Τα κατατόπια τα γνώριζα καλά.
Εκεί, πίσω από το Νομισματοκοπείο, υπήρχε το “ξερό” που παίζαμε μπάλα, το 1984 στο “Πρωτάθλημα Τύπου”. Θυμάμαι, είχα χάσει ένα αποφασιστικό πέναλτι στον ημιτελικό με την ΕΡΤ2 και εκείνος ο απίθανος χοντρός Μότσης, είχε ευστοχήσει στο τελευταίο και μας είχε στείλει εκτός τελικού!
Είχα, λοιπόν, κάθε λόγο να αποφύγω να βρεθώ σε εκείνο το καταραμένο μέρος. Δεν μπορούσα, όμως η εντολή του συντρόφου Λαφαζάνη ήταν για μένα ζήτημα ζωής ή θανάτου.
“Θα καταλάβετε το Νομισματοκοπείο” μας είπε, στην ταβέρνα του Μιστόκλη, στο Πέραμα, όπου είχαμε στήσει το στρατηγείο μας.
“Ο Τσίπρας πάει να μας πουλήσει στον Σόιμπλε και ο Βαρουφάκης με μπερδεύει. Άσε που μου μιλάει συνέχεια ο Λεουτσάκος και νομίζω ότι βρίσκομαι στο Γύθειο” είπε ο Λαφαζάνης όταν μας μοίραζε τα όπλα. Πήρα το καλάζνικοφ και τις δεσμίδες, ίσιωσα το δίκοχο και μπήκαμε στο φορτηγάκι.
Ήμασταν έξι, αλλά οι τρεις είχαν φάει τζατζίκι και τους είπα να πάρουν ταξί. Δεν ανέχομαι τη μυρωδιά του σκόρδου.
Ο ένας ήταν τόσο ενθουσιασμένος που θα γινόμασταν “Τσε Γκεβάρες” που πήγε να μπει στο ταξί με το καλάζνικοφ! Τον σταμάτησα, άφησαν τα όπλα στο φορτηγάκι και σταμάτησαν ένα ταξί.
Είχε αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς. Σκέφτηκα ότι αυτή η δυνατή βροχή, Ιούλιο μήνα, ήταν κακό σημάδι.
Πήρα τηλέφωνο τον σύντροφο Παναγιώτη. “Αρχηγέ, βρέχει πολύ. Να το αναβάλουμε;
“Τρελός είσαι; Αφού έχω κανονίσει τα πάντα. Έχει φύγει άλλη ομάδα για να συλλάβει τον Στουρνάρα!” μου είπε σφυριχτά και κατάλαβα!
Φτάσαμε, το φορτηγάκι παρκάρισε. Σε λίγο έφτασε και το ταξί. Δώσαμε στον ταξιτζή εικοσάρικο και του είπαμε να κρατήσει τα ρέστα. Έφυγε σπινάροντας, μήπως και του πούμε ότι κάναμε λάθος!
“Ακολουθήστε με. Θα εφαρμόσουμε αυτά που είχαμε μάθει στο Στρατό” τους είπα.
“Μα, εμείς είμαστε ανανεωτικοί αριστεροί! Είχαμε “βύσμα” επί Δεξιάς και δεν υπηρετήσαμε σε μονάδες, αλλά σε γραφεία!” μου απάντησαν.
“Εντάξει, θα κάνουμε ότι έχουμε δει στα ντοκιμαντέρ με τον Τσε και τον Φιντέλ” είπα και έδωσα το σύνθημα.
“Ψηλά τα χέρια” είπα στον υπάλληλο, στο γκισέ. Υπάκουσε αμέσως. “Φέρε αμέσως τα 22 δισ !” του είπα όσο πιο σιγά, αλλά δολοφονικά μπορούσα.
“Μάλιστα” ψιθύρισε και μου έδωσε ένα κουτί.
“Τι είναι τούτο;” ρώτησα.
“Το ταμείο! Τόσα μαζέψαμε σήμερα από τα εισιτήρια στο Νομισματοκοπείο!” ψέλλισε.
Κοίταξα τον σύντροφο που με ακολουθούσε. “Ηλίθιε, μας έφερες στον σταθμό του Μετρό” του είπα και άκουσα να σφυρίζει η σειρήνα του “100”.
Ο κανάγιας ο υπάλληλος είχε πατήσει το συναγερμό!
