Ζούμε την περίοδο της μεσοπολέμου εν αναμονή της μετωπικής, πολυεπίπεδης και χωρίς κανόνες σύγκρουσης ανάμεσα στις δύο πανίσχυρες κεφαλαιακά και πολιτικά διεθνείς και ευρωπαϊκές ομάδες συμφερόντων.
Από την μία πλευρά είναι το γερμανικό τραπεζικό και βιομηχανικό κατεστημένο, που τώρα πλειοψηφεί και ηγεμονεύει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς (ανεξάρτητα από την εθνική προέλευση των προσώπων που το στελεχώνουν).
Απέναντί του είναι η προοδευτική και σύγχρονη (με όρους αγοράς) ρεαλιστική ομάδα της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ που βρίσκεται σε αναγκαστική συμμαχία με την πλευρά του αμερικανικού κεφαλαίου που εκφράζεται από τα hedge funds και τα private equity.
Η κατάσταση όντως μοιάζει κάπως με την έναρξη του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο που στη θέση του “αναγκαίου” Στάλιν είναι τα hedge funds και τα private equity funds.
-Και οι δυο τάσεις συμφωνούν, ότι για να είναι βιώσιμο το χρέος μέρος του πρέπει να διαγράφει και να συνδυαστεί με δομικές μεταρρυθμίσεις με στόχο την ανάπτυξη.
Η πρώτη ομάδα είναι επαρκώς γνωστή, όπως είναι γνωστά και τα οικονομικά, τα πολιτικά και τα κοινωνικά της αποτελέσματα. Τα αλλεπάλληλα μνημόνια οδήγησαν σε τεχνητό υπερδανεισμό, στην φτωχοποίηση του κράτους και στην δραματική υποβάθμιση του τρόπου διαβίωσης και της ίδιας της ζωής των πολιτών.
Στους ευρωπαϊκούς θεσμούς εκφράζονται στην οικονομική διάσταση με τον κ Σόιμπλε και στην πολιτική με τον κ Σουλτς.
Στην χώρα μας δεν οριοθετείται εύκολα στα πολιτικά πρόσωπα, γιατί συνδυάζεται έντονα με πολιτική ανεπάρκεια και με συμφέροντα.
Γενικά είναι εκείνοι που άκριτα και ανεξέλεγκτα υπέγραφαν τα μνημόνια.
Στην οικονομική της πλευρά εκπροσωπήθηκε από τους αποτυχημένους τραπεζικούς που εξαέρωσαν για το τίποτα τα 211 από το σύνολο των 254 δις των μνημονίων και τώρα δικαίως έβαλαν λουκέτο.
Η ενδιαφέρουσα πλευρά είναι η δεύτερη, η απέναντι όχθη. Στην ετερόκλητη αυτή “συμμαχία” υπάρχει αφ ενός η ευρωπαϊκή της διάσταση, η οποία εδρεύει και αυτή στο ευρωπαϊκό τραπεζικό κεφάλαιο και είναι προσηλωμένη στην ύπαρξη και διεύρυνση του ευρώ.
Η οικονομική και πολιτική της ύπαρξη είναι άρρηκτα δεμένη με την ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος, που μόνο μέσω του οποίου και των ομολογιακών δάνειων των κρατών μελών μπορεί να αποτιμήσει στη χρηματαγορά το ΑΕΠ της κάθε χώρας μέλους.
Συμμετέχει στη διεθνή αγορά παραγώγων που με πραγματικά ή όχι κεφάλαια είναι λογιστικά η μεγαλύτερη διεθνής χρηματαγορά.
Σ` αυτό ακριβώς το σημείο συναντά τον αναγκαίο σύμμαχο, που δεν είναι άλλος από τα επιθετικά διεθνή αμοιβαία κεφάλαια.
Και οι δυο “σύμμαχοι” έχουν επί του παρόντος κοινό στόχο τη “νομιμοποίηση” τους και τη διασφάλιση του μεγαλύτερου δυνατόν μεριδίου στη διεθνή χρηματαγορά.
Ταυτόχρονα όμως έχουν και ισχυρότατο ανταγωνισμό ανάμεσα τους, διότι η τραπεζική διάσταση της συμμαχίας μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσα στο θεσμικό πλαίσιο και κανόνες -γι` αυτό άλλωστε επιθυμεί και το ευρώ και αγωνίζεται για το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Από την άλλη τα hedge funds, επειδή η ύπαρξη και η εμπορική τους δραστηριότητα πατάει στο γεγονός ότι δρουν ανεξέλεγκτα από τις εποπτικές αρχές και δεν ακολουθούν κανόνες, δεν τα ενδιαφέρει το νόμισμα -εν προκειμένω το ευρώ, η λίρα, η δραχμή κλπ.
