Άλλο η εγκράτεια και άλλο η γαργάρα
Όταν είχε δημιουργηθεί ο θόρυβος για τους πυραύλους S 300, τους οποίους προμηθευθήκαμε για την άμυνά μας και τελικά τους “παρκάραμε” κάπου στην Κρήτη, ένας ξένος διπλωμάτης μου είχε πει τα εξής:
“Έχετε υποστεί μια μεγάλη ήττα. Είναι σαν να αγοράσεις έναν υπερσύγχρονο ταχυθερμοσυσσωρευτή για να ζεστάνεις το σπίτι σου και να σε υποχρεώσει ο γείτονας να τον μεταφέρεις στο εξοχικό σου!”.
Κι έτσι, ακριβώς, είναι, αγαπητοί και, δυστυχώς, το ίδιο “βιολί” συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Οι Τούρκοι απειλούν και απαιτούν και εμείς -αφού κάνουμε τον καμπόσο για λίγο- υποχωρούμε.
Κάθε τόσο πέφτει και λίγο περισσότερο γκρίζο στο Αιγαίο, κάθε τόσο απομακρύνονται μέχρι και οι τσιπούρες από τον εθνικό μας χώρο.
Σημαία δεν μπορούμε να σηκώσουμε, κατσίκια δεν μπορούμε να πάμε να ταΐσουμε, αγριοκούνελα δεν μας αφήνουν να πάμε να κυνηγήσουμε. Κι αν βρεθούν τίποτα παιδιά και πάνε να στήσουνε σημαία ελληνική ε ελληνικά νησάκια, θα τους βρει ο “Αντένα” και θα τους ρωτήσει “αν είναι στη “Χρυσή Αυγή”!
Δεν παροτρύνω κανέναν να πάρει μια ψαρόβαρκα και να πάει να καρφώνει σημαίες στις βραχονησίδες, αν και-το ξέρετε καλά-ν δεν υπάρχει βράχος στα τούρκικα χωρικά ύδατα, που να μην έχει την σημαία με το μισσοφέγγαρο! Σε μια περίοδο που θεωρείται “τεταμένη” και που εμείς είμαστε (έτσι φαίνεται) σε δύσκολη θέση, καλό είναι να αποφεύγεται οποιαδήποτε όξυνση.
Αλλά από την άλλη, να πιάνουμε από τον λαιμό τους Φουρνιώτες που πήγαν να βάλουν μια σημαία στα νησάκια όπου κάνουν μπάνιο τα καλοκαίρια; Τί θέλουμε να πούμε στους νέους; να ξεχάσουν κάθε τί το πατριωτικό; Να τους πούμε ότι το αίμα τους δεν πρέπει να βράζει; Κι αν έρθει κάποια στιγμή που θα τους χρειαστούμε, τί θα τους πούμε; “Ζέστανε το αίμα σου μπας και βράσει γιατί σε θέλουμε μπροστά”; Άσε που δεν θα τους βρίσκουμε γιατί θα έχουν φύγει όλοι στο εξωτερικό.
Φυσικά, δεν θέλουμε τους νέους μας “θερμοκέφαλους” και αιθεροβάμονες. Ναι, γνωρίζουμε όλοι ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα και εμείς, που έχουμε μάθει τί θα πει πόλεμος (προσωπικά το έχω ζήσει στο Ιράκ και στον Λίβανο) ποτέ δεν θα θέλαμε τέτοιο κακό για τον τόπο μας. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι τον “κουραμπιέ” υπάρχει απόσταση!
Ναι, εγκράτεια και σύνεση, αλλά όχι κάθε τόσο υποχώρηση. Όχι να τραγουδάμε ανέμελα και ο Ζάεφ να μας κογιονάρει. Όχι να μιλάμε για “αναθέρμανση των σχέσεων” και ο Γιλντιρίμ να μας αλλάζει τα φώτα! Όχι να μιλάμε για “ακήρυκτο πόλεμο” και την επομένη να κάνουμε γαργάρες! Μέτρον άριστον!
