Γράφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Αυτό που θέλουν να πιστέψετε! Ο κύριος Φίλης, υπουργός, εξέφρασε «επιστημονική άποψη»για τη γενοκτονία των Ποντίων, άποψη που είχε και στο παρελθόν και την διατήρησε. Μη προκληθείς, αναρμοδίως και φυτευτώς, περί λύχνων αφάς.
Δεν είναι ο μόνος, δεν ήταν ο πρώτος, η φωνή του δεν ακούγεται εν ερήμω.
«Έχοντας στους βατόγκρεμους τα πόδια κρεμαστά», κέντρα λακτίζων, με απαθείς οφθαλμούς, το στόμα κινών,την μούτσκαν πεπαγώς κατα φίλιον έθος. Εκπαιδευτικά κενά θρηνών αντί θεραπείας, φόρους κατ΄ιδιωτών σείων τρομοκρατικώς, ψευδοκρατιστής και δηθενιές αμολών,δεν έχει στόχο ποτέ τον ερεθισμό της φιλοτιμίας του, αλλά να σπάει κάκαλα στους άλλους.
Το κυβερνητικό σλόγκαν «υποφέρουμε σαράντα χρόνων μαλακίες», ήτοι χονδρικώς το διάστημα 1974-2014, αγνοεί τα σπόλια συγκυβερνήσεως και εισαγγελισμού του, αθωώνει την χούντα, τον μεταπόλεμο μηδετέρως χειρίζεται, τον εμφύλιον ζητά, τους Κουίσλινγκ διαστρέφει, τον μεσοπόλεμον ακυρώνει, των πάππων του την ρουμανοφιλίαν και τα λέι ξεχνά, τζουμπέδες και κουτσαβάκια υψοί.
Γιατί άραγε τώρα;
Δύο ώρες κατέγραφα εθνοκαθάρσεις και σφαγές πέντε ηπείρων, ψηφισμένες και υπό ψήφιση γενοκτονίες, γαίματα, κρεμάλες, κατά βρεφών ασέλγειες, πυρίκαυστες πόλεις και δενδροτομίες και τις χειρότερες, από το μπαρόκκο και δώθε τις έβγαλα πεντακόσιες.
Δεν καλύφτηκα από το προφανές:Μοσκοβισί στη χώρα, μπάχαλο και χάχατο ψηφοφοριών, Ερντογάν αναθρώσκων, προφυγοπατέρες και προσφυγομίσητοι, δημιουργούν ένα τοπίο όπου οι έριδες για το είδος των σφαγών, παράγουν εύκολα το αναγκαίο θυμικό να καταπιούμε την κάμηλον, ήτοι να την πιούμεκανονικά.
Η Βουλη μας, το 1994, ψήφισε την ύπαρξη γενοκτονίας, και όποιος έχει τα αρκίδια ή τα ρεάλια, ας ανατρέψει την απόφαση. Έως τότε, γενοκτονία είναι.
Δέτε των Αρμενίων την περίπτωση. Από ένα κοινοβούλιο κάποτε ξεκίνησε , και τώρα αποτελεί πεποίθηση της πληθούσης αγοράς. Διότι η γενοκτονία είναι πολιτικό όπλο, σύμπηξη συμμαχιών και στερέωση απειλών, εργαλείο παραγωγής συρματοπλεγμάτων, όπου τα κανάλια δεν επαρκούν. Δυστυχώς για τους επιστήμονες, δεν έχουν θέση στην πολιτική με αυτήν των την ιδιότητα. Κοσσαίους δεν έχει πλέον ο πλανήτης, επειδή έφαγεν κοκκόρι ο Ηφαιστίων και έπιε τον άμπακον και απόθανε. Οι ινδιάνοι δεν γενοκτονήθηκαν, επειδή έδωκαν στους εναπομείναντες καζίνα και μπόλικο νερό που καίει. Αλλά οι κοινωνίες που κάνουν την τρίχα τριχιά και την τριχιά γλυκερή μελάσσα, αφθονούν.
