Μανώλης Κοττάκης…Aπό τις πλέον ισχυρές εικόνες που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου αυτόν τον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία -πέραν των δραματικών στιγμών του Ιουλίου- είναι η άρνηση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να παραδώσει την εξουσία του Μαξίμου στον Αλέξη Τσίπρα την επομένη των εκλογών. Επρόκειτο για επιλογή με βαριά ιδεολογική φόρτιση, την οποία έμελλε να συνειδητοποιώ συνεχώς όλο το 2015. Αν και κατεβλήθη προσπάθεια να υποβαθμιστεί σε παρεξήγηση μεταξύ των συνεργατών των δύο ηγετών, μόνο αυτό δεν ήταν. Ο ηγέτης των αστών αρνήθηκε να παραδώσει στον ηγέτη των Αριστερών.Η επιλογή Σαμαρά δικαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό μέσα στο 2015, αλλά όχι απολύτως. Δικαιώθηκε γιατί η Αριστερά ποτέ δεν έπεισε ότι έχει το σχέδιο ή τους ανθρώπους που απαιτούσαν οι περιστάσεις για να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό ώστε να μπορέσει να αναλάβει το βάρος της ευθύνης που επωμίστηκε.
Οι επιλογές της υπήρξαν τραγικές: Ελλείψει στελεχών δανείστηκε Αμερικανούς καθηγητές (Γκάλμπρεϊθ), Κορεάτες τεχνοκράτες (Κιμ), Γάλλους ελαφρών βαρών (Τουσέν), ληγμένους πασόκους (δείτε το υπουργικό συμβούλιο), μπαχαλάκηδες (θητεύουν σήμερα στο Μαξίμου), ξεμωραμένους μποσλεβίκους που παριστάνουν τους μέντορες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την κυβέρνηση, μα υπήρξε ανίκανος να αναλάβει την εξουσία. Το 90% των λαθών που έγιναν οφείλεται άλλωστε σε αυτό. Ο,τι σας περιγράφω, όμως, αποτελεί το 90% της αλήθειας, δεν είναι όλη η αλήθεια. Υπάρχει και ένα κρίσιμο 10% της αλήθειας που νιώθω την υποχρέωση να μοιραστώ μαζί σας. Ενα 10% της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στη σθεναρή άρνηση συντηρητικών θυλάκων της εξουσίας να πειθαρχήσουν στη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας.
Οι αντιστάσεις που βρήκε ο Τσίπρας και βρίσκει μέσα στο κράτος και στους θεσμούς είναι ασύλληπτες. Στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, στη Δικαιοσύνη, στις διπλωματικές αντιπροσωπίες στο εξωτερικό, σε τραπεζικούς θύλακες, παντού υπήρξαν δημόσιοι λειτουργοί που πιέστηκαν να παραβούν τον όρκο που έδωσαν στο Σύνταγμα. Τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, διαμάντια του Δημοσίου, έκαναν άριστα τη δουλειά τους ακόμη και όταν το ταμείο ξέμεινε από ρευστό. Υπήρξαν, όμως, στιγμές που πολιτικά πρόσωπα τα πίεσαν να μη βοηθούν την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση. Στη Δικαιοσύνη υπήρξαν λειτουργοί που βρήκαν τον μπελά τους, επειδή μετέβησαν στο εξωτερικό και έλαβαν μαρτυρίες κρίσιμες για πολύκροτες υποθέσεις φοροδιαφυγής, μέχρι και πειθαρχικές διώξεις ασκήθηκαν εναντίον τους επειδή έκαναν την δουλειά τους.
Στον τραπεζικό τομέα η κυβέρνηση δέχθηκε τρικλοποδιές αδιανόητες που παρ’ ολίγον να οδηγήσουν σε «κούρεμα» καταθέσεων τον περασμένο Μάρτιο, ευτυχώς που κάποιοι έβαλαν την πατρίδα πάνω από τις σκοπιμότητες. Στο διπλωματικό σώμα υπήρξαν στελέχη που λειτουργούσαν σαν βαθιά λαρύγγια – μόλις έφευγε ο πρωθυπουργός από μια ξένη πρωτεύουσα, το κάρφωμα έπεφτε σύννεφο. Για τις προβοκάτσιες που έγιναν από ΜΜΕ παρέλκει να αναφέρω το παραμικρό. Στην πραγματικότητα ο πρωθυπουργός κυβερνά έναν χρόνο με τρεις βασικούς αντιπάλους: Ο πρώτος και βασικός είναι ο εαυτός του και το κόμμα του.
Δεν έχω συναντήσει ποτέ τόσο μεγάλη ανικανότητα και υπονόμευση σε κυβερνητικό σχήμα. Με εξαίρεση λίγους υπουργούς, που κουτσοέμαθαν τη δουλειά, δυσκολεύομαι να βρω έναν που να ξεχωρίζει για την πληρότητά του. Ο δεύτερος αντίπαλος του Τσίπρα είναι οι δανειστές, τους οποίους όμως, μην ξεχνάμε, βασικοί υπουργοί «έλουσαν» με προσωπικούς χαρακτηρισμούς – «έχουν ειπωθεί πράγματα που δεν γυρίζουν πίσω» σχολίασε πρόσφατα ο Γιούνκερ. Και ο τρίτος αντίπαλος είναι ο συνασπισμός του παλαιού με τις απολήξεις του στους θεσμούς και στο κράτος. Δεν φτάνει που έχανε μόνος την ισορροπία του ο Τσίπρας, είχε και τους βαλτούς από πίσω να σπρώχνουν για να πέσει. Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε: 90% ευθύνη ΣΥΡΙΖΑ, 10% ευθύνη του κατεστημένου. Και μυαλό δεν βάζουμε…dimokratianews.gr
