Αρχίζουν οι αυτόκλητοι σωτήρες μας να πέφτουν ένας-ένας από τα σύννεφα…
Το καημένο το παιδί “δεν τρώει και δεν κοιμάται γιατί έχει πέσει όλο το βάρος της χώρας πάνω του”. Λες και του πρέπει συμπόνοια, γιατί δεν έβαλε υποψηφιότητα για πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας, αλλά τον έμπλεξαν οι κακές παρέες.
Οι εκ της αντιπολίτευσης από την άλλη, αρχίζουν και σκέφτονται πως δεν γίνεται από την μία να ψηφίζουν για να μείνουμε στην Ευρώπη και από την άλλη να δίνουν συγκατάθεση σε ακόμα περισσότερους φόρους και τη διαιώνιση του αδηφάγου κράτους.
Λες και δεν το έφτιαξαν οι ίδιοι και δεν το παρέδωσαν στους ακόμα πιο γνήσιους εκφραστές του κρατισμού με τον οποίο τόσα χρόνια γαλούχησαν ολόκληρο το λαό.
5 κόμματα διαφόρων αποχρώσεων σοσιαλισμού πέρασαν από τις κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και ακόμα 3 κόμματα διαφορετικών διαβαθμίσεων κρατισμού πέρασαν από την αντιπολίτευση.
Κανένας τους δεν μας είπε ποτέ την αλήθεια. Όσες λίγες φωνές προσπάθησαν να την ψελλίσουν, χάθηκαν στον θόρυβο των τηλεπαραθύρων ή εξαγοράστηκαν μέσω παχυλών προμηθειών ως ανταμοιβή για δουλειές με το κράτος.
Και η αλήθεια είναι τόσο απλή, που η συνειδητοποίηση της απάτης που συντηρείται για να μην αποκαλυφθεί προκαλεί οργή.
Η αλήθεια πως ο μόνος πλούτος που παράγεται, είναι από τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Όλοι αυτοί συζητάνε στα τηλεπαράθυρα για το ποια πρόφαση θα σκαρφιστούν για να απομυζήσουν τον πλούτο από τους παραγωγούς, πως να τους πιουν το αίμα και να το μοιραστούν μεταξύ τους, επιλέγοντας σε ποιους παρατρεχάμενους θα στάξουν από μερικές σταγόνες.
Από την άλλη ο επιχειρηματίας αποταμιεύει το εισόδημα, την κληρονομιά του ή δανείζεται, για να επενδύσει στα μέσα παραγωγής που θα δώσουν τη δυνατότητα στους υπαλλήλους του και στον ίδιο να δημιουργήσουν μια ομάδα που θα αυξήσει εκθετικά την παραγωγικότητα της σε σύγκριση με το να δουλεύει ο καθένας μόνος του με υποδεέστερα μέσα παραγωγής.
Ο επιχειρηματίας εντοπίζει τον τομέα της αγοράς που έχει ζήτηση και προσπαθεί να εργαστεί και να δώσει την ευκαιρία και σε άλλους να εργαστούν για να καλύψουν αυτή τη ζήτηση και να ανταμειφθούν για την εργασία τους.
Επειδή από ένα σημείο και μετά ο χρόνος και η προσοχή ενός ατόμου δεν επαρκούν για όλες τις επιλογές κατανάλωσης που του προσφέρονται, αρχίζει να αποταμιεύει.
Οι τράπεζες στις οποίες αποταμιεύει το περίσσευμα του (οι κανονικές, όχι οι δικές μας) λειτουργούν ως ένα είδος μηχανής μετάγγισης αίματος.
Αυτό δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον άλλον να δανειστεί από τις αποταμιεύσεις του, για να αγοράσει μέσα παραγωγής που θα του επιτρέψουν να εργαστεί για να καλύψει κάποιο κενό στην ζήτηση για κατανάλωση.
