Η ιδέα (ή ορθότερα η ανάγκη) για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης γεννήθηκε μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κι αφού ήδη είχε προηγηθεί η διεξαγωγή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Χώρες-ερείπια, λαοί-εξαθλιωμένοι όφειλαν να καλλιεργήσουν την ενότητα για να επιβιώσουν, να ανασυσταθούν και να ορθοποδήσουν. Με ένα γρήγορο απολογισμό αντιλήφθηκαν τότε ότι ήταν μονόδρομος, ότι κάθε άλλη μισαλλόδοξη πολιτική εχθροπραξιών οδηγούσε σε ολέθρια, καταστροφικά αδιέξοδα για όλους.Και όμως, σήμερα, κάποιοι δείχνουν να αγνοούν για ακόμη μία φορά επιδεικτικά την ιστορία, να κλείνουν τα μάτια στην αλήθεια, να ανοίγουν την πόρτα στην έχθρα μέσω εμπαθών και παράλογων απαιτήσεων σε μία πολύπαθη εταίρο τους, την Ελλάδα.
Η στάση που επιδεικνύουν η Γερμανία με το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και την Άνγκελα Μέρκελ, η Φινλανδία με τον Αλεξάντερ Στουμπ και τον Τίμο Σόινι θυμίζει νύχτες που ξημέρωσαν μαύρες μέρες. Πολιτικοί που υποστήριξαν τον πόλεμο κατά του Ιράκ το 2003, που πιστεύουν στο στρατόπεδο Γκουαντάναμο, που εμμένουν σε μία συνεχή λιτότητα χωρίς πραγματικό σχέδιο, που είναι κάτι σαν τη Χρυσή Αυγή στο πιο εξευγενισμένο και μορφωμένο, πώς και γιατί θεωρούν ότι η Ευρώπη τους ανήκει, ότι η Ευρώπη είναι οι ίδιοι;
Σφάλλουν ανεπανόρθωτα. Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει δημοκρατία, ισότητα, κράτος δικαίου, ανάπτυξη και ασφάλεια. Τα κακέκτυπα που έχουν για είδωλα και ιδεολογήματα ας τα κρατήσουν εντός του οίκου τους, γιατί όποτε βγήκαν έξω φάνηκαν τα τέρατα.
Πράγματι, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας – όχι μόνο οι μεταπολιτευτικές – και ο ελληνικός λαός που τις εξέλεγε έχουν υποπέσει σε πληθώρα λαθών. Η τελευταία ελληνική κυβέρνηση με Υπουργό Οικονομικών το Γιάνη Βαρουφάκη εφήρμοσε την θεωρία παιγνίων του και έκανε μία αισχρή μπλόφα άνευ προηγουμένου. Και πάλι όμως, τέτοια στάση είναι αδικαιολόγητη σε μια ισότιμη χώρα.
Σήμερα, η Γερμανία πρωτίστως λόγω του κομβικού ρόλου που διαδραματίζει βγαίνει ζημιωμένη, κυρίως πολιτικά, σε τεράστιο βαθμό ξυπνώντας μνήμες και επανεκκινώντας σχέσεις που έναν αιώνα σχεδόν παλεύει να ξεχάσει. Άραγε, χειρότερο είναι μια Ελλάδα που νόμισε ότι μπορεί να παίζει ένα παιχνίδι δίχως κανόνες, αίσθηση και συναίσθηση ή μια Γερμανία που έχει μάθει να μεγαλώνει πατώντας αδιάκοπα σε πλάτες άλλων;
Ο Αλέξης Τσίπρας, ένας σαραντάρης πρωθυπουργός, φάνηκε την τελευταία εβδομάδα να ανδρώθηκε, να έγινε πολιτικός ανήρ, να απέκτησε πλήρη γνώση της κατάστασης διατηρώντας το σθένος του και την επιμονή του παρά τα πολλά ατοπήματά του που γενούν δυσπιστία (δεν είναι ώρα για αυτά). Παραμένει ηγέτης διατηρώντας τη συμπάθεια της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, μοιάζει να παλεύει να κυριαρχήσει τα θηρία, να αναμετράται ένας έναντι πολλών με μόνους σύμμαχούς την ένθερμη, αν και αργοπορημένη, Γαλλία με το Φρανσουά Ολλάντ και το Μισέλ Σαπέν που βοηθά πραγματικά και τη συμπάσχουσα Ιταλία με το Ματέο Ρέντσι και τον Πιερ Κάρλο Παντοάν. Ας γίνει το καλύτερο για την Ελλάδα και την Ευρώπη, δε χωράνε τώρα οι όποιες διαφορές και η όποια απόδοση δικαιοσύνης.
ΥΓ: Η όλη κατάσταση θυμίζει την παιδική ηλικία ανάμεσα στα μικρά και τα μεγάλα αδέρφια.Όταν ο μεγάλος αδερφός παίζει κρεμάλα με το μικρό αδερφό, εκείνος γνωρίζει ορθογραφία ενώ ο άλλος δεν ξέρει καν να βάζει “ω” ως κατάληξη στα ρήματα. Ο μεγάλος αδερφός προσπαθεί ασταμάτητα να νικήσει χωρίς νόημα το μικρό, σαν το πιο ανταγωνιστικό καθίκι στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν τον αφήνει να νικήσει μόνο και μόνο επειδή είναι μικρότερος. Θέλει να μεγαλώνει μόνο εκείνος, ως νικητής. Δε θέλει να αφήσει κανένα μικρότερο παιδάκι, σαν την Ελλάδα, να του στερήσει τη «δύναμή» του. Νικητές και νικημένοι χάνουν μαζί.-