Ώσπου να αλλάξει η απόφαση του κοινοβουλίου που μετά δυσκολίας ανέχομαι, η γενοκτονία αποτελεί πολιτική απόφαση που διαμορφώνει μέρος της εξωτερικής μας πολιτικής. Και επιτρέψατέ μου, να αφήσω τα κορακίστικα και να ερμηνεύσω την Φίλειον εξυπνάδα.
Back to reality. O ομογενειακός ιεράρχης
Η φωτογραφία με την οποία διακοσμώ το άρθρο, ιστορεί τον μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο, τον εκ Γρατινής Θράκα πατριαρχικόν, στα 36 του χρόνια, να προσφωνεί τον ακρομεγαλιζοντα Νικολάι Νικολάγιεβιτς στην πόλη του, Ιούλιο του 1916, όπου έμεινε ο ρώσικος στρατός κοντά δυο χρόνια.
Ο Χρύσανθος σπούδασε στη Χάλκη και παντού αλλού, και το Πατριαρχείο χρειάστηκε τις υπηρεσίες του σε πάμπολλες περιπτώσεις. Ήταν για τους Ποντίους ό,τι ο Μακάριος για τους Κυπρίους, μόνον απείρως διπλωματικότερος και ευφυής.
Όσο υπήρχε το ηττημένο Χαλιφάτο, ελίχθηκε μεταξύ Τραπεζούντας, Χαλδίας και Ροδοπόλεως, νέας Γεωργίας και της Αρμενίας που απόμεινε μετά τη γενοκτονία της, δούλεψε υπέρ των δικαίων του παλαιού Δεσποτάτου, δέχτηκε από τους οθωμανούς την υπέρτατη τιμή να του παραδοθεί η επιμελητεία του Πόντου, όταν κατέρρευσαν λόγω Ρωσίας οι τοπικές αρχες, προστάτευσε Ποντίους, Καυκασίους, Καρσλήδες, Αρμενίους, Τούρκους και Εβραίους αδιακρίτως, αλλά δυστυχώς ήταν αδύνατο να ξεφύγει ο λαός του τις απίστευτες σφαγές ,τις δηώσεις και τις εξορίες που οι Νεότουρκοι με τους Γερμανούς πασάδες που είχαν ως συμβούλους, άσκησαν στους μαυροθαλασσίτικους πληθυσμούς και στον άξονα Νεοκαισαρείας-Άνι, ξαμολώντας Κούρδους και άλλους, τανύν χειμαζομένους λαούς, εναντίον τους.
Ο Χρύσανθος βρέθηκε στις Ευρώπες, αφού συνεννοήθηκε με Ποντίους και αλλόφυλους προεστούς, όρισε τα όρια και τις στατιστικές Πόντου, Καππαδοκίας και Θρακησίων, και πρότεινε λύσεις από την αυτονομία έως τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους, για τους ολιγοπληθείς.
Δούλεψε ανεπιτυχώς για κράτος Αρμενίας-Πόντου.Όταν ο Βενιζέλος κατόρθωσε να δεχτούν οι εκ Παρισίων την ένταξη της Μακεδονίας στο κράτος του, δεν είχε ανάγκη κανέναν Χρύσανθο.
Πούλησε στεγνά μετ΄επαίνων τον αγώνα του.
Στην Αμάσεια, οι Κεμαλικοί τον καταδίκασαν σε θάνατο και μέσω Πόλης διέφυγε στην Ελλάδα. Εκεί, πέρασε τον μεσοπόλεμο παλεύοντας υπέρ του Πατριαρχείου, που τον έστελνε παντού όπου οι απειλές γινόταν πράξεις.
Ειρήνεψε δια ζώσης ή εξ αποστάσεως υποθέσεις από την Αντιόχεια έως την Αυστραλία. Σαράντα χρόνια, δεν εγκατέλειψε την λογιοσύνη.Ώσπου εμφανίστηκε ο κακός του δαίμονας, ο επίσης εύστροφος και δυναμικός Κορινθίας Δαμασκηνός. O γνωστός.
