Ένα δάσος για να δημιουργηθεί χρειάζεται περίπου 20 χρόνια, για να καταστραφεί μόλις λίγα λεπτά. Συνήθως από μία πυρκαγιά, σαν κι αυτές τις χυδαίες που βάζουν τώρα για τους γνωστούς λόγους, μία προσπάθεια, της φύσης στην προκειμένη, γίνεται παρανάλωμα του πυρός μονομιάς. Το ίδιο ακριβώς, σχεδόν με απόλυτη αντιστοιχία, συμβαίνει σε όλα τα πράγματα και τις σχέσεις. Αποκτήματα ετών αφανίζονται άλλοτε με εσφαλμένες πρακτικές, επιτηδευμένες κι ανεπιτήδευτες, κι άλλοτε με την απραξία, εσκεμμένη ή μη. Το ζήτημα είναι ότι οδηγούν στην καθολική φθορά προκαλώντας δυσβάσταχτες συνέπειες.
Το ελληνικό κράτος από την ίδρυση του κοπιάζει, κάποτε ουσιαστικά, κάποτε επιφανειακά, να ορθοποδήσει, να αποτινάξει τα κακά του, ο Έλληνας να αποβάλει τα οθωμανικά του κατάλοιπα, να γίνει ευρωπαίος με γενάρχη τον Έλλην κι όχι Γραικός (επιπόλαιος, τυχοδιώκτης). Ως λαός έδωσε περήφανες μάχες με πρώτη την Επανάσταση του 1821, τη μεγαλόψυχη και θαρραλέα αντίσταση απέναντι στις Δυνάμεις του Άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατάφερε την 23η Ιουλίου 1974 να αποκαταστήσει το δημοκρατικό πολίτευμα μετά την επταετή Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Εντέλει, κάθε φορά υπήρχε μία δυστυχής συνέχεια ή/και κατάληξη.
Το πρώτο ελληνικό κράτος, δημιούργημα του επαναστατικού αγώνα διακρίθηκε για τις πελατειακές σχέσεις και σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του Καποδίστρια, με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σήμανε ένας εμφύλιος αλληλοσπαραγμός χωρίς προηγούμενο, έλεος, ίσως και τέλος, και η Μεταπολίτευση που εκκίνησε το ’74 κατήντησε η απόλυτη μεταπολιτευτική αηδία του σήμερα.
Σύμφωνα με το δημώδες άσμα:
«Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν».
Η Αριστερά στην Ελλάδα επί δεκαετίες έχτιζε το μύθο της, μέχρι που έφτασε στο σημείο να θεωρεί πως έχει ηθικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων. Ένα μύθο πολύφερνο που την εξυμνούσε όσο δεν πήγαινε, μια εποποιία αμύθητη, αναγνωρίζοντάς της μέχρι πρότινος τρόπον τινά ότι ποτέ δεν κυβέρνησε, άρα ποτέ δεν έφταιξε, άρα φέρει ουδεμία ευθύνη και έχει το δικαίωμα να ασκεί συνεχώς κριτική και αντιπολίτευση. Μέχρι που βρέθηκε στην εξουσία, που ανέλαβε να δράσει κι εκείνη προτίμησε να αντιδράσει δίχως σχέδιο δράσης. Η ηρωική αριστερά έκανε πέρα, οι αριστεριστές τύπου «Λαφαζάνη» βγήκαν μπροστά, κι ο ηγέτης της αριστερής κυβέρνησης μπροστύτερα. Το αποτέλεσμα και πάλι όμως είναι ένα: Χρόνια αναμετρήσεων και ιδεολογικών διαξιφισμών καταρρακώθηκαν μέσα σε λίγους μήνες.
Η Γερμανία περίπου έναν αιώνα παλεύει να κάνει λοβοτομή στην ανθρωπότητα προκειμένου να ξεχάσει μια για πάντα τις φρικαλεότητες που προκάλεσε, μάχεται να εξαφανίσει τις μάχες και τις αφανίσεις που έσπειρε και να θερίσει τις έχθρες, τα μίση και τους πόνους που ‘δινε απλόχερα. Μία χώρα φημισμένη για το σύστημά της συστηματικά πασχίζει στη λήθη. Κι όμως, λόγω των μονομερών ενεργειών ενός ατόμου που την εκπροσωπεί, ή έστω μίας κυβέρνησης, με την αναλγησία που επιδεικνύει, την επιμονή που καταντά εμμονή, την ιδιάζουσα πολιτική που τείνει να μοιάσει ειδεχθής, τον τρόπο και το ύφος ακόμη, επαναφέρει στη μνήμη της Ελλάδας αλλά και όλης της Ευρώπης τα τερατουργήματα που συνέθετε και εκτελούσε διεξάγοντας δύο παγκοσμίους πολέμους. Ένας πολυετής και οδυνηρός αγώνας φαίνεται με την παροδική στάση κάποιων να καταρρέει.
Άραγε, άξιζε τόση προσπάθεια για τον όλεθρο; Τόσος κόπος στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας; Τόσος πόνος για την κατακραυγή; Το ανθρώπινο είδος έχει την τάση ότι εκπονεί να το καταστρέφει μια κι έξω και δη οι Έλληνες συνηθίζουν να έχουν κοντή μνήμη και κοντόφθαλμη στρατηγική καταστρατηγώντας την ίδια τους την πατρίδα. Φτύνουν την Ιστορία κατά πρόσωπο αγνοώντας ότι φτύνουν το μέλλον τους.
Ας γίνει η αλλαγή, η διαφορά, ας έρθει όντως η ελπίδα. Μια ελπίδα νέα, υπεύθυνη, σοβαρή, άξια όλων κι έτοιμη να μην απελπίσει ποτέ κανέναν. Όχι άλλες καταστροφές – δεν αντέχει κανείς – μόνο αδιάκοπη συνεπής δημιουργία.
