Κάπου διάβασα ότι πρόκειται να επεκταθεί το μέτρο των πινακίδων κυκλοφορίας και στα γαϊδούρια!
Μα, δεν ξέρει το υπουργείο πόσα γαϊδούρια κυκλοφορούν σήμερα με πινακίδες μια χαρά και με αυτοκίνητα ή μοτοποδήλατα και μοτοσικλέτες;
Δεν έχετε παρά να επιχειρήσετε να διαβείτε μια “διάβαση πεζών” σε ώρα αιχμής. Ουδείς θα σταματήσει, όπως έχει υποχρέωση, από τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, για να περάσετε. Οι περισσότεροι θα σας πουν “Που πας ρε Καραμήτρο”, “Τι κάνεις εκεί ρε μαλ…” ή “Ει, όρνιο”!
Δεν νομίζω να υπάρχει πιο άναρχη πόλη από τον Πειραιά στα θέματα οδικής κυκλοφορίας, αλλά και στην Αθήνα, δεν πάτε καλύτερα! Βεβαίως, εγώ δεν παίρνω χαμπάρι, μπαίνω στη διάβαση και βαδίζω αργά-αργά. Μόνο έτσι σταματούν οι γελοίοι της ασφάλτου. Έχω μάθει πια, αρχίζω να βαδίζω και ξοπίσω μου έρχονται και οι άλλοι πεζοί. Εκβιάζουμε, δηλαδή, τον σεβασμό των εποχουμένων και τον κερδίζουμε.
Περισσότερο, όμως, με ενοχλούν οι “ψευτόμαγκες” της ασφάλτου. Προχθές, στη διασταύρωση Αλκιβιάδου και (επί της) Μπουμπουλίνας, έχει σταματήσει μια κυρία με το ΙΧ της, διότι, πολύ απλά, μπροστά της έχει κάνει στάση το τρόλεϊ. Στην Αλκιβιάδου, που έχει “φρακάρει” έχει σταματήσει ένας ταξιτζής, που φωνάζει χυδαία από το παράθυρο στην γυναίκα οδηγό. “Άντε γ… μωρή και προχώρα!”.
Στεκόμουν δίπλα του, με έναν συνάδελφο, και τον ερωτώ. “Μα, πως μιλάς έτσι σε μια κυρία; Δεν είναι δικό της το φταίξιμο”. Γυρίζει, ο χαλές, και μου λέει “Ρε άντε γ…. και συ”.
Δεν ξέρω πως μου “τη βίδωσε”, ανοίγω την πόρτα και αρπάζω από το κάθισμα του συνεπιβάτη έναν χάρτινο φάκελο. Τον ανοίγω και βλέπω ότι περιείχε κάτι χαρτιά της Εφορίας. “Έλα τώρα μαζί μου, μέχρι την Τροχαία, να σε καταγγείλω, με μάρτυρα τον συνάδελφό μου και να πάρεις τα χαρτιά μαζί με τη μήνυση” του λέω.
Προς γενική έκπληξη των περιέργων, ο “μάγκας” βγαίνει από το όχημα και αρχίζει να ικετεύει. “Σας παρακαλώ, κύριε, δεν το ήθελα, δώστε μου τα χαρτιά μου”. Προφανώς, κάποιο λάκκο είχε η φάβα. “Έλα στην Τροχαία” εγώ, “Σας παρακαλώ” εκείνος. “Πήγαινε στην κυρία, πές της “Συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω” και θα στα δώσω” του λέω.
Μπορεί να μη το πιστεύετε, αλλά πήγε, ζήτησε συγγνώμη και του έδωσα τα χαρτιά, αφού μου είπε “Συγγνώμη, κύριε, έκανα λάθος”! Τέτοιοι “ψευτόμαγκες” κυκλοφορούν αβέρτα στους δρόμους. “Δεν φοβήθηκες μήπως είχε κάνα μαχαίρι;” με ρώτησε ο Παντελής. “Ε, κι αν είχε, θα το είχε όπως είχε ο ΓΑΠ το περίστροφο στο τραπέζι!” του απάντησα…
