Η χειρότερη διαπλοκή πολιτικού και ιδιωτικού συμφέροντος δεν είναι εκείνη με τους επιχειρηματίες. Αυτή εύκολα διαπιστώνεται και κολάζεται δικαστικά αρκεί να υπάρχει η σχετική πολιτική αποφασιστικότητα. Η χειρότερη μορφή διαπλοκής είναι η εξαγορά συγκεκριμένων ομάδων ψηφοφόρων που κρύβεται πίσω από τον πέπλο μιας φιλολαϊκής πολιτικής. Αυτή θέλει πραγματικά κότσια για να την τεκμηριώσεις και για να την στείλεις στην εισαγγελία διαφθοράς. Είναι, όμως, στιγμές που κάπου αρχίζει να μπουμπουκιάζει και ν’ απλώνει τα κλαδιά της, οπότε προσφέρει ξεκάθαρο στόχο για όποιον έχει τα κότσια να την συντρίψει στο μπουμπούκιασμά της. Αλλιώς θα γεννήσει έναν ακόμη δύσβατο βατώνα που αργότερα θα θέλει κάποιον Ηρακλή για να τον εκριζώσει. Ένα τέτοιο μπουμπούκι πάει ν’ ανθίσει μπροστά στα μάτια μας. Να το συνθλίψουμε αμέσως ανάμεσα στα δάκτυλά μας γιατί μπορεί να είναι παραφυάδα που θα εξελιχθεί σε νέο άγος προβληματικών επιχειρήσεων. Αναφέρομαι στην περίπτωση της Βιομηχανίας Ζάχαρης.
Η Βιομηχανία Ζάχαρης είναι ουσιαστικά μια κρατικοποιημένη επιχείρηση που επιβαρύνει το Δημόσιο με δεκάδες εκατομμύρια ζημιές κάθε χρόνο εδώ και πολλά χρόνια. Δεν αποτελεί δημόσιο αγαθό ώστε να υποπίπτει στη σκοπιμότητα της κοινωνικής επιδότησης. Η ζάχαρη είναι χρηματιστηριακό εμπόρευμα που η τιμές της καθορίζονται στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων με πλήρη διαφάνεια. Η λογική και υπεύθυνη μεταχείρισή της από το Δημόσιο θα ήταν ή να την ξεφορτωθεί ή να την κλείσει. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΝΑ της έδωσε θαλασσοδάνειο 30 εκατομμυρίων και στη συνέχεια το κεφαλαιοποίησε ανεβάζοντας έμμεσα την κρατική συμμετοχή στο διακινδυνευόμενο κεφάλαιο (στην πραγματικότητα αποφάσισε να το χάσει με πλήρη βεβαιότητα). Το δάνειο, όπως ομολογήθηκε από τον πρώην αρμόδιο υπουργό, δόθηκε κατόπιν εντολής του στην «κακή Αγροτική Τράπεζα», η οποία ποτέ δεν παρουσίασε την έκθεση σκοπιμότητας που θα δικαιολογούσε αυτό το θαλασσοδάνειο. Να την δημοσιεύσει πάραυτα.
Η χρηματοδότηση έγινε προεκλογικά και ωφέλησε τον ΣΥΡΙΖΑ ΔΥΟ με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Με αυτήν εξαγόρασε ψήφους για την εκλογή συγκεκριμένων υποψηφίων του και για την επαύξηση της συνολικής εκλογικής του δύναμης. Αυτό είναι πολύ εύκολο να τεκμηριωθεί. Έδωσε 30 εκατομμύρια δημόσιο χρήμα και αγόρασε τόσες ψήφους στις συγκεκριμένες περιοχές. Πρόκειται για καραμπινάτη περίπτωση εξαγοράς ψηφοφόρων με δημόσιο χρήμα.
Εδώ είναι πασιφανές ότι υπάρχουν ωφελούμενοι (οι εκλεγέντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ΔΥΟ και το ίδιο το κόμμα) σε ευθεία συνάρτηση προς την απομείωση δημόσιας περιουσίας (το θαλασσοδάνειο) και επομένως στοιχειοθετείται καραμπινάτη περίπτωση απιστίας σε βαθμό κακουργήματος. Η επίκληση οποιουδήποτε δημόσιου συμφέροντος απορρίπτεται τεκμηριωμένα ακόμη και από μαθητευόμενο εισαγγελέα.
Ήδη πολλά ψιθυρίζονται για πολιτικές διακριτικής μεταχείρισης δημόσιων επιχειρήσεων, χρεωκοπημένων συνεταιρισμών και άλλων βατώνων που έχουν ματώσει το δημόσιο ταμείο που εξ αυτών αιμορραγεί για δεκαετίες τώρα. Κι επειδή οι νέες μεγαλοαπάτες της διαπλοκής αυτού του τύπου αρχίζουν πάντα από ένα πρώτο τούβλο που μπαίνει ως θεμέλιο, όσοι κήδονται του δημόσιου συμφέροντος πρέπει να παρέμβουν πάραυτα για να σταματήσει εδώ το κακό.
Με το σημείωμά μου αυτό, μέσα από αυτές τις δημόσιες στήλες, καλώ χωρίς περιστροφές τον μεν εισαγγελέα διαφθοράς να παρέμβει πάραυτα, τα δε κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδίως το Ποτάμι που έχει επενδύσει στο αδιάφθορο παρελθόν του, να θέσουν αμέσως το ζήτημα στη διαδικασία του κοινοβουλευτικού ελέγχου αλλά και να κινήσουν τις ποινικές διαδικασίες που απαιτούνται.
