Εν τέλει πήγαμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τις προτάσεις αυτές που εν πάση περιπτώσει η κυβέρνηση θεωρεί τις πρέπουσες.
Στις διαπραγματεύσεις η χώρα εκπροσωπήθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος και θα χρεωθεί τελικά, προσωπικά το όποιο πολιτικό κέρδος ή κόστος από το αποτέλεσμα τους.
-Η ταμπακιέρα είναι η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, διότι με αυτή συγχωνεύεται η περιουσία των ταμείων ως το μοναδικό χρηματικό κοινωνικό αποθεματικό.
Γεν(ν)ιέται όμως το ερώτημα. Εκείνος ο Για(ν)νης τι στο καλό συζήταγε τόσο καιρό και με τι πρακτικό αποτέλεσμα; Η δε βοηθός του που αλλάζει τις σημαίες των κόμματων σαν εκείνα τα πλοία που τις αλλάζουν μεσοπέλαγα -που παραλίγο θα πήγαινε και εκπρόσωπος μας στο ΔΝΤ- σε τι ακριβώς βοήθησε και ποια η αμοιβή της;
Πως στο καλό γίνεται να λέει ο επικεφαλής της “Αριστερής Πλατφόρμας” διαγραφή του χρέους και φορολογία στο κεφάλαιο και να λέει από την άλλη η Λαγκάρντ σαν ΔΝΤ 100% προκαταβολή φόρου από τις επιχειρήσεις -φυσικά τις μεγάλες γιατί οι μικρές από πού να βρουν κέρδη- και μερική διαγραφή του χρέους;
Πως γίνεται όλοι αυτοί που με τη σοφία της ανάγλυφης κουκουβάγιας όδευαν ηρωικά προς τη δραχμή τώρα να κατηγορούν τους “εταίρους” ότι δεν δέχονται -τις έτσι και αλλιώς επώδυνες προτάσεις μας- αλλά μόλις χθες ήθελαν να φύγουν από την Ε.Ε.;
Προσπαθούν όλοι αυτοί κακότεχνα να εκφράσουν και να επωφεληθούν από τα τρία ρεύματα που κυριαρχούν στην σκέψη του κόσμου από τη θέση του οφειλέτη σε τράπεζα. Ή πως θα πληρώσω το δάνειο,-ή να πληρώσω το δάνειο όχι τα πανωτόκια -ή δεν πληρώνω μια.
Από την άλλη οι “εταίροι” αφού εξάντλησαν το ρόλο τους σαν εισπρακτική εταιρεία, πήραν στα σοβαρά υπ` όψιν τους την πραγματικότητα που λέει “ουκ αν λάβεις…” κλπ. Και εν τέλει προτείνουν σοβαρά πράγματα για να βρεθεί λύση.
Σε όλη αυτή την ιστορία η ταμπακιέρα είναι η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων. Διότι με αυτή συγχωνεύεται η περιουσία των ταμείων ως το μοναδικό χρηματικό κοινωνικό αποθεματικό -όποιο και αν είναι τώρα το ύψος του- που διαθέτουμε σε ενεστώτα χρόνο και το μοναδικό δημόσιο κεφάλαιο που θα δημιουργεί συσσωρεύσεις από τις εισφορές στο μέλλον.
Ας αφήσουν λοιπόν τον πρωθυπουργό να διαπραγματευτεί και να κλείσει την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Να παραμερίσουν επιτέλους από τη μια οι οικονομικοί ειδήμονες του “τι είχες Για(ν)νη, τι είχα πάντα” και από την άλλοι οι “επαναστάτες” της δραχμής. Διότι ούτε οι μεν ούτε οι δε θέλουν και ούτε πρόκειται να πάνε πολύ μακριά από την “Ευρώπη” γιατί μόνο εκεί “λεφτά υπάρχουν”.
Το ίδιο ισχύει και για τους “γκλάμουρους” της υποτιθέμενης άλλης πλευράς, που βρήκαν την ευκαιρία να “διαδηλώσουν” και αυτοί στο Σύνταγμα κοντά στον κόσμο που δικαίως επιθυμούσε την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Ο κόσμος ψήφισε Τσίπρα και ανέδειξε ως πρωθυπουργό έναν νέο άνθρωπο με την ελπίδα ότι θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Ας τον αφήσουν λοιπόν να προσπαθήσει και να μην του κάνουν τα ίδια με τον Καραμανλή.
Γιατί αν είχαμε πάει από το 2009 στην “ήπια προσαρμογή” δεν θα φτάναμε εδώ.
