Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη… Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ολοκληρώνεται αυτήν την εβδομάδα, σε τιμές που μηδενίζουν σχεδόν την αξία των προηγούμενων μετόχων. Αφού οι οικονομική αναγκαιότητα επέβαλε να δοθεί «Γη και Ύδωρ» στους νέους, κυρίως ξένους, μετόχους προκειμένου να συμμετέχουν. Οι τιμές έχουν φθάσει στο 0,01% της αξίας που είχαν στα υψηλά τους, προ 8ετίας.
Οι νέοι μέτοχοι, με την ισχύ τους, απαίτησαν εγγυημένα κέρδη.
Έτσι, έχουμε άλλο ένα σύμπτωμα καταστροφής περιουσίας κοντά στα προηγούμενα, πολλά, παραδείγματα, είτε αφορούν ακίνητα, είτε ενοίκια, είτε ομόλογα, είτε μετοχές. Για δε τις καταθέσεις, όσες δεν μπόρεσαν να φύγουν μακριά, έχουν φροντίσει οι ολοένα και πιο εφευρετικοί φόροι να τις κοντύνουν, οι δε έλεγχοι κεφαλαίων να τις δέσουν προληπτικά στον ενδεχόμενο πάγκο του χασάπη.
Η οικονομική κρίση κατέστρεψε μεγάλο μέρος των εισοδημάτων, τα οποία επιπλέον δέχονται, σε αλληλοδιάδοχα κύματα, ολοένα και υψηλότερες φορολογίες, σε μία προσπάθεια του κράτους να διασώσει τις δικές του δαπάνες. Όλη η ιδιωτική οικονομία είναι σε μία παρατεταμένη φάση συρρίκνωσης, ενώ ταυτόχρονα τα αποθέματα περιουσίας που είχαν οι Έλληνες πολίτες εξανεμίστηκαν.
Μπορούμε να το δούμε και σαν ένα τεράστιο πείραμα κοινωνικής δυναμικής. Οι Έλληνες πολίτες, πολιορκημένοι από την αναγκαιότητα, χωρίς εφεδρείες οικονομικές πλέον, θα κάνουν άραγε το θαύμα ανακαλύπτοντας κρυμμένες, σε ύπνωση, δυνάμεις μεταμορφώνοντας τους εαυτούς τους σε δημιουργικούς μάγους, για να φτιάξουν νέα εισοδήματα και να επιβιώσουν σε ένα τόσο τοξικό και ενάντιο περιβάλλον; Ή, θα ξεπηδήσουν μέσα από τις αυξημένες απαιτήσεις οι νέες, μεγαλύτερες, εξωστρεφείς, θαυματουργές επιχειρήσεις που θα τα βάλουν όλα κάτω και θα αντεπεξέλθουν;
Ο Δαρβίνος θα μπορούσε να μας δώσει μαθήματα.
Το συμπέρασμα θα είναι ότι, ασφαλώς, θα επιβιώσουν το ισχυρότερα, τα μεγαλύτερα ζώα μέσα σε αυτήν τη ζούγκλα της κρίσης. Συντελείται ήδη, σε όλη την διάρκεια της κρίσης, μία αναδιανομή, πλούτου, εισοδήματος, ισχύος. Προς όφελος όμως των ισχυρών, της δικής μας κοινωνίας ή των ξένων κοινωνιών.
Η πολιτική μας τάξη, στο σύνολο της, υποτίθεται ότι πρεσβεύει την προστασία των αδυνάτων, ενώ η σημερινή μας κυβέρνηση ευαγγελίζεται υποτίθεται την αναδιανομή υπέρ των λιγότερο προνομιούχων.
Συμβαίνει όμως, εδώ και χρόνια, το ακριβώς αντίθετο.
