Το σύνθημα “Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία” μετά από σιγή δύο δεκαετιών ξανακούγεται. Το έναυσμα για τη διατύπωσή του το είχε δώσει, τη δεκαετία του 70, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, η θερμή φιλική σχέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον τότε Γάλλο Πρόεδρο Ζισκάρ ντ Εστέν, ο οποίος βοήθησε σημαντικά στο να ενταχθεί η χώρα μας στην ΕΟΚ. Η συμμαχία των δύο χωρών τη δεκαετία του ’80 μετεξελίχθηκε και σε ιδεολογική (σοσιαλιστική) συνοδοιπορία λόγω της άριστης συνεργασίας που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον διάδοχο του Ζισκάρ στην Προεδρία της Γαλλίας, τον Φρανσουά Μιττεράν. Τις δεκαετίες ’90 και 2000 η ελληνογαλλική συμμαχία ατόνησε καθώς Κώστας Σημίτης και Κώστας Καραμανλής προτίμησαν τη φιλία της Γερμανίας και των ΗΠΑ.
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί με τον Φρανσουά Ολάντ να ξανακάνουν επίκαιρο το σύνθημα της δεκαετίας του ’70. Κι αν για την Τσίπρα ο Ολάντ αποτελεί ένα είδος ασπίδας στις επιθέσεις που δέχεται η κυβέρνηση και η χώρα από το Βερολίνο για τον Ολάντ ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα είδος κολυμπήθρας του Σιλωάμ προκειμένου να εμφανιστεί στους συντρόφους του στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και τους ψηφοφόρους του με αριστερό πρόσωπο. Φυσικά πίσω από το επίθετο “Τσιπρολάντ”, με το οποίο ορίζεται η νέα ελληνογαλλική συμμαχία, κρύβονται οικονομικά συμφέροντα, πολιτικές ιδιοτέλειες και γεωστρατηγικές επιδιώξεις.
Ας δούμε όμως πως έχουν τα πράγματα. Ο Φρανσουά Ολάντ όπως ήταν ο πρώτος αξιωματούχος ξένης χώρας που έκανε ποδαρικό στη νεοεκλεγείσα, στις 20 Σεπτέμβρη, κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και ο πρώτος αρχηγός κράτους που το βράδυ της 25ης Ιανουάριου 2015 είχε τηλεφωνήσει στον Τσίπρα για να τον συγχαρεί για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα τότε του είχε πει πως ο ίδιος περιμένει η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά και στο δικό του κόμμα αλλά και να οδηγήσει ευρύτερα τα σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα της Ευρώπης στην αναζήτηση ριζοσπαστικών λύσεων. Από τότε αναπτύχθηκε μια καλή χημεία μεταξύ των δύο αντρών και ο Ολάντ ανέλαβε να τον προωθήσει στα ευρωπαϊκά σαλόνια και να τον προστατεύσει από την Μέρκελ. Κάτι που η αλήθεια είναι πως το υπηρέτησε με συνέπεια. Φυσικά ο Γάλλος Πρόεδρος ταυτόχρονα ήθελε να χρησιμοποιήσει την απειλή του “αριστεριστών που εξελέγησαν στην Ελλάδα” για να συμφωνήσει η Γερμανία να χαλαρώσουν τα ευρωπαϊκα δημοσιονομικά όρια για τη Γαλλία. Πράγμα και που επέτυχε.
Να σημειώσουμε εδώ πως οι Γάλλοι Σοσιαλιστές ήταν οι πρώτοι από τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες που είχαν επενδύσει στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι παρότι ο επίσημος πολιτικός εταίρος τους στην Ελλάδα είναι το ΠΑΣΟΚ εν τούτοις τον Δεκέμβριο του 2014, μόλις προκηρύχθηκαν οι εκλογές, κορυφαίο στέλεχος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος τηλεφώνησε από το γραφείο του Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς, του γραμματέα του PS, σε πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ για να ακούσει τη γνώμη του για τις εξελίξεις και να τον ρωτήσει πως θα έβλεπε να έλθει για τρεις εβδομάδες μια αντιπροσωπεία Γάλλων ειδικών περί τα εκλογικά και την επικοινωνία προκειμένου να βοηθηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές. Από τότε και μέχρι σήμερα ο Ολάντ παίζει φουλ Τσίπρα καθώς η γνώμη του είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η νέα αριστερή δύναμη στην Ελλάδα που έχει αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Χαριλάου Τρικούπη να διατηρήσουν τις παραδοσιακά προνομιακές σχέσεις με τους Γάλλους συντρόφους τους, οι Γάλλοι Σοσιαλιστές θεωρούν ότι βρίσκεται σε αποδρομή.
