Η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα, χωρίστηκε μεταπολιτευτικά σε δυο στρατόπεδα. Αρχικά επρόκειτο για διάσταση, χωρίς διαζύγιο. Ο χωρισμός οριστικοποιήθηκε όταν κάποιοι αποφάσισαν να φύγουν οριστικά και μάλιστα πήραν μαζί τους το κουτί με τα κοσμήματα της μαμάς από το κομοδίνο.
Εκείνοι που έμειναν στο πατρικό σπίτι, έχουν αποδεχθεί -από χρόνια- την ήττα τους στον ένοπλο αγώνα και είχαν καταφέρει να κερδίσουν έδαφος στην ρημαγμένη ελληνική κοινωνία, κερδίζοντας τη μάχη του Πολιτισμού και των Τεχνών.
-Ένα “κίνημα” λαϊκό, όπως θέλει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν στέκεται με “φλώρους” τύπου Βαρουφάκη, Τσακαλώτου και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων του μπάφου, του σακιδίου και της Harley.
Απέναντί τους είχαν όχι μόνο τους νικητές του πολέμου “δεξιούς”, αλλά -κυρίως- τους “καμουφλαρισμένους” φανατικούς αντικομμουνιστές και ακραιφνώς φιλοβασιλικούς “Κεντρώους”.
Έχοντας αποδεχθεί την ήττα (αλλά όχι τη μοίρα τους), βρέθηκαν αργότερα στη δίνη των μετασεισμών του σταλινισμού, στα γεγονότα της Ουγγαρίας, στην Άνοιξη της Πράγας, στις ερπύστριες των σοβιετικών τεθωρακισμένων. Είχε απομακρυνθεί η εικόνα της σημαίας της ΕΣΣΔ στο Βερολίνο, είχε στερέψει ο ενθουσιασμός και έπεσε μελαγχολία.
Η αστεία χούντα των συνταγματαρχών, έδωσε απρόσμενα δύναμη στο αριστερό κίνημα, αλλά η διάσπαση και το σχίσμα ήταν οριστικά.
Η Μεταπολίτευση έφερε στη χώρα ένα νέο “είδος” αριστερών. Σε αντίθεση με τον σημερινό τους ηγέτη, εκείνοι ήταν “παντός καιρού” και παράλληλα γνώριζαν (ειδικότητα κτηθείσα εν τω κόμματι) τις αδυναμίες του ετοιμόρροπου συστήματος του δίχως έρμα ελληνικού αστικού κράτους.
Όσο και αν ο Καραμανλής προσπάθησε να δείξει μεγαλοψυχία (δεν μπορούσε να μην αναγνωρίσει το ΚΚΕ), το ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνο που έδωσε τον αέρα του “είδα φως και μπήκα” στη “Νέα αριστερά”.
Δανειζόμενος τα συνθήματα και τις μεθόδους, αλλά και χρησιμοποιώντας κατά βούληση “ξέμπαρκους” του ΚΚΕ (ας μη ξεχνάμε ποιους έκανε κατά καιρούς βουλευτές Επικρατείας), ο Παπανδρέου έφτιαξε (από τότε) το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, λες και το ήξερε ότι τριάντα χρόνια αργότερα θα μετασχηματιζόταν σε ΣΥΡΙΖΑ.
Το κράτος γέμισε από “Εσωτερικάκηδες”, “Ρηγάδες” και απόκληρους της αριστεράς. Ενσωματώθηκαν αμέσως στον πασοκικό κορμό (κάποια στιγμή ο εισοδισμός γίνεται τρόπος ζωής) και, καθώς το ΠΑΣΟΚ είχε διαβρώσει όλες τις κρατικές δομές με “πρασινοφρουρούς”, που είχαν πλέον αναρριχηθεί σε όλα τα θεσμικά μετερίζια, με πρώτα τα κρατικά ΜΜΕ (ΕΡΤ-ΑΠΕ), η “Νέα Αριστερά” περίμενε την ευκαιρία.
Το 1989 της δόθηκε βήμα, αλλά η επιπολαιότητά της και η αδυναμία των “ορθοδόξων” να συνεργασθούν με την “Αριστερά του μπάφου” (έτσι τους έλεγαν οι παλαιότεροι), τα έκαναν κόλαση!
Από τις πλατείες και τα καφενεία, στελέχη της “Νέας Αριστεράς” (Ανδρουλάκης, Κωνσταντόπουλος, Δαμανάκη, Δραγασάκης κ.α) αποκαλούσαν τον έκπτωτο Ανδρέα “Κορλεόνε της πολιτικής” και στο Ειδικό Δικαστήριο ο Κωνσταντόπουλος και ο Γαλανός ήταν κατήγοροι αμείλικτοι.
Για τον ελληνικό λαό, όμως, το σκάνδαλο Κοσκωτά και οι έρωτες του Ανδρέα, δεν είχαν τόση σημασία και τα παιδιά της “νέας δύναμης” έχασαν τη μάχη.
