Φαίνεται πώς αυτές τις δύσκολες μέρες κάποιοι “πονηροί” φαντάζονται ότι είναι η στιγμή να προπαγανδίσουν τον “κεντρικό σχεδιασμό” -δεξιό ή αριστερό- που οδηγεί στην καθιέρωση ενός ήδη καταδικασμένου ιστορικά τύπου επαρχιακής διακυβέρνησης της κεντρικής εξουσίας.
Με δίλημμα “κολχόζ” ή “κιμπούτζ” το αποτέλεσμα είναι σίγουρο. Πείνα και μιζέρια.
Η “υποκίνηση” ή “αγκιτάτσια” είναι το πιο θλιβερό είδος προπαγάνδας που εν τέλει υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελεύθερη βούληση. Παρεμποδίζει τον πολίτη που θέλει να έχει υπόσταση και κοινωνική ταυτότητα, έστω και ως ψευδαίσθηση.
Ονειρεύονται μαζί οι όψιμοι “υποκινητές” ή “αγκιτάτορες”, δεξιόπουλα και αριστερόπουλα, να συγκρούεται ο κόσμος σε αντισυγκεντρώσεις πλαστών διλημμάτων, μένουμε Ευρώπη – φεύγουμε Ευρώπη.
Ξεχνούν και οι δυο ότι είναι δύσκολο να αλλάξουμε ήπειρο, γεννηθήκαμε και κατοικούμε εδώ περίπου 2-3 χιλιάδες χρόνια και η χώρα είναι ήδη στην Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία από το 1979.
Ας αφήσουν λοιπόν ήσυχο τον κόσμο να διαδηλώσει τη δίκαιη αντίθεσή του στο κατασκευασμένο χρέος, από κοινού και μόνο με την ιδιότητα του πολίτη, αν θέλουν να ‘ναι χρήσιμοι.
Μα το χάνουν και στο δρόμο; …κλαψουρίζουν.
“Φίλοι” ή “σύντροφοι” ανάλογα, έτσι θα το πείτε το “ποίημα”.
Τώρα που οι μη “αγανακτισμένοι” πολίτες δείχνουν ελάχιστη διάθεση για αγωνιστικότητα.
Το πουλόβερ αρχίζει και ξηλώνεται.
Τα γκρουπούσκουλα όση αγκιτάτσια και αν εξαπολύσουν, όσο προβοκατόρικα και αν δράσουν, το παιγνίδι δεν θα παιχτεί στο γήπεδό τους, το “πεζοδρόμιο”.
Διαρκώς στις ιστορικές φάσεις, παρεισφρύει υπογείως η μυστικοπάθεια, η κρυψίνοια, η πτώση, η εσωστρέφεια και ο απομονωτισμός.
Τάσεις που ενθαρρύνονται και προπαγανδίζονται από διάφορες μειοψηφίες που εδράζουν στα μεγάλα κόμματα – ιδεολογικές ή ψευτο-κοινωνικοπολιτικές – και που κατά κανόνα συγκεντρώνουν στην ηγεσία τους επαγγελματίες αργόσχολους που φύονται, ευδοκιμούν και αναπτύσσονται στο σύστημα που θέλουν να καταλύσουν.
Γουστάρουν όμως την ύλη τρελά. Έφτιαξαν περιουσίες. Είναι οι – ντε και καλά – αντι-συστημικοί, φρούτα κι αυτοί της αγοράς. Λειτουργούν με μια ακαλλιέργητη επιθυμία και μόνο. Το ανεξέλεγκτο συναίσθημα.
Με χαμηλή αυτογνωσία, άψαχτοι, γεμάτοι ψυχώσεις που δεν τόλμησαν να αντιμετωπίσουν ποτέ, γιατί κατά βάση είναι δειλοί. Από την άλλη όμως είναι και πονηροί, επίμονοι, κουραστικοί, μίζεροι, θρασείς….
Αποτελούν εγγύηση για τη συντήρηση των προβλημάτων του Δυτικού Συστήματος και τη στασιμότητα της δημοκρατίας.
Επιβιώνουν και αναπαράγονται μέσα στο πρόβλημα – στην αρρώστια.
Δεν έχουν ουσιώδη πρόταση, αλλά είναι απέναντι σε όλα.
Ανάμεσα σε αυτούς είναι και κάποιοι ρομαντικοί ουτοπιστές.
Οι άλλοι όμως είναι απλά μισαλλόδοξοι και φασίζοντες. Που η προσωπική πολιτική τους υστεροβουλία, καλλιεργεί το μίσος, τον φθόνο και την αντιπαλότητα.
Πώς στο καλό μπλέξαμε με τέτοιους;