Τρεις είναι οι λόγοι του ξαφνικού έρωτα του Φρανσουά με τον Αλέξη. Πρώτον, αυτή την περίοδο ο Ολάντ δέχεται επιθέσεις από το εσωτερικό του κόμματός του ότι έχει πάει το κόμμα δεξιά και έχει κάνει τη Γαλλία ουρά της Γερμανίας. Η εσωκομματική αμφισβήτηση είναι μεγάλη επειδή έχει υποσχεθεί στη Μέρκελ ότι θα κάνει μεταρρυθμίσεις που πλήττουν εργαζόμενους και συνταξιούχους. Προσώρας έχει παγώσει τις μεταρρυθμίσεις επειδή φοβάται ότι θα καταβάλλει μεγάλο πολιτικό κόστος στις περιφερειακές εκλογές του 2016. Κυρίως φοβάται διαρροές προς την Αριστερά του Μελανσόν, ο οποίος ήταν αντίπαλος του στις Προεδρικές εκλογές και πιθανότατα θα είναι εκ νέου και στις επόμενες. Μέσω της στήριξης που παρέχει στον Τσίπρα θέλει να στείλει το μήνυμα στο εσωτερικό του κόμματός του, αλλά και ευρύτερα στους ψηφοφόρους της Αριστεράς ότι το PS υπό την ηγεσία του δεν έχει χάσει τον αριστερό ριζοσπαστισμό του και ότι ο ίδιος και όχι ο Μελανσόν έχει καλές σχέσεις με τη σοσιαλιστική αριστερά στην Ελλάδα.
Την ανάγκη διαχωρισμού από τον Μελανσόν και την κομμουνιστογενή αριστερά της Γαλλίας την έχει και ο Τσίπρας καθώς μετά τη στροφή που έκανε τον Ιούλιο και το μνημόνιο που υπέγραψε τον Αύγουστο η γαλλική Αριστερά διαχώρισε τη θέση της από τον ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζει την ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Τώρα ο επόμενος στόχος του Τσίπρα και του Ολάντ είναι να αλλάξει πολιτική ομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη. Να φύγει από την Αριστερά και να ενταχθεί στους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες. Στην ίδια κατεύθυνση δουλεύει και ο Τζιάνι Πιτέλα ο Πρόεδρος των S&D, ο οποίος θεωρείται φίλα προσκείμενος στον Ολάντ, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Αυστριακό Χάνες Σβόμποντα που ήταν πιο κοντά στο γερμανικό SPD.
Δεύτερον, η φιλοδοξία του Ολάντ δεν περιορίζεται στην “αρπαγή” του Τσίπρα. Θέλει, όπως προ ημερών είχε γράψει και ο Εκόνομιστ, μέσω του προσεταιρισμού των ριζοσπαστικών αριστερόστροφων Κινημάτων που αναπτύσσονται κυρίως στο Νότο της Ευρώπη να αλλάξει ευρύτερα τις ευρωπαϊκές ισορροπίες και να ενισχύσει τη θέση του στο γαλλογερμανικό άξονα, στον οποίον σήμερα ηγεμονεύει η Μέρκελ. Η αλλαγή στις ευρωπαϊκές ισορροπίες θα βοηθήσουν και την ίδια τη Γαλλία, της οποίας η οικονομία χειροτερεύει σε αντίθεση με την Ιταλία, η οποία με τις αλλαγές που πραγματοποιεί ο Ρέντσι φαίνεται να ανακάμπτει. Οι δύο άλλες χώρες, μετά την Ελλάδα, τις οποίες θέλει να προσεταιριστεί ο Ολάντ είναι η Πορτογαλία και η Ισπανία. Για την Πορτογαλία οι εκτιμήσεις είναι ότι η δεξιά κυβέρνηση μειοψηφίας σε λίγες εβδομάδες θα πέσει και η χώρα πιθανώς τον Ιανουάριο θα οδηγηθεί σε νέες εκλογές από τις οποίες θα προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας των σοσιαλιστών με τους κομμουνιστές. Στην Ισπανία παρότι το δεξιό κόμμα του Ραχόι προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ο Ολάντ θα προτιμούσε να προκύψει μια κυβέρνηση συνεργασίας των σοσιαλιστών με τους Podemos παρά του Ραχόι με τους “Πολίτες”, ένα κόμμα αντίστοιχο με το δικό μας “Ποτάμι”.
