Ο άξιος στους ρόλους του προσθέτει, κύρος, αξία και τιμή.
Ο μέτριος τους απομυζά, τους στεγνώνει, τους αποστεώνει.
Ο λίγος τους ευτελίζει, τους ακυρώνει, τους απαξιώνει…
Οι κυβερνώντες δεν είναι σε θέση να εκπέμψουν πλέον ούτε σοβαρότητα ούτε ασφάλεια ούτε αξιοπιστία.
Η γερόντισσα μάνα που απέσυρε τα λεφτά της απ’ τη τράπεζα με δική της, προσωπική πρωτοβουλία, δείχνει ότι δεν έχει ούτε την ελάχιστη εμπιστοσύνη στη κυβερνώσα θυγατέρα της. Εμένα αυτό το ποιοτικό στοιχείο με έθελξε και αυτό βρήκα πιο ενδιαφέρον.
Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αδιαφορώ για την εύκολη πιθανότητα να είναι με εντολή της κόρης που αποσύρθηκαν. Το θεωρώ ποταπά εύκολο να το σχολιάσω παρόλο ότι το θεωρώ και το μέχρι βεβαιότητας πιθανότερο.
Το σημαντικό για μένα λοιπόν είναι η απαξία καθαυτή που εκπροσωπεί αυτή η κυρία σαν πολιτικό προσωπικό, τόση που να την περιφρονεί σαν πηγή κύρους, πειθούς και επιβολής ακόμη και ο εντελώς στενός πυρήνας των οικείων της.
Λέει πολλά, πάρα πολλά αυτή η λεπτομέρεια και ακριβώς αποδεικνύει ότι τα πρόσωπα είναι πολύ πιο σημαντικά από την όποια ιδεολογία εκπροσωπούν και υπηρετούν.
Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είχαν ως αποτέλεσμα, “ένα δήθεν σχέδιο γεμάτο ελπίδες και προσδοκίες” που πούλησαν αβίαστα στο λαό προεκλογικά, να έχει καταλήξει σε “ένα σχέδιο με κοινούς φόβους και σύγχυση”.
Αυτοί οι κοινοί φόβοι, τους οποίους “ανακάλυψε” τελευταία απ’ όλους η σημερινή Κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι για πέντε ολόκληρους μήνες τους “πότιζε”, οδήγησαν σε κατ’ ανάγκη σύμπλευση της με τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Όμως η νηφαλιότητα, η σύνεση και η αποφασιστικότητα που πρέπει να επικρατήσουν για να υποστηρίξουν αυτή την τελευταία εναγώνια προσπάθεια ανάταξης της χώρας δεν βρίσκουν υπό τις επικρατούσες συνθήκες έφορο έδαφος.
Όσο δεν διασφαλίζεται αυτό το έδαφος, τόσο ο κίνδυνος θα παραμένει και θα παραμονεύει. Το ίδιο ανησυχητικό -ίσως και περισσότερο- είναι το γεγονός ότι “οι περισσότεροι Έλληνες περιμένουν πως οι ζωές των παιδιών τους θα είναι χειρότερες από τις δικές τους”.
Κι αυτό γιατί εκείνος που περιμένει είναι εκ φύσεως παθητικός. Αντί να κινηθεί, να δράσει, να σκεφτεί δημιουργικά παραμένει απλός θεατής. Αντί να προβληματισθεί και να λύσει προβλήματα αναλώνεται στην προσπάθεια να αποδώσει ευθύνες για κακώς κείμενα, χωρίς να είναι διατεθειμένος να αναλάβει το κόστος εξάλειψής τους.
Κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι αυτά τα “κακώς κείμενα” κάποτε τον βόλεψαν-βόλευαν και “προσδοκά” να τον βολέψουν εκ νέου.
Διότι “κακώς κείμενα” είναι εκείνα που δεν μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε εμείς αλλά κάποιοι, για τους οποίους ήταν “κακώς κείμενα” όταν τα εκμεταλλευόμασταν εμείς.
Όσο δεν αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ώστε να μπορούμε και να ελπίζουμε αλλά συνεχίζουμε να ελπίζουμε στο θαύμα, για να μη σκεφτόμαστε δύσκολες αποφάσεις, τόσο θα προβάλουμε ως λυτρωτικό “ένα σχέδιο με κοινούς φόβους και σύγχυση”.
Αλλά πως να γίνει αλλιώς αφού είναι κι αυτό ένα από τα “κακώς κείμενα” που βολεύουν και προσφέρονται προς εκμετάλλευση; Το επιχείρημα “ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται” είναι ψευδές και παραπλανητικό.
Δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι που το λένε οικονομία, πάντα υπάρχει η δυνατότητα για μεγαλύτερη και πολύ επώδυνη πτώση, με πολύ μεγάλες συνέπειες στο βιοτικό μας επίπεδο, στην παιδεία, στην υγεία, στις προοπτικές των παιδιών μας, στα πάντα!
Σημασία έχει τι ακριβώς είναι σε θέση να υπηρετήσει πια η τραγική συγκυβέρνηση κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, κάποιος που έλαβε σαφή εντολή να κινηθεί αντίθετα από την κατεύθυνση που ο άνεμος της τραγικής απειρίας του , στρέψανε σήμερα τη ρότα του.
Οι επόμενες εκλογές που δεν θα αργήσουν, θα απαντήσουν τελεσίδικα στο ερώτημα. Με άλλο πλήρωμα πας για εξερευνήσεις στους ωκεανούς και με άλλο για να πιάσεις καλαμάρια.
Δεν έχω υποστηρίξει ποτέ την επιστροφή στη δραχμή, όχι γιατί σέβομαι την “ιερή αγελάδα” της “Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης” αλλά γιατί, με όση ανάλυση μπορώ να κάνω, θα ήταν επιζήμιο για το εθνικό συμφέρον, με τα δεδομένα που υπάρχουν.
Ωστόσο, κανείς πια δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτε πλέον, είτε με δικιά μας υπαιτιότητα και πρωτοβουλία, είτε με Γερμανική. Άλλωστε το Μνημόνιο Τσίπρα, δεν βγαίνει. Επομένως, να γίνει η τεχνική προετοιμασία – και αχρείαστα να’ναι όλα αυτά!
Οι αγορές πια αμφιβάλω κατά πόσο θα αντιδρούσαν αρνητικά, μιας και ήταν ο ίδιος ο Σόϊμπλε που ήθελε αναφορά σε Γκρέξιτ στο κείμενο της συμφωνίας και τέλος πάντων, παίζει ως ενδεχόμενο και επίσημα.
Τουλάχιστον, άν είναι να συμβεί το απευκταίο, να μην έχουμε τα τραγικά του στυλ “δεν μπορούσα από τα 5 άτομα να το διαδώσω σε 500+ για να τυπώσουμε” και “θα χρειαζόμασταν μήνες για την εκτύπωση”, που έλεγε ο Βαρουφάκης μετά το δημοψήφισμα.
Διαχείριση ζημιάς λοιπόν, εδώ που μας φτάσανε οι ασαφείς ολίγιστοι.