Ο γηγενής αντίλογος.
Φιλιππίδης ο Χρύσανθος, Παπανδρέου ο Δαμασκηνός. Ντόπιος ρουμελιώτης Δορβιτσιάνος.Αρίστευσε στην πρόνοια των σεισμοπλήκτων της Κορίνθου, τον έστειλαν στην Αμερική για να μπαλώσει την ελλαδική ανοησία να αφαιρέσει από το οικουμενικό πατριαρχείο ήδη από το 1908 την νέα Ηπειρο.
Την ίδια εποχή, ο Χρύσανθος δραστηριοποιείται υπέρ της επιστροφής της Αρχιεπισκοπής στο Φανάρι. Οι ομογενείς έγιναν μαλλιά κουβάρια, μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών.
Ο Χρύσανθος ,με τα πολλα καταφέρνει να αναδείξει τον Κερκύρας Αθηναγόρα αρχιεπίσκοπο και ο Δαμασκηνός, εκών άκων, το δέχεται. Αλλά το ρήγμα στον λαό είναι μέγα.
Ο «πρόφυγγας» Χρύσανθος και ο «εντόπικος» Δαμασκηνός, είναι στα μαχαίρια. Και υποψήφιοι για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο Αθηνών, το 1938. Η σύνοδος είναι διχασμένη. 31-30 επικρατεί ο Χρύσανθος, αλλά μία ψήφος αμφισβητείται και ξεσηκώνεται σκάνδαλο.
Ο Μεταξάς δεν χωνεύει κανέναν τους, αλλά κρίνει πως ο Χρύσανθος πρέπει να αναρρηθεί. Με μια ψήφο διαφορά, το Συμβούλιο Επικρατείας συμφωνεί.
Έρχεται η Κατοχή.
Ο Χρύσανθος δεν ορκίζει την κυβέρνηση,ο Δαμασκηνός βοηθιέται από τον μέγα την εποχή εκείνη Λούβαρι κατοχικό υπουργό, που γράφει σχετικά στους Γερμανούς. Ο Χρύσανθος έξω, ο Δαμασκηνός αρχιεπίσκοπος.
Μήτε αυτός κάνει τα χατίρια της κατοχικής κυβέρνησης, κερδίζει συμπάθειες. Δουλεύει κι αυτός υπερ του επισιτισμού, αργότερα θα είναι ο ελευθερωτής των Δωδεκανήσων, ο πρώτος που θέτει θέμα Κύπρου. Στην αλλαγή, οι Άγγλοι (ο Τσώρτσιλ) προτείνουν και κάνουν αντιβασιλέα τον Δαμασκηνό, ανκαι το Παλάτι δεν τον χωνεύει:ότανο Γεώργιος πεθαίνει, το Παλάτι καλεί τον Χρύσανθο να τον κηδέψει.
Αμφότεροι ο ιεράρχες αποδημούν εις Κύριον, το 1949.
Άρα;
Αυτός ο διχασμός, Πατριαρχικών και Κατωτικών που κράτησε περισσότερο κι από τον διχασμό Βασιλικών και Φιλελευθέρων, κατά την γνώμη μου ήταν πιό δραστικός από τον πολιτικό ομόλογό του, έχοντας ως ηγέτες αξιόλογους δεσποτάδες που εντούτοις υπηρετούσαν διαφορετικό αστερισμό εξουσιών.
Υπήρξαν εξέχοντες διπλωμάτες, και το κύριο όπλο τους, αφανές και υπόγειο, ήταν οι καμαρίλλες που ενέπνεαν τους άμβωνες στις κυριακάτικες λειτουργίες, κάθε Κυριακή επί μισόν περίπου αιώνα, άμβωνες διχασμένοι, πενήντα δύο Κυριακές τον χρόνο επί είκοσι χιλιάδες ναούς παγκοσμίως.
Μέγα επικοινωνιακό πεδίο.
