Τι εν τέλει είναι προοδευτικό και τι είναι συντηρητικό;
Ποια εν τέλει είναι η διάσταση που αποκτούν αυτές οι έννοιες στον συγκεκριμένο χρόνο;
Ποια είναι τα κριτήρια που τις καθορίζουν σαν έννοιες μπροστά στο εκλογικό δίλημμα της Κυριακής;
Το βέβαιο είναι ότι κινούμαστε μέσα σε έναν κόσμο που η κυριαρχία της αγοράς δεν αμφισβητείται. Ο καπιταλισμός είναι στο όριο της καθολικής αποδοχής στον πλανήτη.
-Εν τέλει αυτό που ψηφίζουμε είναι τι είδους καπιταλισμό θέλουμε. Των Ευρωπαϊκών προδιαγραφών ή των τριτοκοσμικών προδιαγραφών.
Για ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια στη διατύπωση, οι πολιτικές δυνάμεις που αντιμάχονται τον καπιταλισμό και στην Ελλάδα και στο κόσμο ολόκληρο -επί του παρόντος- είναι ποσοτικά και ποιοτικά ασήμαντες.
Η επιρροή των αντιλήψεων και ιδεών ανατροπής του “μοντέλου της αγοράς” από τους διακινητές τους, προσκρούουν αποφασιστικά στην αδυναμία τους να αντιπροτείνουν ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο εναλλακτικό “μοντέλο” προς αντικατάσταση.
Πιο πέρα ακόμη, αδυνατούν κυριολεκτικά να αντιπροτείνουν μια λύση που θα ανεβάζει το βιοτικό πολιτιστικό επίπεδο έτσι όπως όλοι μας το αντιλαμβανόμαστε, πλην εκείνων που αδιαφορούν και που πιστεύουν ότι ανήκουν στην ομάδα των “πλην Λακεδαιμονίων” .
Οι πολιτικές δυνάμεις του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ που συμμετέχουν στο δημοψήφισμα, αποδέχονται τους κανόνες της “αγοράς”. Της οργανωμένης τραπεζικής και χρηματιστηριακής διεθνούς αγοράς που οικοδομήθηκε στα αξιώματα: δανείστηκες= χρωστάς, αγοράζεις = πληρώνεις.
Η διαφωνία τους έγκειται στο ποια λογική της αγοράς υποστηρίζει η κάθε μια και ποια από αυτές είναι προοδευτική ή συντηρητική υπό το πρίσμα του ευρύτερου κοινωνικού συμφέροντος.
Εν τέλει αυτό που ψηφίζουμε είναι τι είδους καπιταλισμό θέλουμε. Των Ευρωπαϊκών προδιαγραφών ή των τριτοκοσμικών προδιαγραφών.
Μας καλεί η κυβέρνηση να αποφασίσουμε σε ποια αγορά να ζήσουμε.
Σε αυτή των ευρωπαϊκών προδιαγραφών ή στης μέσης ανατολής.
Σε αυτή με τα πολυκαταστήματα ή στην γραφικότητα του “Αλ Χαλίλι”.
Βρυξέλλες ή Κάιρο.
Ευρώ ή δραχμή τελικά.
Το όχι, είναι η επιβεβαίωση και η αποδοχή του παλιού που μας οδήγησε εδώ. Είναι η πολιτική επιβίωση του παλιού που ψάχνει καταφύγιο για να διασωθεί από πολιτικές και ποινικές ευθύνες.
Όπως αυτών που μας οδήγησαν συνειδητά στο μνημόνιο και στη φτώχεια και τώρα μας παριστάνουν τους φιλο-ευρωπαϊστές και τους οπαδούς του ΝΑΙ, ελπίζοντας ότι μέσα από το όποιο ποσοστό των ψηφοφόρων του ΟΧΙ και την αναμπουμπούλα θα εξασφαλίσουν πολιτική διάσωση και ποινικό ακαταδίωκτο στο έγκλημα των μνημονίων.
Όπως π.χ. το κλίμα των διαπληκτισμών ανάμεσα στη δημοσιογράφο, θερμότατο υποστηρικτή των Παπανδρεικών μνημονίων και του τηλεοπτικού της συνομιλητή κ Λαφαζάνη σε τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Έδωσε τη δυνατότητα ηρωικής εξόδου από το στούντιο και συνάμα την ευκαιρία να μην απαντήσει σε τίποτα, στέλνοντας τη μπάλα στην εξέδρα των επισήμων.
Ας μην κάνουν όνειρα αυτοί που οδήγησαν τη χώρα τεχνητά στο πρώτο μνημόνιο, γιατί τους πήραν είδηση στην Ευρώπη.
“Ο ελληνικός λαός είναι θύμα, εδώ και δεκαετίες, της διαφθοράς, της πολιτικής ελίτ, αμφότερων συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών.”
Δήλωσε ο Γερμανός αντικαγκελάριος Sigmar Gabriel κατά την ομιλία του στο Γερμανικό κοινοβούλιο στις 01/07/2015.
Έτσι λοιπόν, το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν συμπεριλαμβάνει ούτε ηρωισμούς, ούτε κλάματα, ούτε εκνευρισμούς και δεν έχει κατά διάνοια αντιιμπεριαλιστική διάσταση.
Είναι μόνο το ερώτημα του παλιού στο καινούργιο. Του αναχρονισμού στην πρόοδο.
