε ένας χώρος που θα φιλοξενήσει την Εθνική Λυρική Σκηνή ,που θα αφήσει το θεατράκι της Ακαδημίας και θα λειτουργήσει σε υπερσύγχρονους, άνετους και πολυτελείς χώρους και την Εθνική Βιβλιοθήκη.
Τα χιλιάδες γελαστά πρόσωπα, ο ενθουσιασμός στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος διάλεξε ένα-ένα τα τραγούδια-μηνύματα και τα έστειλε με σαϊτιές κατ’ ευθείαν στην καρδιά και το μυαλό μας, το θερμό χειροκρότημα και τα χιλιάδες “ευχαριστούμε” που συνόδευσαν τη σύντομη, σεμνή και περιεκτική ομιλία-χαιρετισμό του εκπροσώπου του Ιδρύματος, ήταν, ασφαλώς, το μεγαλύτερο δώρο για τα παιδιά του Σταύρου Νιάρχου και τους ανθρώπους που “τρέχουν” το πολύτιμο-για όλο τον κόσμο- Ίδρυμά του.
θα έπρεπε, όμως, να είσαστε εκεί, για να ακούσετε τον στεναγμό αμφιβολίας και απορίας, που ακολούθησε την ανακοίνωση κατά την οποία “Σε ένα χρόνο από σήμερα το έργο θα έχει ολοκληρωθεί και θα παραδοθεί στο ελληνικό δημόσιο”! Μα, να σας πω ότι σχεδόν κανείς δεν χειροκρότησε! Φοβάται ο κόσμος και γνωρίζει πως ότι περνάει στα χέρια του ελληνικού δημοσίου, “κακοπέφτει”. Τι να θυμηθεί κανείς; Τα Ναυπηγεία; Την “Ολυμπιακή”; Το “Ωνάσειο”; το “Μέγαρο”;
Ας ελπίσουμε ότι μέχρι να παραδοθεί το έργο στο κακόφημο και κακοφτιαγμένο ελληνικό δημόσιο, κάτι θα έχει αλλάξει και δεν θα πέσει ένα τέτοιο δημιούργημα σε χέρια κάποιας “παρέας” και κάποιων “ομάδων”, που τα τελευταία χρόνια καταδυναστεύουν τον ελληνικό πολιτισμό . Το “Πάρκο Πολιτισμού” είναι ένα αναπάντεχο, μεγάλο, πολύτιμο και πανάκριβο δώρο που προσφέρεται σε μια χώρα η οποία βυθίζεται. Είναι ένα σωσίβιο, ένα σχοινί για πιαστούμε. Ας μη το κάνουμε