Είχαν, όμως, μπει για τα καλά στα “συγκροτήματα” (τα “αφεντικά” τους προτιμούσαν κυρίως όσοι επιχειρηματίες της διαπλοκής προέρχονταν από τις “Σχολές” της ανατολικής Ευρώπης) και πολύ γρήγορα, εξελίχθηκαν σε “Νοματαίους”. Δεν έβρισκαν, όμως, τρόπο, πρόσωπο, που θα τους “ανέβαζε”. Ο Κωνσταντόπουλος δεν φτούρησε, η Δαμανάκη δεν τους έβαλε στη Βουλή, ο Αλαβάνος ήταν “λίγος”. έπρεπε να βρεθεί “κάτι άλλο”.
Ο νεαρός Αλέξης Τσίπρας, που, αθόρυβα, έφτιαξε προφίλ στον Δήμο της Αθήνας, διαπίστωσε εύκολα ότι μπορούσε να χειρισθεί τον ΣΥΝ του 3% όπως ένα ατίθασο “Δεκαπενταμελές”. Προχώρησε με την απλή, σίγουρη, τακτική “Κάνω δική μου ομάδα και τους αδειάζω”. Όταν ο Αλαβάνος και ο Κουβέλης κατάλαβαν τι είχε συμβεί, ο ΣΥΝ είχε γίνει ΣΥΡΙΖΑ και ένας αυθάδης νέος πολιτικός “έβγαζε τη γλώσσα” σαν τον Μικ Τζάγκερ στο σύστημα.
Το μετέωρο βήμα του ΓΑΠ, η καφκική μεταμόρφωση του Σαμαρά και η αυτοπυρπόληση του ΠΑΣΟΚ, άνοιγαν το δρόμο. Ο Τσίπρας τον διέκρινε, αλλά πιο καθαρά τον έβλεπαν οι λοχαγοί και οι ανθυπασπιστές του ΠΑΣΟΚ, οι συνδικαλιστές, που κρατούσαν ακόμη κλειδιά και κλειδαριές. Τσουκαλάς, Φωτόπουλος, Μπαλασόπουλος. Εικόνα και ομοίωση του Ανδρέα Κολλά, αλλά χωρίς τον Σταμούλο, που έχει εκδημήσει εις Κύριον. Πασόκοι ακραιφνείς, μπρουτάλ, ναΐφ και σαρκοβόροι, απορρόφησαν γρήγορα τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και έφτιαξαν ένα εκρηκτικό μείγμα, στο οποίο σήμερα βασίζεται ο Τσίπρας, ο Λαφαζάνης, η Ζωή και ο Βαρουφάκης.
Οι νέοι “Κολλάδες” δεν διστάζουν να εφαρμόζουν και σήμερα το “ξεβράκωμα” ως μέθοδο. Το εφαρμόζουν ήδη όλοι αυτοί στα πάνελ, που στοχοποιούν πλέον δημόσια όσους δημοσιογράφους “δεν τους κάθονται”, που “καταγγέλλουν”, αδιακρίτως, χωρίς στοιχεία, με συκοφαντικό και ανοίκειο τρόπο, όπως έκαναν ο Κολλάς και ο Σταμούλος στην οδό Ευριπίδου και Σωκράτους, όπου ξεβράκωναν τους ατυχείς λεωφορειούχους…
Με μια ΕΣΗΕΑ διαλυμένη, με τη διαβρωτική αλοιφή του ΣΥΡΙΖΑ να έχει πλέον αδρανοποιήσει τα ανακλαστικά των δημοσιογραφικών συνδικαλιστικών οργάνων, οι δημοσιογράφοι γίνονται βορρά στα δόντια του Φίλη, ο οποίος “προγκάει” τον δύστυχο Οικονομέα, τον οποίο “δείχνει” ως κουκουλοφόρος “προς όποιον ενδιαφερόμενο”, λέγοντας ότι “είναι τσιράκι του αφεντικού”. Τι κι αν ο Οικονομέας, όταν ο Φίλης δεν είχε ακόμη κιλά έτρωγε το ξύλο της αρκούδας στην Ασφάλεια!
Ένα “κίνημα” λαϊκό, όπως θέλει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν στέκεται με “φλώρους” τύπου Βαρουφάκη, Τσακαλώτου και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων του μπάφου, του σακιδίου και της Harley.
Θέλει “πλέμπα”, θέλει λοχαγούς, ταγματάρχες και ανθυπασπιστές.
Θέλει εκείνους, που όταν οι σημερινοί “αριστεροί” υπουργοί ξημεροβραδιάζονταν στου Ψυρρή, στο Βοτανικό και στο Κολωνάκι, εκείνοι έλεγαν “όχι” στο νόμο Γιαννίτση -Σπράου και έστελναν τον Σημίτη αδιάβαστο!
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το “μπρουτάλ” ΠΑΣΟΚ, καταπίνει τους Συριζαίους με τα γλαρά μάτια και αφομοιώνει το πρωθυπουργικό περιβάλλον.
Ο Τσίπρας είναι σήμερα ο ξεναγός που βαστάει τη σημαιούλα για να ακολουθεί το κοπάδι. Αλλά κινητήρια δύναμη του “στρατού” είναι οι μεσαίοι και κατώτεροι αξιωματικοί. Αυτοί οδηγούν το ασκέρι. Όταν αποφασίσουν ότι δεν χρειάζονται πια το σημερινό κέλυφος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αδειάσει, όπως τα σαλιγκάρια, όταν πιάνει η ζέστη…
