Του Αλέξανδρου Δρίβα*…Στη διεθνή πολιτική, μετράει η ισχύς. Δεν είναι κάτι καινούριο ως αξίωμα, είναι σίγουρα καινούριο όμως, αναφορικά με όσα πίστευαν αρκετοί εντός της Ε.Ε.
Η Ωδή της χαράς, συνεπήρε φαίνεται αρκετούς σε σχέση με μια παλιά αλλά διαχρονική φωνή. Αυτή του Εdward Carr ο οποίος στο μνημειώδες έργο του «Εικοσαετής Κρίση», ανέφερε μεταξύ άλλων πως «παρεξηγήσατε και παρερμηνεύσατε -(προς τους ιδεαλιστές, κύριος εκπρόσωπος των οποίων σε πολιτικό επίπεδο ήταν ο Woodrow Wilson)- την ανθρώπινη φύση και γι’ αυτό παρεξηγήσατε και τις διεθνείς σχέσεις». Ο Edward Carr, ήθελε να πει πως μια «ευχή», δεν μπορεί να συγχέεται με τη διεθνή πολιτική. Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε σχέδιο που εκπονούν κράτη. Δεν υπακούει το πανέξυπνο ρητό του Walt Disney και το οποίο φαίνεται να επηρέασε βαθιά τη γερμανική πολιτική από το 1993 και μετά «If you can dream it, you can do it». Το ευκταίο, σπάνια βαδίζει παράλληλα με το εφικτό.
Στην Ευρώπη, επαναλάβαμε το ίδιο λάθος με αυτό που έγινε στα χρόνια του Μεσοπολέμου και έκανε την Κοινωνία Των Εθνών (πρόδρομο του ΟΗΕ) να ξεθωριάζει μπροστά στη γερμανική θέληση για επαναπροσδιορισμό της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Oι σχέσεις ΗΠΑ και Ε.Ε, δεν είναι εδώ και πολλά χρόνια αρμονικές. Ούτε στο ΝΑΤΟ, (Σύνοδος του Βουκουρεστίου) ούτε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ούτε στο ΔΝΤ. Τι σχέση έχουν αυτά με το παρόν; Ό,τι σχέση έχει πάντα το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Η Γερμανία, είχε ένα σχέδιο, ή καλύτερα…όνειρο. Πιο ήταν αυτό;