Είναι μόνο το πονεμένο ερώτημα της παλιάς κρατικοδίαιτης αγοράς στη νέα επιχειρηματικότητα, που προκειμένου να επιβιώσει δοκιμάζει όλα τα κουστούμια.
Και φουστανέλα -και αντάρτικα φυσεκλίκια.
Και τον partizano Maduro -και τον βολεμένο οικονομολόγο Krugman από τους New York Times.
Και τον Άρη -και τον Για(ν)νη.
Και στη κόκκινη μηλιά πάει -και την οικειοθελή έξοδο των ελληνικών πληθυσμών από τη Σμύρνη αναγνωρίζει.
Και μπάστε αλέστε σύνορα και κλειστή οικονομία.
Αξίζει να σταθούμε στην δημόσια τοποθέτηση του κ. Δραγασάκη στις 30/06/2015 στην ΕΡΤ, εκ των σοβαρών της κυβέρνησης.
Λέει ο κ. Δραγασακης ότι “υπάρχουν δυνάμεις στο εξωτερικό που θέλουν να βγούμε από το ευρώ, καθώς φαντάζονται μια πιο συγκεντρωτική και αυταρχική Ευρώπη”.
Όπως επίσης ότι “Υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν διπλό νόμισμα με μνημόνιο, άλλες δυνάμεις θέλουν -ενδεχομένως- μια χρεοκοπία της Ελλάδας εντός του ευρώ”.
Συνεχίζοντας εμείς αυτές τις αληθινές διαπιστώσεις, λέμε ότι οι δυνάμεις αυτές εκφράζονται με τον “ευρω-σκεπτικισμό” σε πολιτικό επίπεδο και με τον “κεντρικό κρατικό οικονομικό σχεδιασμό” στο οικονομικό επίπεδο. Επισημαίνουμε ότι αυτές είναι οι πιο επιθετικές πολιτικές δυνάμεις.
Εν ολίγοις όσον αφορά την κοινωνική τους πολιτική, απαιτούν “πειθαρχημένη” εργασία χαμηλού κόστους, σε μια “κλειστή” οικονομία “εθνικού” νομίσματος.
Οι απαιτήσεις αυτές για να επιβληθούν αναγκαστικά βασίζονται και οδηγούν σε αυταρχικό κράτος, που και αυτό με τη σειρά του επιβάλλει περιορισμό του δημοσίου διαλόγου και του δημοκρατικού κοινωνικού έλεγχου.
Σε επίπεδο κοινωνικής χειραγώγησης η συνταγή είναι πανομοιότυπη παγκοσμίως. Οι πολιτικοί εκφραστές του συντηρητισμού, με πρόσχημα ότι αγωνίζονται εναντία στο θεσμικό κεφάλαιο -π.χ. το Δ.Ν.Τ. και την Παγκόσμια τράπεζα- στην πράξη σφυρηλατούν και ισχυροποιούν τους δεσμούς της παραγωγής-διάθεσης με τους πιο σκληρούς κανόνες της ελεύθερης αγοράς, ελαχιστοποιώντας το κόστος του εργατικού δυναμικού. Εν τέλει ο εργοδότης κράτος και η ιθαγενής ελίτ, ξεκομμένοι από την θεσμική διεθνή αγορά γίνονται έρμαια κάποιου δυνατού παγκοσμίου παίκτη, σφυρηλατώντας δεσμούς εθνικής εξάρτησης όπως η Βενεζουέλα με τη Ρωσία ή παλαιότερα οι μπανανίες της λατινικής Αμερικής με τις Η.Π.Α..
Φυσικά είναι τεράστιες οι διαφορές προθέσεων ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις, αλλά το αποτέλεσμα ίδιο για τους εργαζόμενους: Η φτώχεια που γέννησε ο κρατικός κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός ως συστατικό στοιχείο της κρατικής πολιτικής.
Οι αντιδραστικές και συντηρητικές αυτές δυνάμεις και οι αντιλήψεις στην χώρα μας λόγο του κρατικοδίαιτου και “επαρχιώτικου” ελληνικού καπιταλισμού, εκφράζονται έντονα και στην αυτό-προσδιοριζόμενη ως αριστερή πτέρυγα ΣΥΡΙΖΑ, διευκολύνοντας την συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ.
Σε μια οικονομική και πολιτική κοινότητα όπως είναι η Ε.Ε. που την αποτελούν 28 χώρες και ειδικότερα εκείνες οι 19 χώρες της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα, οι οποίες κάποιες φορές αλληλοϋποβλέπονται αλλά κυρίως αλληλοεπιβλέπονται, δημιουργώντας αντικειμενικά για το κάθε έθνος ξεχωριστά τις οι προϋποθέσεις συμμετοχής στις διεθνής εμπορικές και τραπεζικές συναλλαγές και διασφαλίζεται η οργανωμένη δυνατότητα κοινωνικών και εθνικών διεκδικήσεων.
Κυρίως όμως, δεν θα σταματήσει η καθημερινή διαπραγμάτευση και η επαναφορά διεκδικήσεων και της δίκαιης απαίτησής μας για διαλεύκανση της μεθόδευσης που οδήγησε τη χώρα στο μνημόνιο.
Ο στόχος είναι παραμονή στο ευρώ και ορθολογική διαπραγμάτευση του χρέους με μερική διαγραφή του.
Αυτό είναι το ΝΑΙ της ΛΟΓΙΚΗΣ.
