Σε πέντε χρόνια τα μνημόνια “έφαγαν” μέχρι τώρα έξι κυβερνήσεις (Γιώργου, Παπαδήμου, Πικραμένου, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ Α`) και έξι χιλιάδες ‘Ελληνες αυτόχειρες.
Είναι βέβαιο ότι εάν η χώρα δεν ξεφύγει από το κυνήγι της ουράς της, οι κυβερνήσεις θα εξακολουθήσουν να πέφτουν, όπως και το βιοτικό επίπεδο της χώρας. Φυσικά, έπειτα από τη διάσπαση (έστω και ύποπτη) του ΣΥΡΙΖΑ, η Κεντροδεξιά προβάλλει και πάλι ως “διεκδικούσα τη λύση”, αλλά αν θέλει πλέον να παίξει ρόλο, οφείλει να αλλάξει, εκτός από τα πρόσωπα, και νοοτροπία.
Η παλιά καλή συνταγή “Ανήκομεν εις την Δύσιν” μπορεί να αποτελεί ακόμη ασφαλή πορεία, αλλά πλέον άλλο “Δύση” και άλλο “ΕΕ”.
Η ελληνική κεντροδεξιά διαλύθηκε (σκοπίμως και βάσει σχεδίου) από την Γερμανική ηγεμονική ομάδα, όπως διαλύεται τώρα και η Αριστερά, αφού, φυσικά, προηγήθηκε το ΠΑΣΟΚ του 44% που είχε κερδίσει ο απίθανος Παπανδρέου, που δεν δίστασε να στείλει ακόμη και στη φυλακή όπιον επιχειρούσε να αποκαλύψει τον βρώμικο ρόλο που του είχε ανατεθεί.
Ποιός έχει τώρα σειρά; Μια κυβέρνηση “Προσωπικοτήτων”;
Μια κυβέρνηση “Τουρλού” για να επικρέμαται το ανάθεμα της κεφαλής όλων, πλην ΚΚΕ;
Η μεγάλη παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αν θέλει να σώσει τη χώρα, οφείλει να ξεχάσει τα περί “μονόδρομων” και “αναγκαίων κακών.” Ο Ευρωσκεπτικισμός α-λα ελληνικά, πρέπει να είναι η νέα συνταγή και να πάψουν να βγαίνουν στα κανάλια οι λιμοκοντόροι λιβανιστές των μνημονίων και αβανταδόροι της εξευτελιστικής τακτικής των Γερμανών και των συνοδοιπόρων τους.
Όχι με πραξικοπήματα (Λαφαζάνης) ή ύποπτες και όζουσες μεθοδεύσεις (Βαρουφάκης), αλλά με ξεκάθαρη θέση υπέρ μιας Ευρώπης που θα επιστρέψει στις ρίζες του Σουμάν, του Σπάακ, του Αντενάουερ (με επιφυλάξεις πάντα για τους Γερμανούς ακόμη και εκείνης της εποχής).
Δεν είναι η Ελλάδα σκύβαλο για να παίζουν μαζί της οι Σόιμπλε και οι Ντάισενμπλουμ, όσο δυνατοί και αν είναι.
Η Κεντροδεξιά οφείλει να έχει έτοιμο “Σχέδιο Β” για αποδέσμευση από το ευρώ και να το δηλώνει ευθαρσώς. Από τη στιγμή που ο Σόιμπλε έβαλε το θέμα στο τραπέζι, είναι ζήτημα χρόνου να το θέσει και επί τάπητος. Ας μη τον αφήσουμε να τραβήξει τον τάπητα κάτω από τα πόδια μας.
Αν χρειαστεί, η κεντροδεξιά πρέπει να του κόψει τον βήχα, κουνώντας μαντήλι. Όχι για να κλάψει, αλλά για να χαιρετήσει αξιοπρεπώς.