Η μήνις των δεν έσβησε με την αποδημία τους:ο Δαμασκηνός υποστήριξε τις λεγόμενες από τους εναντίους παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, ο Χρύσανθος ουδέποτε απέστη του Οικουμενισμού.
Το αποτέλεσμα, βραδύκαυστο και υφέρπον, έφερνε ασύστατες ή συσταζούμενες κατηγορίες των ζηλωτών τους, που δεν οδήγησαν σε σχίσμα, όπως των Αρσενιατών, αλλά τα δύο μέρη κράτησαν και κρατούν τα μετερίζια τους.
Ο Δαμασκηνός, για παράδειγμα ,εργάστηκε για το καθεστώς του Αγίου Όρους και όχι ο Χρύσανθος, που δεν ήταν «Ελλαδικός». Ο Αθηναγόρας ,παρά τις νύξεις του Δαμασκηνού αναδείχτηκε Οικουμενικός Πατριάρχης και μήτε μια πράξη του δεν θα ενέκρινε ο Χρύσανθος.
Δεν είναι χωρίς λόγο πως ο Ενωτισμός του Αθηναγόρα πολεμήθηκε και απο τους Αγιορείτες που υπάγονται στο Πατριαρχείο.Όπου ανακατεύτηκαν οι δύο, έφεραν στα μέτρα τους την Ορθοδοξία.
Απο τη μια , η Οικουμενικότητα ,από την άλλη το Αυτοκέφαλο.
Με πολιτικες προτιμήσεις, με χαρακτηριστικό ιστορικό πράξεων. Κατηγορίες φιλορωσισμού και άγγλων πρακτόρων, να φάνε και οι κότες.
Ο Φίλης,ομιλεί ως Θρησκευμάτων.
Σε αυτό το πλαίσιο, η μισή Ελλάδα δεν έδινε την παραμικρή σημασία στην ποντιακή γενοκτονία. Η αλλη μισή την είχε κληρονομήσει από τον πόνο των επιζώντων.
Και εκτιμώ ότι η ψήφιση της Γενοκτονίας, ήταν μέσα στον ανταγωνισμό που προέκυψε από τότε που το ΠΑΣΟΚ σκέφτηκε την εκπαιδευτική ανεξαρτησία της ομογένειας,ιδρύοντας το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού, που βρήκε εξαρχής αντίθετο το Πατριαρχείο, οπότε η Γενοκτονία που υπερψηφίστηκε το 1994, είχε πολιτικό στόχο να αποξενώσει τους Ποντίους από τον Πατριάρχη (που έπρεπε να πολιτεύεται σε δύσκολο περιβάλλον στην Τουρκία) ώστε η ίδρυση του Συμβουλίου, την άλλη χρονιά, να στηριχτεί ομόθυμα.
Είκοσι χρόνια τώρα,πληρώνουμε εκείνες τις αφελείς επιλογές. Με πρωταίτιους, κεχαγιάδες και αρχηγίσκους που έβρισκαν καταφύγιο στην μία ή στην άλλη πλευρά.
Αλλά να ξέρετε πως το «πολιτικό» ζήτημα που αναφύεται κάθε τόσο, σε έναν στείρο διάλογο, κρύβει από πίσω τον έλεγχο εκατομμυρίων ομογενών, διαθέσεις για ελλαδικό πατριαρχείο, τάση του Φαναρίου να επικρατήσει σε άλλες λαότητες.
Κάθε δήθεν σπόντα του ανέκφραστου Φίλη υπέρ της εθνοκάθαρσης και εναντίον της Γενοκτονίας, στέλνει μηνύματα αρμοδίως, διότι το άτομο δεν υπουργεύει μόνον στην Παιδεία και στην Έρευνα, αλλα και στα Θρησκεύματα.
Αρνούμαι να χαλάσω την συναυλία, επικαλούμενος την λογοτεχνία και το παιγνιώδες του ύφους μου. Τριάντα χρόνια το ψάχνω.
