Ναι σε «πολυεπίπεδη συνεργασία με την Τουρκία για την καλύτερη αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης και την πάταξη των δικτύων παράνομης διακίνησης οργανωμένα», «σε τομείς όπως η ανταλλαγή πληροφοριών ή η επανεισδοχή», αλλά ούτε συζήτηση για «καινοφανείς ιδέες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας εσχάτως, όπως αυτή της κοινής ελληνοτουρκικής περιπολίας των θαλασσίων συνόρων».
Αυτό τονίζει ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κούτρας μετά τις χθεσινές δηλώσεις εκπροσώπου της Καγκελαρίας για την ανάγκη ύπαρξης «συντεταγμένης» κατάστασης στο Αιγαίο για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος.
«Η Ελλάδα» υπογραμμίζει ο κ. Κούτρας, «η οποία φυλάσσει τα σύνορα της Ευρώπης στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο», «ουδέποτε διανοήθηκε να αναθέσει στο πολεμικό της ναυτικό ή στις ένοπλες δυνάμεις της, γενικότερα, την αντιμετώπιση των προσφύγων πολέμου» σημειώνοντας ότι «ήρθε η ώρα να σταματήσει επιτέλους το παιχνίδι απόδοσης ευθυνών και να επικεντρωθούμε στη λύση».
Ενίσχυση της FRONTEX, αναθεώρηση του ανεφάρμοστου καθεστώτος του Δουβλίνο ΙΙ, ενίσχυση των χωρών διέλευσης και υποδοχής προσφύγων, εφαρμογή του ελληνοτουρκικού πρωτοκόλλου επανεισδοχής, αλλά και της Συμφωνίας Επανεισδοχής ΕΕ-Τουρκίας, όπως υπενθυμίζει ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ, είναι τα θέματα μιας «συντεταγμένης» ευρωπαϊκής δράσης όσον αφορά στη διαχείριση της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης που θεωρεί αναγκαία η Ελλάδα, η οποία «με τεράστιο κόστος, προστατεύει τα σύνορά της που είναι τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης».
«Η μεγάλη ευρωπαϊκή πρόκληση αναφορικά με το προσφυγικό ζήτημα» τονίζει ο κ. Κούτρας «συνίσταται στη διαμόρφωση μιας «συντεταγμένης» κατάστασης στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι πρόσφυγες, στις χώρες από τις οποίες διέρχονται οι πρόσφυγες και, βεβαίως, στην Ευρώπη, τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της οποίας επιβάλλουν την υποδοχή των προσφύγων πολέμου» επισημαίνοντας ότι «θέση της Ελλάδας είναι ότι πρέπει να εξετασθούν τα αίτια του προβλήματος και σύσσωμη η ΕΕ να εργαστεί εντατικά και εποικοδομητικά για την εξεύρεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής πολιτικής λύσης όχι μόνο στο συριακό πρόβλημα αλλά και στο ζήτημα της Λιβύης» ενώ «παράλληλα, να διαμορφώσει μια συνολική στρατηγική για τη στήριξη της Ιορδανίας και του Λιβάνου -χώρες που επίσης δέχονται τεράστιες προσφυγικές ροές- αλλά και της σταθερότητας στην Αίγυπτο».