Και επειδή αναφερθήκαμε στο “Ποτάμι” κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να πούμε πως οι Γάλλοι Σοσιαλιστές θεωρούν ότι το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη βρίσκεται πιο κοντά στους Φιλελεύθερους του Φερχόφσταντ, ενώ εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι αποφεύγουν να αποδοκιμάσουν, όπως άλλα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, την κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, θεωρώντας την απλώς ως ένα “αναγκαίο κακό”. Εξυπακούεται πως αν οι εκτιμήσεις των Γάλλων σοσιαλιστών επαληθευτούν τότε η Γαλλία θα μπορέσει να ηγηθεί ενός μετώπου του ευρωπαϊκού Νότου (τον οποίον ανέκαθεν θεωρούσε προνομιακό της χώρο, ένα είδος μεγάλης αδελφής που ενίσχυε τη θέση της στον γαλλογερμανικό άξονα καθώς εξισορροπούσε τη γερμανική ηγεμονία στο Βορρά της Ευρώπης) στο οποίο θα συμμετέχουν η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και πιθανώς η Ιταλία που θα αλλάξει τις ευρωπαϊκές ισορροπίες με βασικά αιτήματα τον τερματισμό της λιτότητας και την αναδιάρθρωση του χρέους. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος του Ολάντ είναι αφενός να αναζωογονηθεί η σοσιαλδημοκρατία μέσω των νέων σοσιαλιστικών κομμάτων του Νότου που η κοινωνικο-οικονομική κρίση τα έχει ριζοσπαστικοποιήσει και αφετέρου να ενσωματώσει η Γαλλία την λεγόμενη αντισυστημική Αριστερά κάτι που η Γερμανία με το SPD δεν μπορεί να κάνει. Μια τέτοια εξέλιξη αναμφίβολα βολεύει και τον Τσίπρα αφενός να μετεξελίξει, όπως επιδιώκει, τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και αφετέρου να ενισχύσει τη θέση της κυβέρνησής του προκειμένου να αντιμετωπίσει, με τις ολιγότερον δυνατόν πολιτικές απώλειες, την εγχώρια κρίση.
Τρίτον, οι Γάλλοι εκτός από την ιδεολογία και τις γεωπολιτικές ισορροπίες ενδιαφέρονται και για τις μπίζνες. Ιδιαιτέρως γι’ αυτές. Και επειδή όπως ο έρωτας περνάει κι απ’ το στομάχι ο Ολάντ είναι ένας καλός πλασιέ των γαλλικών οικονομικών συμφερόντων. Μικρών και μεγάλων. Αν και οι επίσημες κυβερνητικές πηγές αρνούνται να το επιβεβαιώσουν εν τούτοις στο κοινοβούλιο μεταξύ βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ κυκλοφορεί έντονα η φήμη πως ο Γάλλος πρόεδρος περίπου απαγόρευσε στον Έλληνα πρωθυπουργό ακόμη και να σκεφθεί την ιδέα να μεταφερθεί ο φόρος 23% από την ιδιωτική εκπαίδευση στο βοδινό κρέας. Και τούτο επειδή το μεγαλύτερο ποσοστό των εισαγωγών βοδινού προέρχεται από τη Γαλλία. Δεν σκέφτεται όμως μόνον τους Γάλλους κτηνοτρόφους ο Ολάντ αλλά και τις άλλες γαλλικές εταιρείες που θέλουν να κάνουν δουλειές στην Ελλάδα. Εξάλλου, σύμφωνα με τη γαλλική κρατική τηλεόραση, αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της επίσκεψής του στην Αθήνα, “να κάνει ψώνια στην Ελλάδα”. Μάλιστα στο σχετικό ρεπορτάζ που προβλήθηκε έδειχναν ποιές δουλειές έχουν κλείσει από άλλες χώρες και ποιές παραμένουν ακόμη ανοιχτές και τις οποίες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν οι γαλλικές εταιρείες. Η TOTAL και η ALSTOM ενδιαφέρονται για τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η SNCF θέλει να πάρει μαζί με τους Κινέζους τη σιδηροδρομική γραμμή για την Τσεχία όπου θα μεταφέρονται προϊόντα από τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης για την Κεντρική Ευρώπη. Επίσης οι γαλλικοί σιδηρόδρομοι ενδιαφέρονται να πάρουν μαζί με την ελληνική ROSCO τη συντήρηση του σιδηροδρομικού δικτύου στη χώρα μας. Γαλλικό ενδιαφέρον υπάρχει και για τα εγχώρια μεταλλεύματα και κυρίως θα ήθελαν τη ΛΑΡΚΟ αφού βεβαίως ξεκαθαρίσει πρώτα το ιδιοκτησιακό της καθεστώς. Για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ενδιαφέρεται ο Ελληνογάλλος Πάρις Μουράτογλου, ο οποίες ήδη έχει επενδύσει 80 εκατ. σε ανεμογεννήτριες. Για την ΕΥΔΑΠ ενδιαφέρεται η Veolia αν και είναι δύσκολο να υπάρξει ιδιωτικοποίηση του νερού μετά και την απόφαση του ΣτΕ, αλλά και χωρίς να κινδυνεύσει η κυβερνητική συνοχή εάν προχωρήσει αυτό το πρότζεκτ. Η VINCI ενδιαφέρεται, σε συνεργασία με τον ΑΚΤΩΡΑ, για τους αυτοκινητοδρόμους και ενδεχομένως για το αεροδρόμιο του Καστελίου.
Εκεί που προσώρας τουλάχιστον δεν φαίνεται να υπάρχουν δουλειές για τους Γάλλους είναι ο χώρος των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Δει δη χρημάτων η Ντασώ δεν θα μπορέσει να πουλήσει Μιράζ ή Ραφάλ. Δεν πρέπει όμως να αποκλειστεί η περίπτωση υπογραφής κάποιου συνυποσχετικού για μελλοντικής αγοράς ή ενοικίασης φρεγατών FREMM. Το ενδιαφέρον της EDISON για τη ΔΕΗ παραμένει, ενώ καλή μπίζνα θεωρείται ότι σχετίζεται με το digital, την ψηφιοποίηση, και ιδιαίτερα η επέκταση των οπτικών ινών. Σημειώνουμε πως το γαλλικό ενδιαφέρον δεν εστιάζεται αποκλειστικά στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και στην αύξηση των μεριδίων αγοράς από τις δραστηριοποιούμενες ήδη στη χώρα μας γαλλικές εταιρείες. Αναμφίβολα δεν είναι και λίγες οι δουλειές, οπότε δικαιολογείται η ομιλία του Φρανσουά Ολάντ στη Βουλή για τη Δημοκρατία και την πολιτιστική όσμωση των δύο λαών καθώς και τα καλά του λόγια τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του.
Και φυσικά δεν θα πρέπει να μας ξενίσει τα όσα έγραψε στο προσωπικό του μπλογκ, εν είδει ημερολογίου, ο Γάλλος Επίτροπος υπεύθυνος για τα θέματα δημοσιονομικής πολιτικής Πιέρ Μοσκοβισί για την ελληνική κυβέρνηση. “Αυτή η κυβέρνηση είναι τώρα, και από τη συμφωνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον Ιούλιο, μια κυβέρνηση με την οποία έχουμε τη δυνατότητα να δουλεύουμε καλύτερα από την αρχή της κρίσης το 2010. Οι προκλήσεις παραμένουν, αλλά υπάρχει θέληση να προχωρήσουμε μαζί. Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει σημειώσει πραγματική πρόοδο στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων”. Ναι, από την αρχή της κρίσης, από το 2010, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η καλύτερη κυβέρνηση έγραψε ο mon ami Πιέρ και όλοι καταλάβαμε γιατί το “Ελλάς -Γαλλία – Συμμαχία” αναβιώνει στις μέρες μας και έχει προοπτικές ευδοκίμησης. Εξάλλου, όπως έγραψε και η Liberation “Οι καλές μπίζνες θα συζητηθούν στα παρασκήνια των συναντήσεων”. Και συζητήθηκαν…
Φελνικος
