Γράφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Οι περισσότεροι, ανεξάρτητα από τον βίο και την πολιτεία μας, έχουμε μερικά τοπογραφικά κολλήματα για την εξήγηση της απορίας «αν αυτό είναι το σώμα μας, που είναι η ψυχή; και που το πνεύμα;»
Γενικώς για το πνεύμα έχουμε την πεποίθηση πως κατοικοεδρεύει στο μυαλό μας, ενώ η ψυχή βρίσκεται κάπου στο εσωτερικό (συνήθως δείχνουμε το στήθος) αλλά λειτουργεί ωσάν ένα παγκόσμιο cloud, είναι δηλαδή συνδεδεμένη με το Σύμπαν, άυλη, αόρατη, με άγνωστες αρμοδιότητες, αλλά σαφώς να υπόκειται σε νόμους κίνησης.
Μου βγήκε η ψυχή, λέμε.
Πήγε η ψυχή μου στην Κούλουρη, λέμε.
Τι ψυχή θα παραδώσεις; ρωτάμε.
Μου είναι αδιάφορο άν αυτά ισχύουν ή όχι . Και για τον ήλιο πιστεύουμε ότιτρέχει από ανατολή σε δύση, ενώ αυτό που πράγματι συμβαίνει ,μπορεί να μας το έμαθαν, αλλά ουδέποτε το πιστέψαμε.
Αλλά υπάρχουν μερικά ανθρώπινα είδη, όπου το πνεύμα τους έχει προφανώς εξατμιστεί, η ψυχή τους έχει βγει στην παγανιά και στην επιφάνεια στη θέση του σώματος, ντύνεται, γδύνεται, χειρονομεί, κάνει κατακράτηση λέξεων, υγρών και εκκρίσεων, ενώ αυτό που δείχνουν ενίοτε, ακουμπώντας το στήθος τους, είναι ένα πετρωμένο τοτέμ, ένα μωρό από βασάλτη: το σώμα τους.
Είναι μια συνείδηση που ξεράθηκε από τον σιμούν των ιδεολογικών αναζητήσεων;
Είναι ένα «εγώ» που παραφρόνησε και νομίζει πως είναι μια τεθωρακισμένη πάπια;
Δεν είναι αλήθεια ότι βλέπω τέτοιους πετρωμένους μόνον στη Βουλή. Όπως λέει συχνά και ο Υποφήτης Λιακόπουλος, «ζουν ανάμεσά μας».
Εναγωνίως ψάχνω στην εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ μήπως περισσεύει κανένα κεφάλι Μέδουσας, να τους πετρώσει ολοκληρωτικά , να γλυτώσουμε χρόνο, χρήμα και εξευτελισμό.
Ματαίως.
Φαίνεται πως όταν η ψυχή και τα φαινόμενά της, βγαίνει στο μεϊντάνι, αυτομάτως αποσυνδέεται από την παγκόσμια Τάξη και αυτονομείται.
Μπορεί να είμαι αίσχιστος στην Φιλοσοφία και να την μπερδεύω με την Παταφυσική αλλά δεν αντέχω άλλη πολιτική διακωμώδηση.
Αν υπήρχε η λέξη «σουργέλωση», θα την χρησιμοποιούσα.
Σκόπευα να κλείσω αυτόν τον σιβυλλισμό, με αισχρολογίες και ευρηματικά μπινελίκια, αλλά μετά είπα άσε:
Ένα μωρουδέλι γκρινιάζει στο στήθος μου, και ανησυχώ.
