Του Κώστα Στούπα
Δυο ειδήσεις των τελευταίων ημερών που αποτυπώνουν το στίγμα των προθέσεων της κυβέρνησης είναι το θέμα με την άδεια λειτουργίας καζίνων στην πρωτεύουσα και η προσπάθεια ελέγχου του τηλεοπτικού τοπίου με τον αυθαίρετο περιορισμό των αδειών σετέσσερις και τον παραμερισμό της αρμόδιας ανεξάρτητης ραδιοτηλεοπτικής αρχής.
Αμφότερα δεν αφορούν κάποια επανάσταση ή έστω μεταρρύθμιση του οικονομικού μοντέλου που έχει οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία αλλά την ανασύστασή του, στην προσπάθεια της κυβέρνησης και των μελών της να απλώσουν τα δάχτυλα στο “μέλι” της πολιτικής επιρροής και της οικονομικού δούνε και λαβείν…
Όπερ, τι έχεις Γιάννη τι είχα πάντα…
Ο παρεοκρατικός ελληνικός μεταπολεμικός και μεταπολιτευτικός καπιταλισμός τόλμησε να εφαρμόσει πολλές πρακτικές διαπλοκής, διαφθοράς και παρασιτισμού, εκτός από μια η οποία φύεται λαίμαργα σε παρόμοιους βάλτους: την αλόγιστη αδειοδότηση καζίνων.
Η ελεύθερη λειτουργία καζίνων σε μια κοινωνία που ευημερεί λόγω της μαύρης οικονομίας και της διαπλοκής των μικρομεσαίων ιδιωτών με τους μικρομεσαίους κρατικούς λειτουργούς που υποτίθεται πως τους ελέγχουν, μοιάζει με απασφαλισμένη χειροβομβίδα σε πύργο από τραπουλόχαρτα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Πριν από 15-20 χρόνια είχε ξεκινήσει η διαδικασία έκδοσης άδειας λειτουργίας καζίνο στην πρωτεύουσα. Την άδεια αυτή είχε κερδίσει επιχειρηματική σύμπραξη κατασκευαστικών ομίλων χωρίς ισχυρή επιρροή στα τότε πολιτικά και οικονομικά κέντρα εξουσίας.
Αν και σε προχωρημένη φάση εκχώρησης η διαδικασία λειτουργίας καζίνο στην πρωτεύουσα είχε ματαιωθεί μετά από ισχυρές παρεμβάσεις ανταγωνιστών που είχαν μείνει εκτός νυμφώνος. Οι εκτιμήσεις οικονομικών αναλυτών κατέληγαν τότε πως αν είχε τελεσφορήσει εκείνη η αδειοδότηση, το ισοζύγιο της οικονομικής και πολιτικής ισχύος στη χώρα να είχε εντελώς διαφορετική εικόνα μετά από μερικά χρόνια.
Ένα καζίνο σε μια πρωτεύουσα που συγκεντρώνει το μισό πληθυσμό μιας χώρας με παρασιτική οικονομία, όπου το δανειζόμενο κράτος συμβάλει στο ΑΕΠ πάνω από 70% θα αποτελούσε το κερασάκι στην τούρτα του οικονομικού μοντέλου που χρεοκόπησε και απειλεί τη χώρα με ιστορικό ατύχημα ανάλογο της κατάρρευσης των περιφερειακών καθεστώτων της σοβιετίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η απόφαση εκχώρησης άδειας καζίνο στην πρωτεύουσα σε ομάδα τότε ανερχόμενων εργολάβων αφορούσε κατά βάση τη βούληση της τότε κυβέρνησης να αναδιανείμει την πολιτική και οικονομική ισχύ προς όφελός της. Όταν μιλάμε για οικονομική και πολιτική ισχύ μιλάμε στη συνέχεια και για την έκφραση που αυτή βρίσκει στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Λίγα χρόνια νωρίτερα και καθ’ όλη τη διάρκεια της εδραίωσης της πολιτικής κυριαρχίας του Ανδρέα Παπανδρέου οι κυβερνήσεις του προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δημιουργώντας και στηρίζοντας οικονομικά διάφορους αχυρανθρώπους της εξουσίας.
Τα σκάνδαλα Πόπωτα, Κοσκωτά κλπ της περιόδου είχαν να κάνουν με την προσπάθεια των τότε κυβερνήσεων να δημιουργήσουν δικά τους μέσα ενημέρωσης καθώς η κρατική τηλεόραση λόγω της δημοσιοϋπαλληλικής, πελατειακής διάρθρωσης πότε δεν κατάφερε να αποκτήσει καμιά επιρροή στις εξελίξεις.
Η σύμπτωση της επαναφοράς του ζητήματος αδειοδότησης και λειτουργίας καζίνων στην πρωτεύουσα την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη ο διαγωνισμός για την εκχώρηση τηλεοπτικών αδειών θυμίζει τις ανάλογες ιστορίες της Παπανδρεϊκής περιόδου.
Το πιθανότερο, είναι όπως και τότε, να δούμε αποκαλύψεις και σκάνδαλα να εκτοξεύονται εκατέρωθεν από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Το μόνο που μοιάζει βέβαιο είναι πως στην Κολομβία των Βαλκανίων που κάποιοι ιδεολογικοί μύωπες μέσω των κομματικών γυαλιών βλέπουν σαν Κούβα των Βαλκανίων, η μεταρρύθμιση προς το μέσο όρο της Ευρώπης για άλλη μια φορά παραπέμπεται στις νεοελληνικές καλένδες.
Στα παραπάνω ζητήματα της επαναφοράς της αδειοδότησης καζίνων της πρωτεύουσας και της αδειοδότησης καναλιών, αν προσθέσει κάποιος και την προσπάθεια προσαρμογής του εκλογικού νόμου στα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης, τότε εύκολα εντοπίζει τις ομοιότητες με την περίοδο της δεύτερης θητείας του Ανδρέα Παπανδρέου που κατέληξε με το σκάνδαλο Κοσκωτά, το Χέρφιλντ, τη Μιμή, την εφημερίδα Πρώτη κλπ.
Πολλοί από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου κατέληξαν στη φυλακή ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου πέρασε από ειδικό δικαστήριο. Ο δε μάγειρας του εκλογικού νόμου που δεν έδινε αυτοδυναμία στον Κ. Μητσοτάκη παρά τα θηριώδη εκλογικά ποσοστά απεβίωσε στην αίθουσα του δικαστηρίου ως κατηγορούμενος.
Το μόνο θετικό εκείνης της περιόδου ήταν πως ούτε το Μητσοτάκη κατάφερε να κρατήσει μακριά από την εξουσία, ούτε τον Σημίτη που αν και αουτσάϊντερ κατέλαβε το οχυρό του ΠΑΣΟΚ. Αμφότεροι έσπασαν το άβατο των αποκρατικοποιήσεων και δρομολόγησαν την είσοδο στο Ευρώ μέσω της δημοσιονομικής προσαρμογής.