Έτσι λειτουργεί μια ελεύθερη οικονομία. Οι επιχειρήσεις που πουλάνε κάτι που έχει ζήτηση ανθίζουν και αποταμιεύουν, ενώ αυτές που τα προϊόντα τους δεν έχουν ζήτηση κλείνουν, με τους επιχειρηματίες και εργαζόμενους να αναζητούν άλλες πιο παραγωγικές ασχολίες.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε πραγματικά ελεύθερη οικονομία. Το παρασιτικό σύστημα του κρατικού στρατού και των κομμάτων που το λυμαίνονται, μπαίνουν σφήνα στην κανονική ροή της οικονομικής δραστηριότητας και μέσω διαφόρων τρόπων φορολόγησης, σαν βδέλλες ρουφάνε το αίμα των παραγωγών.
Ο μύθος της τελευταίας πενταετίας που σκαρφίστηκαν για να συνεχίσουν να παρασιτούν λέγεται λιτότητα.
Στην πραγματικότητα όμως, οι δαπάνες του Ελληνικού Δημοσίου αυξήθηκαν από το 44,9% του ΑΕΠ το 2006, σε 53,7% το 2009 και σε 60,1% το 2013.
Μάλιστα κατά την περίοδο 2009-2014 που είναι τα λεγόμενα χρόνια της λιτότητας, η οικονομία συρρικνώθηκε ενώ οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν ως ποσοστό του ΑΕΠ, δείχνοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως η πραγματική λιτότητα επιβλήθηκε μόνο στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα.
Η φορολογική σφήνα ανάμεσα σε αυτό που καταβάλλουν οι εργοδότες για την εργασία και σε αυτό που τελικά λαμβάνουν οι εργαζόμενοι, είναι 43,4% – το υψηλότερο ποσοστό στις χώρες του ΟΟΣΑ (την εργαλειοθήκη του οποίου προσπαθούσαν να μην εφαρμόσουν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις) και περισσότερο από το διπλάσιο από το 20,6% στις ΗΠΑ.
Αυτή η αποθαρρυντική φορολογική επιβάρυνση, η οποία διευρύνεται ακόμα περισσότερο στα υψηλότερα εισοδήματα, αποτρέπει την πρόσληψη υπαλλήλων και την εργασία στην επίσημη οικονομία. Εξηγεί επίσης γιατί το ένα τρίτο του ελληνικού εργατικού δυναμικού είναι αυτοαπασχολούμενοι, κάτι που διευκολύνει την φοροδιαφυγή αλλά δεν βοηθάει την παραγωγικότητα.
Οι κυβερνήσεις μας, με την παρότρυνση των ξένων πιστωτών που έφεραν για να αποποιηθούν την ευθύνη, νομίζουν πως αυξάνοντας τους φόρους εις βάρος των ελληνικών οικογενειών και επιχειρήσεων θα αυξήσουν τα δημόσια έσοδα για να πληρώσουν τις στρατιές των δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων στους οποίους έδωσαν υποσχέσεις.
Ως ποσοστό του ΑΕΠ, τα έσοδα πράγματι αυξήθηκαν από το 40,2% του ΑΕΠ το 2007 έως το 45,8% το 2014. Όμως, η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 25%. Και επειδή το 40,2% στα 100€ είναι μεγαλύτερο από το 45,8% στα 75€, τα πραγματικά έσοδα έχουν μειωθεί κατά 14,4%.
Τσακίζοντας στη φορολογία τους μισθωτούς, τα κέρδη και τις πωλήσεις, η τιμωρητική φορολογία άφησε τελικά το δημόσιο με λιγότερα πραγματικά έσοδα, όχι περισσότερα.
