1.
Λιτότητα και μνημόνια επιθυμούν, και μάλιστα εκ του ασφαλούς, μόνον κάτι παλιοημερολογίτες: κάτι προνομιούχα παπαδάκια της αυταρχικής ΕΕ, που από Ευρώπη ξέρουνε το Ζάλτσμπουργκ, το τουριστικό Παρίσι και την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής της Βιέννης (άντε και το κέντρο του Μονάχου). Ακόμα και όσοι ψήφισαν Ναι στο δημοψήφισμα απεχθάνονται αυτό που έχουμε καταντήσει. Ωστόσο, ικανό ποσοστό του κόσμου θεώρησε ότι ο Τσίπρας (όχι ο Σύριζας, αυτός μας τελείωσε) είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό. Όπως το λέω “κάτι”.
2.
Το Ποτάμι δείχνει ότι τα απολίτικα κομματικά προϊόντα που πουσάρουν τα μέσα ενημέρωσης, όπως το ΛΑΟΣ παλιότερα και ο Λεβέντης προσεχώς, δεν είναι μακράς διαρκείας. Γιατί, βεβαίως, για προϊόντα μιλάμε.
3.
Για τα φασιστικά αντανακλαστικά μας ως λαού και για το 10 με 15% φασιστόμουτρων στην Ελλάδα μιλάω από την προηγούμενη δεκαετία — έχω και μπλογκ, πάμε μια βόλτα; κτλ. Ούτε πέφτω λοιπόν από τα σύννεφα, ούτε κλαίω τη μοίρα μας, παρά εξαγριώνομαι για το ότι αυτή η α. συμμορία β. ναζί γ. φονιάδων είναι σταθερή και, πλεόν, τρίτο κόμμα.
4.
Θεωρητικός της Αριστεράς βεβαίως και δεν είμαι. Αλλά θυμάμαι ότι ο Κώστας Κάππος έγραφε ότι ο αριστερός πρέπει σε κάθε συγκυρία να παρακολουθεί και να ερμηνεύει την εκάστοτε κατάσταση των τάξεων και τη μεταξύ τους δυναμική πριν από οτιδήποτε. Μου φαίνεται ότι η προσήλωση στα ιερά βιβλία εμπόδισε τόσους λαμπρούς στοχαστές της Αριστεράς να κατανοήσουν και, στη συνέχεια, να προτείνουν.
Συνεπώς μάς έχει παρασύρει το ρέμα του There is no Alternative, στους κόλπους μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που βρυκολακιάζει. Και έτσι, ακόμα και τα πιο λαμπρά μυαλά της Αριστεράς περιμένουν τώρα τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις που θα έρθουν απ’ έξω. Κι όμως, για μερικές βδομάδες είχαμε την ευκαιρία να τις πυροδοτήσουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα.
πηγη cloud
