Μέρος Β`
Τα Βαλκάνια παλεύουν ενάντια σε μια τριπλή κρίση: του εξωτερικού χρέους, της μαζικής ανεργίας και της στασιμότητας του παραγωγικού τομέα.
Η οικονομική ζωή εξαρτάται πλήρως από τη δαπανηρή εισαγωγή χρηματιστικού κεφαλαίου, αφ ενός προκειμένου να καλυφθούν δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα και αφ ετέρου για όποια μορφή ανάπτυξης.
-Δεν είναι δόκιμο να μιλάμε για κυριαρχίες, αλλά για έναν απεγνωσμένο αγώνα ύπαρξης -κυρίως από τη γερμανική πλευρά- του βιομηχανικού και τραπεζικού καρτέλ.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η ανάπτυξη περιορίζεται στην αγροτική της παραγωγή και στην τουριστική της βιομηχανία. Οι ευρωπαίοι τραπεζίτες που ελέγχουν το χρηματιστικό σύστημα της περιοχής, στερούμενοι κεφαλαίων αδυνατούν να δανείζουν. Για αυτό μετέτρεψαν τα τρέχοντα δάνεια σε απαιτήσεις, λογιστικοποιόντας αυθαίρετα τον εθνικό πλούτο των βαλκανικών χωρών ως εμπράγματη δανειακή εγγύηση.
Η κατάσχεση ακινήτων και ο ΕΝΦΙΑ σαν μέτρα, στην ουσία τους είναι αφαίρεση περιουσιακών στοιχείων από το ΑΕΠ και αντίστοιχα λογιστικοποίηση τους στους τραπεζικούς και κρατικούς ισολογισμούς. Διότι κανένα οικονομικά παραγωγικό αποτέλεσμα, δεν προέρχεται από ένα ακίνητο που βρίσκεται στην κατοχή τράπεζας όσων αφορά τις κατασχέσεις. Η δε επιβάρυνση του με φόρους στην παραγωγική ζωή του ακινήτου, απομειώνει τα ήδη ισχνά έσοδά του και συρρικνώνει την εμπορική του αξία.
Η ένταξη της Ελλάδας στο club των “φτωχών” βαλκάνιων ως της πλέον ανεπτυγμένης χώρας στην περιοχή, άλλα και με υψηλούς οικονομικούς δείκτες στην κατάταξη των χωρών της ευρωζώνης, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Απαιτήθηκε ειδικός σχεδιασμός, ούτως ώστε για την επιτυχία του να καταστεί αναγκαία η συνδρομή πολιτικών και άλλων ειδικοτήτων “ιθαγενών”. Ζητήματα που η μεθοδολογία και οι πτυχές τους, ελπίζουμε να διακριβωθούν στην εξεταστική επιτροπή ελέγχου λογιστικού χρέους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι κυρίως οικονομική ένωση και απέχει από το να αποκτήσει την πολιτική συνείδηση ομοσπονδίας ισότιμων κρατών. Από το γεγονός αυτό οι πραγματικοί κανόνες και η νοοτροπία που κυριαρχούν στο εσωτερικό της, είναι αυτοί του άνευ όρων σκληρού ανταγωνισμού διαφόρων επιχειρήσεων που εδρεύουν στις χώρες μέλη, με αποτέλεσμα την άναρχη επέκταση τους από την ανάγκη της επιβίωσης, στο ασταθές, αβέβαιο και άκρως ανταγωνιστικό διεθνές οικονομικό περιβάλλον.
Κατά συνέπεια, δεν είναι δόκιμο να μιλάμε για κυριαρχίες, αλλά για έναν απεγνωσμένο αγώνα ύπαρξης -κυρίως από τη γερμανική πλευρά- του βιομηχανικού και τραπεζικού καρτέλ. Αυτός ο αγώνας, εξηγεί και τις τριτοκοσμικές εμπορικές συμπεριφορές των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και τραπεζών. Εκτεταμένη χρήση δωροδοκίας ως μέσον προώθησης εμπορευμάτων (Siemens AG) και χαμηλή ποιότητα προϊόντων (ελικόπτερα ΝΗ-90). Η σημερινή ηγετική ομάδα της ΕΕ δεν έχει ούτε το χάρισμα, ούτε το χρίσμα για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των πολιτών της Ενωμένης Ευρώπης. Επίσης αδυνατεί να κατανοήσει -πόσο μάλλον να εφαρμόσει- την αναγκαιότητα της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης των εθνών.
Παλινδρομεί αναποφάσιστα η ευρωπαϊκή “ελίτ”, προσπαθώντας να εξυπηρετήσει πολλά αφεντικά και τα αντικρουόμενα συμφέροντα τους. Το έλλειμμα εμπνευσμένης ηγεσίας στην ΕΕ, την ενέπλεξε στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς στην Ουκρανία, που εν τέλει παρεμπόδισαν αποφασιστικά την πορεία προσέγγισης και εκδημοκρατισμού της Ρωσίας, ρίχνοντας την κυριολεκτικά άλλη μια φορά στην αγκαλιά του πολιτικού αυταρχισμού, του μιλιταρισμού, και του θρησκευτικού μεσαίωνα.
Μέσα απο αυτά, αδικο θα ήταν να μην αξιολογηθεί η ειλικρινής και φιλότιμη -όμως μάλλον ατομική- προσπάθεια του Κ. Καραμανλή για τη δημοσιονομική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Προσπάθεια που προσέκρουσε στη διακομματικά λυσσαλέα αντίσταση των διαπλεκόμενων πολιτικών κοτζαμπάσηδων και στο φαινόμενο “νεοελληνική οικονομική ολιγαρχία” που αντιλαμβάνεται το κράτος ως είδος “ξενιστου”. Όπως ο αδίστακτος όχλος, όλοι αυτοί επέλεξαν ενσυνείδητα να στηρίξουν το ληστρικό “λεφτά υπάρχουν” και να οδηγήσουν τον Καραμανλή στον πολιτικό Γολγοθά των στημένων “σκανδάλων”. Το αποτέλεσμα το ζήσαμε και το ζούμε, πληρώνοντας τις συνέπειες της Παπανδρεϊκής παλινόρθωσης (μνημόνιο 2010).
Ακόμη όμως και σ αυτές τις συνθήκες -και με οποία κατάληξη των διαπραγματεύσεων– εμείς οι Έλληνες θα τα καταφέρουμε. Μαθημένοι στα δύσκολα, με όπλο το πείσμα μας, τις ικανότητες και την εργατικότητα μας θα αναπτύξουμε τη χώρα μας και θα βελτιώσουμε τη ζωή μας στο πλαίσιο μιας Ευρώπης του πολιτισμού και της δημοκρατίας.