Το 1377, ο Άραβας φιλόσοφος Ιμπν Χαλντούν είχε γράψει στα “Προλεγόμενα” τι συμβαίνει σε μια χώρα όταν οι φοροεισπράκτορες γίνονται υπερβολικά άπληστοι:
“Τελικά, όταν οι φόροι επιβαρύνουν σε υπέρτατο βαθμό τους πολίτες, τα κίνητρα των πολιτών να επιχειρήσουν εξαφανίζονται, διότι όταν συγκρίνουν τις δαπάνες και τους φόρους με το εισόδημα και το κέρδος τους, χάνουν κάθε ελπίδα. Ως εκ τούτου, πολλοί από αυτούς απέχουν από κάθε οικονομική δραστηριότητα. Το αποτέλεσμα είναι ότι το σύνολο των φορολογικών εσόδων μειώνεται… Οι επιθέσεις στην ιδιοκτησία των ανθρώπων, αφαιρούν το κίνητρο να αποκτήσουν περιουσία… Είναι η πολιτεία που υποφέρει τελικά από όλες αυτές τις πράξεις, καθόσον ο πολιτισμός καταστρέφεται όταν οι άνθρωποι χάσουν κάθε κίνητρο”.
Αργότερα, το 1974, ο Αμερικανός οικονομολόγος Άρθουρ Λαφφέρ τυποποίησε όλα αυτά με την λεγόμενη “Καμπύλη Λαφφέρ” που αποδίδει τη σχέση μεταξύ των φορολογικών συντελεστών και των δημοσίων εσόδων.
Η καμπύλη αυτή μοιάζει με ένα λόφο που όταν περάσεις την κορυφή του (το βέλτιστο σημείο) όσο και να προχωρήσεις θα πηγαίνεις προς τα κάτω.
Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που η Ελλάδα έχει υποστεί μια μαζική εκροή εγκεφάλων, με εκατοντάδες χιλιάδες από τους καλύτερους και εξυπνότερους νέους να μεταναστεύουν κατά τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένων πολλών ιατρών και επιστημόνων.
Και όσοι έμειναν πίσω, είτε από αγάπη για τον τόπο, είτε επειδή απλά δεν είχαν τη δυνατότητα να φύγουν και έφτιαξαν σύγχρονες διαδικτυακές επιχειρήσεις, τώρα καταστρέφονται με την αποκοπή της χώρας από τις συναλλαγές με το εξωτερικό λόγω των “capital controls”.
Οι “σύντροφοι” – παράσιτα από όλα τα κόμματα και τον τραπεζικό μας τομέα, κατάφεραν επιτέλους να σκοτώσουν τον “ξενιστή” που τους συντηρεί τόσο καιρό. Έτσι αρχίζουν πλέον να τρώγονται μεταξύ τους, κράζοντας πάνω στο κουφάρι μιας οικονομίας που έχει πεθάνει.
Όμως ακόμα και τώρα, υπάρχει ελπίδα.
Αν όλοι αυτοί προσαρμοστούν και συνειδητοποιήσουν πως μόνο με την εφαρμογή της λιτότητας πρωτίστως στους εαυτούς τους και στη συνέχεια στους πελάτες τους μπορούν να επιβιώσουν, ίσως σωθούν.
Αν παραδεχθούν πως υπερεκτίμησαν τη βιωσιμότητα του αποτυχημένου οικονομικού μοντέλου στο οποίο πιστεύουν ως θρησκεία, το οποίο καταρρέει όταν εξαντληθούν τα λεφτά των άλλων.
Αν αντικαταστήσουν τις διοικήσεις των τραπεζών που μας έφτασαν μέχρι εδώ πριν αυτές ξαναλειτουργήσουν.
Αν περικόψουν τους μισθούς και συντάξεις που πληρώνονται από τα δημόσια ταμεία και υπερβαίνουν τον μέσο όρο μέχρι να φτάσουν τον τρέχοντα μέσο όρο.
Αν εφαρμόσουν την αντικειμενική αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.
Αν απελευθερώσουν πλήρως όλες τις αγορές, κυρίως της ενέργειας, της επικοινωνίας και της ενημέρωσης.
Αν αργοπορήσουν και δεν τα κάνουν όλα αυτά που έπρεπε να τα είχαν κάνει χθες, ότι αναγεννηθεί από τις στάχτες που θα αφήσουν πίσω τους, δεν θα τους το συγχωρέσει.
Η κοινωνία και η οικονομία θα ξαναφτιαχτούν. Χωρίς όμως αυτούς που ακόμα και στο “και 5′” αρνήθηκαν να πράξουν το σωστό.