Και οι δυο θέλουν παραγωγικότητα, εξυπηρέτηση των δανείων και “ασφαλές” επενδυτικό περιβάλλον -κυρίως όμως οι τραπεζίτες.
“Τέλος, υπάρχουν και Αμερικανικά hedge funds και εταιρείες private equity. Είναι πλούσια σε μετρητά, λόγω κεφαλαίων ευρωπαϊκών, κινεζικών αλλά και από τη Μέση Ανατολή που ψάχνουν ασφαλή τοποθέτηση ενώ δανείζονται με κόστος κοντά στο μηδέν. Πολλοί από αυτούς έχουν αναλάβει πολύ μεγαλύτερα ρίσκα. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ πιθανότατα δεν θα σταθεί εμπόδιο σ΄ αυτές τις προσπάθειες, καθώς ανησυχεί για την αύξηση της Ρωσικής ή Κινεζικής επιρροής -και στόλων- στην Ανατολική Μεσόγειο.”-STRATFOR
Στην ευρωπαϊκή σκηνή οι “τραπεζίτες” εκφράζονται στο οικονομικό επίπεδο από το ΔΝΤ μέσω της κ. Λαγκαρντ.
“Το ΔΝΤ αναγνωρίζει (κρατώντας παράλληλα μια σκληρή στάση κατά της Ελλάδας), πως οι Έλληνες δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους ή να ξεφύγουν από τον οικονομικό εφιάλτη, χωρίς μια σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους, με μερική διαγραφή του και την εξεύρεση λύσης με προοπτική δεκαετιών. Το ΔΝΤ ξεκαθάρισε ότι τα νέα μέτρα λιτότητας δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην επιβολή ασήκωτου φορτίου στους Έλληνες, που θα καθυστερήσει την ανάκαμψη και την αποπληρωμή του χρέους.”-STRATFOR
Και στο ακαδημαϊκό, από καθηγητές και στελέχη ευρωπαϊκών επενδυτικών τραπεζών, όπως αυτούς που υπογράφουν την επιστολή στους Financial Times:
“Πρώτα, χρειάζεται μια υπο όρους περίοδος χάριτος για το χρέος, και δεύτερον, μια μείωση χρέους -ειδικά του διακρατικού…”
Ακολουθούν τα τεράστια hedge funds με μεγέθη, πχ όπως η PIMCO του Bill Gross με 270 δις δολάρια η Doubleline Capital του Jeffrey Gundlach, και άλλα.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή η τάση εκσυγχρονισμού του τραπεζικού συστήματος εκφράζεται γενικά από εκείνους τους μετριοπαθείς πολιτικούς που υποστηρίζουν ότι υπάρχουν (σημ. συντ. πράγματι και υπάρχουν) τα περιθώρια για λογική συμφωνία στα πλαίσια της ΕΕ.
Στην οικονομική σκηνή δεν υπάρχουν οι εκσυγχρονιστές εκπρόσωποι, διότι όποιοι και να ήταν συνετρίβησαν οργανωμένα στην υπόθεση των δομημένων ομολόγων το 2007 και οριστικά στην εξεταστική του 2010 εν όψη του ΓΑΠικου μνημονίου.
Τα hedge funds εκπροσώπησε ο κ Βαρουφάκης έως ότου εκπαραθυρώθηκε κάτω από την πίεση της άλλης πλευράς της “συμμαχίας”.
Και οι δυο τάσεις συμφωνούν ότι για να είναι βιώσιμο το χρέος, μέρος του πρέπει να διαγράφει σε συνδυασμό με δομικές μεταρρυθμίσεις με στόχο την ανάπτυξη.
Ενδιαφέρον είναι ότι συμφωνεί με τη διαγραφή του χρέους ως προϋπόθεση για συμφωνία και η “αριστερή πλατφόρμα” με άρθρο του κ Λαφαζανη στην ΙΣΚΡΑ:
“Μια συμφωνία που δεν θα βάζει φρένο στη λιτότητα, δεν θα προβλέπει ικανή ρευστότητα για την οικονομία και βαθιά διαγραφή του χρέους, δεν έχει τίποτα να προσφέρει στην πατρίδα μας.”
Σ` αυτό το περιβάλλον μας εκπροσωπεί ο πρωθυπουργός και ο θεός βοηθός.
