Οι πολιτικοί μας έχουν, από καιρό, αποδειχθεί ελαφρότεροι του απαιτουμένου για μια τέτοια κρίση βάρους. Η ανεπάρκειά τους είναι που μας οδηγεί σε συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.
Σε αυτό συμβάλλει και το ανεπαρκές Σύνταγμα μας, που δεν μερίμνησε, ώστε οι εκλογές να γίνονται μόνο κάθε τέσσερα χρόνια (όπως λ.χ. στη Νορβηγία, στη Γαλλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες).
Έτσι, οι πολιτικές παρατάξεις και τα κόμματα θα ήσαν υποχρεωμένα να σχηματίζουν κυβερνήσεις όχι μόνο πλειοψηφίας, αλλά και ανοχής και μειοψηφίας και εθνικού σκοπού. Θα είχαμε, δηλαδή, μια χώρα που δεν θα μπορούσε να την σύρει σε εκλογές καμιά “Πλατφόρμα” και κανένα εσωτερικό πρόβλημα οποιουδήποτε κόμματος.
Δυστυχώς, στη χώρα μας έχουμε ένα Σύνταγμα-λάστιχο, ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, που καθιστά τον εκάστοτε πρωθυπουργό “Σουλτάνο”, αλλά και ένα εκλογικό σύστημα άκρως καλπονοθευτικό και εκτός σημερινής πραγματικότητας, που δίνει πενήντα (50 στις 300) έδρες “πριμ” στο πρώτο κόμμα!
Δεν μέμφομαι τον Αλέξη Τσίπρα. Χρησιμοποιεί τα όπλα που χρησιμοποίησαν και οι προκάτοχοί του, όπως και τις αδυναμίες του Συντάγματος.
Το 1985, ο Ανδρέας, προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές έκανε τη Βουλή “Τσίρκ﨔, με τα “ομοιόμορφα” και τα “ομοιόχρωμα” του Σαρτζετάκη.
Κέρδισε, αλλά το κλίμα είχε ήδη δυναμιτιστεί και ακολούθησε η “βουτιά” του ΠΑΣΟΚ, με τα γνωστά επακόλουθα.
Σήμερα, με τη Βουλή να έχει περάσει ένα εξάμηνο “καθημερινής τρέλας” με τα καμώματα της (ουφ, ξεμπερδεύουμε) Προέδρου και με την ποιότητα του Κοινοβουλίου σε απόλυτο βαρομετρικό χαμηλό, ο Αλ. Τσίπρας αναλαμβάνει μεγάλη ευθύνη, καθώς οδηγεί τη χώρα σε μια εκλογική αναμέτρηση εν μέσω σοβαρών μνημονιακών εκκρεμοτήτων
Στην Ελλάδα ζούμε και γνωρίζουμε ότι κατά την προεκλογική περίοδο το σύνθημα είναι “Τα μολύβια κάτω”.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι θα έχουμε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση με την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό στην Ελλάδα, την πρόεδρο του Αρείου Πάγου!
Είναι μια αρχή, για μια χώρα ανδροκρατούμενη. Ας το δούμε απ’ αυτή την πλευρά λοιπόν και ας ετοιμαζόμαστε για τις κάλπες.
